for ; Wed, 9 May 2001 15:05:04 -0400 Message-Id: X-Sender: frans.pressin@mail.nieuwsbank.nl X-Mailer: QUALCOMM Windows Eudora Version 5.1 Date: Wed, 09 May 2001 14:59:27 +0200 To: dienst@nieuwsbank.nl From: "internationalistisch comitee" (by way of Redactie Nieuwsbank ) Subject: info 8: Politieke gevangenen in Turkije in Hongerstaking (9 mei 2001) Mime-Version: 1.0 Content-Type: text/plain; charset="iso-8859-1" "urn:schemas-microsoft-com:office:office" xmlns:w = "urn:schemas-microsoft-com:office:word"> POLITIEKE GEVANGENEN IN TURKIJE IN HONGERSTAKING 9 mei 2001, Info nr. 8 Weer vijf hongerstakers omgekomen Opnieuw zijn er doden gevallen in het verzet tegen de invoering van de F-type-isolatiegevangenissen. Op 25 april overleed na een hongerstaking van 150 dagen in Izmir de 29-jarige ERDOGAN GULER, familielid van een politieke gevangene in hongerstaking. Dezelfde dag stierf in Edirne de 25-jarige politieke gevangene SEDAT KARAKURT. Sedat Karakurt was lid van de DHKP-C (Revolutionaire Volksbevrijdingspartij Front) en stierf in het ziekenhuis na een hongerstaking van 171 dagen (AFP 25 april 2001). FATMA HULYA TUMGAN, lid van de DHKP-C, is overleden na een hongerstaking van 187 dagen, op 28 april. De laatste week van haar leven is Fatma gefolterd. In het Ankara Numune-ziekenhuis lag ze met polsen en enkels geketend aan het bed. Met geweld probeerde men medisch te interveniëren. Fatma was een overlevende van het bloedbad in de Ulucanlar-gevangenis in 1999 (Verklaring 204 TAYAD, 28 april 2001). HÜSEYIN KAYACI, lid van de MLKP (Marxistisch-Leninistische Communistische Partij), is na een hongerstaking van 148 dagen, overleden. Hij was overgeplaatst naar het staatsziekenhuis in Edirne, waar men dwangvoeding op hem wilde toepassen. CAFER TAYYAR BEKTAS, lid van de TKP(ML) (Communistische Partij van Turkije (marxistisch-leninistisch), is na een hongerstaking van 200 dagen om het leven gekomen (TAYAD-families, verklaring 212, 7 mei 2001). Met de dag wordt de lijst met martelaars langer 09.12.00: CAFER DERELI in Rotterdam vermoord tijdens een solidariteitshongerstaking. 19.12.00: 28 politieke gevangenen vermoord in Turkse gevangenissen. 03.01.01: DHKC-guerillastrijder GULTEKIN KOC vernietigd een folter-centrum in Istanbul uit protest tegen het bloedbad, en komt daarbij zelf om het leven. 21.03.01: CENGIZ SOYDAS (DHKP-C), na 153 dagen hongerstaking. 31.03.01: Hongerstaker AHMET OZDEMIR (DHKP-C) steekt zichzelf in brand uit protest tegen de gedwongen medische ingrepen in de Kandira F-type-gevangenis. Hij is zwaar gewond. 07.04.01: De hongerstakers ADIL KAPLAN (TKP-ML) en BULENT COBAN (DHKP-C) overlijden. 09.04.01: GULSUMAN DONMEZ (TAYAD familieleden van de gevangenen) sterft na een hongerstaking van 147 dagen. 10.04.01: FATMA ERSOY (DHKP-C). 11.04.01: NERGIZ GULMEZ (TKP-ML) en TUNCAY GUREL (TIKB). 12.04.01: ABDULLAH BOZDAG en CELAL ALPAY (beide DHKP-C). 13.04.01: EROL EVCIL (DHKP-C). 14.04.01: CANAN KULAKSIZ (TAYAD). 15.04.01: MURAT COBAN (DHKP-C). 16.04.01: SEDAT GURSEL AKMAZ (DHKP-C). Tot 20 april zijn 30 politieke gevangenen veranderd in levende doden als gevolg van gedwongen medische interventie. 21.04.01: SIBEL SURUCU (TKEP/L). 22.04.01: SENAY HANOGLU (TAYAD) en HATICE YUREKLI (TKIP). 23.04.01: KAZIM GULBAG, sympathisant van de DHKP-C, steekt zichzelf in brand uit protest tegen het bloedbad in de gevangenissen. 25.04.01: ERDOGAN GULER (TAYAD) en SEDAT KARAKURT (DHKP-C). 28.04.01: FATMA HULYA TUMGAN (DHKP-C) na 187 dagen hongerstaking. 07.05.01: HÜSEYIN KAYACI (MLKP) na 148 dagen hongerstaking. 