Het IKV is mede-initiatiefnemer van Inter-Ethnic
Hieronder treft u de recente waarnemingen van
Programme Gostivar (IPG), in Macedonië, een
organisatie die tot doel heeft om binnen de stad
Gostivar samenwerking tussen de verschillende
etnische groepen te bevorderen. Lokale initiatieven die
dit doel uitdragen worden door IPG financieel en
organisatorisch ondersteund. Gostivar telt zo'n 45.000
inwoners, waarvan 55 procent Albanezen, 30 procent
Macedoniërs en een Turkse en Roma minderheid.
Gostivar ligt zo'n 20 kilometer van Tetovo en is de
tweede stad in het door Albanezen gedomineerde deel
van Macedonië.
Woensdagavond 21 maart kwam het bestuur van IPG
voor het eerst sinds het uitbreken van de crisis bijeen. In
het bestuur van IPG zijn alle nationaliteiten in Gostivar
vertegenwoordigd. Een Macedoniër, een Albanees, een
Turk en een Roma maken deel uit van het bestuur. Dat
alle nationaliteiten (inclusief de Macedoniër) rond een
tafel zaten, was voor IPG in de huidige omstandigheden
al een succesje. Het bestuur besprak wat IPG in de
huidige situatie zou kunnen ondernemen om de mensen
in Gostivar een boodschap te geven en men besloot
unaniem om een korte videoclip op te nemen die
vervolgens vanaf aanstaande maandag op de lokale tv-
stations in Gostivar zal worden uitgezonden. In deze clip
zullen kinderen van de vier nationaliteiten in hun eigen
taal een korte tekst zeggen: "stop het geweld, geef
vrede een kans."
Ondanks dat de situatie in Gostivar tot op heden kalm
is, neemt de spanning steeds meer toe. "Allerlei wilde
verhalen doen de ronde onder etnische Albanezen en
Macedoniërs. Albanezen praten alleen nog met
Albanezen en Macedoniërs met Macedoniërs."
bereikbaar: 00 389 42 221 820.
recentelijk terugkeerden uit Macedonië, zijn
bereikbaar bij het IKV, tel.: 070 350 71 00
Mobiel Mient Jan: 06 514 177 62
Mobiel Wilco: 06 212 36 358, tel. thuis: 0182 515
878, email:
Mient Jan Faber naar aanleiding van zijn reis naar
Kosovo en Macedonië. Faber keert dinsdagavond
terug in Nederland.
Waarnemingen van een reis door de Balkan. Van
Belgrado naar Mitrovica (Noord en Zuid), naar
Pristina, Gostivar en Skopje.
"agressie". Dat statement is in zoverre juist dat ook ik
heb kunnen waarnemen dat paramilitaire eenheden in
Kosovo worden opgeleid en richting Presevo en/of
Macedonië vertrekken. Ik heb in Mitrovica met een
commandant van zo'n eenheid gesproken die zich
opmaakte om, enige uren later met zijn eenheid van 18
man, voorzien van machinegeweren en explosieven, de
grens over te trekken. Ook leiders van de voormalige
UCK vertelden mij dat de gevechten in Macedonië
waren geïmporteerd en in Macedonië hoorde ik precies
hetzelfde. Er is dus geen sprake van een burgeroorlog,
maar van een 'invasie' van buiten af.
Er is een opmerkelijk verschil in beoordeling van de
gevechten tussen enerzijds de Albanese bevolking in
Macedonië en anderzijds de Albanese bevolking in
Kosovo. In Macedonië is men vooral nerveus; er is een
zekere sympathie voor de 'rebellen' omdat het toch ook
Albanezen zijn, maar er is ook angst dat het averechts
zal uitwerken en dat zij uiteindelijk zelf de rekening zullen
moeten betalen. Van massale Albanese publieke steun
voor de rebellen is hier nog geen sprake. Maar wat niet
is kan komen en je ziet hoe de Albanese partijen spelen
met alle opties en de verwarring onder de bevolking
daarmee alleen maar opvoeren. In Kosovo is veel meer
sympathie voor de rebellen. Ik heb in Mitrovica
gedurende vier uur, twee avonden lang, een radio
programma gedaan waar mensen konden bellen met
hun vragen en opmerkingen omtrent het gebeuren en ik
daarop mocht reageren. Er was een grote sympathie
voor de strijd in Macedonië die niet alleen gelijk gesteld
werd met de eigen strijd tegen de Servische
overheersing - de Macedonische heersers waren in
veler ogen al even slecht - maar waarvan bovendien
verondersteld werd dat zeker de USA die strijd steunde.
Bovendien stelden diverse bellers dat Europese
integratie vooraf diende te worden gaan door integratie
van de Albanezen in een of twee eigen landen. De
bereidheid om steun te leveren aan de bevrijdingsstrijd
in Macedonië was groot want de Albanezen uit dat land
hadden immers ook de Kosovo Albanezen gesteund in
hun bevrijdingsstrijd. Ik kan getuigen dat inderdaad
velen uit Kosovo de kant van Macedonië opgaan. Van
meerdere kanten kreeg ik hulp aangeboden om door de
bergen de grens over te steken, aangezien de normale
grensovergangen immers gesloten waren. (Ik ben
overigens mijn eigen weg gegaan)
KFOR (NAVO) maakt zichzelf meer en meer onmogelijk.
Het feit dat men niet in staat is de grens af te sluiten of
rebellen op te pakken, heeft bij de Albanezen in Kosovo
de indruk gewekt dat de VS in het geheim en straks
wellicht meer openlijk steun geven, zoals de VS
uiteindelijk ook Kosovo hebben bevrijd. Mij viel op dat
de internationale top in Kosovo weinig oog heeft voor
wat er werkelijk gevoelt wordt door de Albanese
bevolking. Ze staan erbij en vertellen rozige verhalen en
ondertussen wordt de bodem onder hen weggetrokken.
Terecht kritiseerde de premier van Macedonië de
houding van KFOR, NAVO en in het bijzonder de VS en
Duitsland.
Tenslotte twee opmerkingen over Belgrado. Ik heb me
door de regering en anderen laten informeren over het
lot van Milosevic. Hij zal deze maand nog worden
gearresteerd en er is een deal gesloten met het
Tribunaal omtrent zijn uitlevering op termijn. Voorts is de
Servische houding jegens Kosovo duidelijker geworden.
De Servische machthebbers lijken hun handen af te
trekken van Kosovo, afgezien van formele
soevereiniteitsafspraken maar ook die zijn voor
'sharing' vatbaar. UNMIK c.s. is hiervan de afgelopen
weken op de hoogte gesteld zo heb ik ook in Pristina
gehoord. Mochten de Albanezen echter doorgaan met
over de Kosovo grenzen heen te infiltreren in hun
buurlanden dan kan de situatie weer snel veranderen,
natuurlijk.
18 maart 2001