07.05.01: CAFER TAYYAR BEKTAS (TKP(ML) na 200 dagen hongerstaking Belgische delegatie mensenrechtenorganisatie is net terug uit Turkije (Solidair 19, 9 mei 2001) Regering jaagt gevangenen de dood in De hongerstaking in de Turkse gevangenissen gaat onverminderd verder. Een twintigtal hongerstakers is al gestorven. Meer dan honderd zijn in zeer kritieke toestand. Daarbij een aantal familieleden die uit solidariteit ook hongerstaken. De regering wil van geen onderhandelen weten. Door Jean Vermeylen Turkije heeft 11.000 politieke gevangenen. In oktober begon een hongerstaking tegen de isoleercellen van het F-type. Op 19 december deed de Turkse rijkswacht een inval in 20 gevangenissen. Daarbij kwamen 28 gevangenen om het leven. Een missie van People s Rights Watch is net terug uit Turkije. Ze verbleef er van 28 april tot en met 2 mei. De delegatie bestond uit Fatiha Dahmani, advocate aan de balie van Brussel en Sofie Merckx, dokter van Geneeskunde voor het Volk in Charleroi. Agalev-volksvertegenwoordiger Leen Laenens sloot zich bij de missie aan. Sommigen hongerstaken al meer dan 200 dagen. Hoe kan dat? Sofie Merckx. Ze namen bij deze hongerstaking vitamines en een speciale drank met citroen, munt, zout en suiker. De hoeveelheid energie die ze binnennamen moet blijkbaar groter geweest zijn dan anders. En telkens hun toestand kritiek wordt, worden ze naar een ziekenhuis gebracht voor gedwongen medische behandeling en intraveneuze voeding. Hongerstaken tot de dood, is dat niet overdreven? Fatiha Dahmani. De hongerstaking kwam na twee jaar tevergeefs protesteren tegen de plannen om politieke gevangenen op te sluiten in F-type isoleercellen. Volgens hen is het de enige manier die overblijft. De onderdrukking moet hier wel onmenselijk zijn, anders doen mensen zoiets niet. Hongerstaakster Fatma zei: Ik ben 22 jaar oud en in doodstaking. Maar dat betekent niet dat ik niet van het leven hou. Wij doen deze staking voor het leven, voor de vrijheid. Iemand anders zei: Isolatie en marteling zijn erger dan de dood. Daarbij wil men ons doen denken als de Turkse staat, voor ons is dat geen leven. Rachid, 42 jaar en 136 dagen in hongerstaking: De regering probeert de gevangenen te doen vergeten. Daarom houden wij nu deze doodstaking, wij zijn de brug naar de buitenwereld.Ik ben gefolterd. Ik doe dit opdat dit in mijn land niet meer kan gebeuren. Wat zijn de eisen van de gevangenen? Sofie Merckx. Ze willen de afschaffing van de isolatie, erkenning van de vertegenwoordigers van de gevangenen en rechtstreekse onderhandelingen met hen en stopzetting van geforceerde medische interventies bij de hongerstakers. Fatiha Dahmani. Turkije keurde vorige week artikel 16 van de antiterreurwet goed. Dat voorziet in theorie in een aantal gemeenschappelijke activiteiten. Maar die worden onderworpen aan een aantal voorwaarden zoals goed gedrag. Dit laat complete willekeur toe. En wie gaat dat controleren, de staat? Die heeft met de brutale inval op 19 december nog eens zijn ware gelaat getoond. Volgens de politieke gevangenen zullen ze hiervoor hun ideologie, hun politieke ideeën moeten afzweren. Ze willen onze gedachten veranderen, dat is een dubbele straf , zeggen ze. Ex-procureur: de regering wil geen oplossing Necati Ozdemir is een ex-procureur die in 1996 door de regering gevraagd werd de problemen in de gevangenis van Bayrampasa op te lossen. Necati Ozdemir. Ik begon een dialoog met de vertegenwoordigers van de gevangenen. Ik ging hun mening respecteren. Ik heb toen de hongerstaking kunnen doen stoppen. Ik toonde aan dat het ook anders kan. Die positieve resultaten geneerden de regering. In 1997 werd ik overgeplaatst naar Afyon, wat een feitelijke degradatie was. Daarop diende ik mijn ontslag in. Wat vindt u van de F-type gevangenissen? Necati Ozdemir. Het F-type is niet nodig om de gevangenen te controleren. Het probleem is opgelost als er gemeenschappelijke ruimtes zijn. Als de regering van goede wil is, dan kunnen een aantal muren afgebroken worden zodat de gevangenen met negen zijn. Ik heb aan de regering mijn diensten aangeboden. Die is daar niet op ingegaan. Ik concludeer hieruit dat de regering voor dit probleem simpelweg geen oplossing wil en dat ze niet wil dialogeren of zelfs nog maar luisteren naar de gevangenen. Openlijke censuur Journalist Van Herten is de correspondent voor het NOS-journaal. Hij zegt: Elke krant wordt gecontroleerd door de staat. Een week voor de inval van 19 december werden de media door de staat aangemaand de problematiek van de hongerstaking en de F-type cellen niet meer aan te kaarten. Advocate Fatiha Dahmani: We bezochten radio Anadolunun Sesi. Die kreeg drie maand uitzendverbod opgelegd door de RTUK (commissie voor radio en tv). Officieel heet het dat een aantal uitzendingen strijdig zijn met de wet nr. 3984 die stelt dat de berichtgeving niet mag bijdragen tot haat, terreur en geweld en geen etnische separatie van de maatschappij mag provoceren . Het RTUK citeert verschillende uitzendingen. Bijvoorbeeld het nieuwsbulletin van 15 februari, 23u. Daarin werd gemeld dat in de F-type gevangenissen de isolatie en mensenrechtenschendingen verborgen worden gehouden en dat iedereen die de realiteit wil kenbaar maken wordt bestempeld als terrorist. Dat mag dus niet. Het woord geven aan familieleden van gevangenen, mensenrechtenorganisaties, advocaten, valt daar ook onder. Dit is een dictatuur, een fascisme, met een laagje democratie voor de schijn. Vader dreigt twee dochters te verliezen Vader Ahmet Kulaksiz: Mijn dochter Canan is gestorven op 15 april, na 173 dagen hongerstaking. Ik hoop dat de regering snel met de gevangenen praat. Dan kan mijn andere dochter Zehra misschien nog gered worden. Advocate Fatiha Dahmani: Zehra is vandaag 159 dagen bezig. Ze kan amper tweee zinnen na elkaar uitsprekenen ze ademt zeer zwaar. Het is zo triest, het zijn mensenlevens die gemakkelijk kunnen gered worden. Maar de Turkse regering wil geen enkele toegeving doen, dat is onaanvaardbaar. Eigenlijk zijn dat moorden. Leen Laenens (Agalev) zei op een persconferentie in Turkije: Ik verbaas me er ten sterkste over dat de regering de dialoog niet aangevat heeft. Ik zal dan ook aan de autoriteiten in Ankara uitleg vragen. Waarop wacht de Belgische regering om een initiatief te nemen? Meer info? People s Rights Watch (PRW) is een jonge mensenrechtenorganisatie. Er zijn voor de missies naar Turkije heel wat extra kosten gemaakt. Uw steun is nodig. Dit kan op rekeningnummer: 210-0008576-92, met vermelding: steun missies Turkije. Over de inval in de gevangenissen van 19 december maakte PRW een aangrijpend rapport. Bestellen kan op bovenstaande rekening (150 frank, port inbegrepen) met vermelding: Rapport 19.12.2000 . Indien u meer informatie wenst over PRW of indien u zin hebt om mee te werken, aarzel dan niet contact op te nemen: People s Rights Watch, tel: 0486/21.90.17, e-mail: prwatch@hotmail.com. Welk perspectief heeft de hongerstaking in Turkije? Interview met Fatmah Hatice en Selda Demiz van het Berlijnse initiatief voor de gevangenen in Turkije, Junge Welt 25 april 2001-04-30 Dit weekeinde heeft de Turkse regering tot ieders verassing concessies gedaan aan de hongerstakende gevangenen. Is een oplossing nu onder handbereik? F.H.: Het voorstel van de regering houdt in dat de gevangenen aan gemeenschappelijke culturele en sportieve activiteiten in de gevangenis kunnen deelnemen. Sinds 1985 zit er in Turkije echter een regering die vindt dat wegens zgn. terroristische activiteiten aangeklaagde of veroordeelde gevangenen niet aan dit soort activiteiten mogen deelnemen. Juist door de huidige regering wordt deze richtlijn bijzonder strikt toegepast. De minister van justitie heeft het parlement nu voorgesteld om deze regel af te schaffen. Voor de gevangenen verandert hierdoor echter helemaal niets. In eerste instantie is het een tactische maatregel van de regering. Tijdens de hongerstaking in 1996 heeft de Turkse regering ook enkele concessies gedaan die kort na het einde van de actie weer werden ingetrokken. Daarom hebben verbale beloftes door de Turkse regering voor de gevangenen geen enkele betekenis. Het gaat er om wat er in de praktijk gebeurt. Hoeveel gevangenen zijn momenteel nog in hongerstaking? S.D.: De precieze getallen weten we niet, omdat vele gevangenen naar het ziekenhuis zijn gebracht en dwangvoeding moeten ondergaan zonder dat het bekend wordt. Als de gevangenen weer bij bewustzijn zijn weigeren ze de dwangvoeding uit alle macht. Momenteel zijn er ongeveer 2000 gevangenen in hongerstaking en zo n 400 in hongerstaking tot de dood. Zo n 95 balanceren op de rand van de dood en ca. 30 hebben permanent lichamelijk letsel opgelopen. De conservatieve Turkse krant Hürriyet schreef afgelopen vrijdag dat een deel van de gevangenen de hongerstaking wil beëindigen. Brokkelt het verzet langzamerhand af? S.D.: Dat is regeringspropaganda. De gevangenen zetten hun strijd als voorheen voort en zullen pa stoppen als de isolatiecellen zijn afgeschaft. Dat hebben ze altijd gezegd en wat dat betreft is er niets veranderd. Sinds het begin, op 20 oktober vorig jaar, heeft het verzet van de gevangenen bijna 50 slachtoffers geëist. Heeft onder deze omstandigheden het doorgaan met de hongerstaking überhaupt nog zin? F.H.: Voor de gevangenen was bij aanvang van de hongerstaking duidelijk dat de strijd deze keer harder zou zijn dan bij alle voorgaande acties. Want het ging de regering niet alleen om het intimideren van de gevangenen. De hele bevolking moest tot zwijgen worden gebracht. Dat verklaart de hardheid van de strijd. De laatste weken zijn als gevolg van de economische crisis in Turkije tienduizenden mensen de straat op gegaan. Speelde bij deze demonstraties de situatie van de gevangenen een rol? S.D.: De regering wist al lang dat het land in de richting van een diepe economische crisis ging. Daarom vond de aanval op de gevangenen plaats. Want als de gevangenen nu buiten zouden zijn geweest, zouden ze zich voorop in de strijd hebben begeven. Daarom stelt de staat alles in het werk om de woede van de bevolking vanwege de economische crisis niet samen te laten komen met het verzet van de gevangenen. Dat zou een grote bedreiging vormen voor de regering. Enkele dagen geleden zijn bekende Turkse intellectuelen naar buiten gekomen met een aanbod om te bemiddelen. Welke kans maakt dit initiatief? Het is een hele positieve ontwikkeling. Maar wij denken dat het initiatief te laat komt. Te veel gevangenen zijn al dood. En nu spreekt het geweten van de intellectuelen. Turkse en Koerdische mensenrechtenactivisten in hongerstaking in Stammheim Op 20 april werd in Stuttgart de SPD-centrale door Turkse en Koerdische activisten bezet met de eis dat vanaf die locatie een protestresolutie tegen de misstanden in de Turkse gevangenissen aan de Turkse regering zou worden gefaxt. Met de actie wilden de activisten de het verzet van de Turkse politieke gevangenen tegen de isolatiecellen ondersteunen. Na afloop van de vreedzaam verlopen actie werden niet alleen de bezetters maar ook sympathisanten die zich voor het gebouw bevonden gearresteerd. Drie personen werden na enkele uren vrijgelaten omdat ze nog geen 18 waren. 19 Activisten werden in cellen opgesloten in de beruchte gevangenis Stuttgart-Stammheim. Op 28 april begonnen de eerste processen in een snelrecht-procedure. Er werden vonnissen van 4 en 5 maanden voorwaardelijke gevangenisstraf uitgesproken. 5 Mensenrechtenactivisten werden daarop volgend vrijgelaten. De komende dagen vinden nog meer processen plaats. Uit protest tegen hun criminalisering en uit solidariteit met de politieke gevangenen in Turkije zijn de activisten in hongerstaking gegaan. (Junge Welt 4.5.01) Stuur protestfaxen naar: SPD-Stuttgart Fax-Nr. 0711-619 36 29 Openbaar ministerie Stuttgart Fx-Nr. 0711-921 33 00 Bezetting Amnesty Londen Op 26 april werd het hoofdkwartier van Amnesty International in Londen bezet door het Strijdcomitee tegen isolatiefolter (IKM). Amnesty werd verweten nauwelijks in actie te komen voor de politieke gevangenen in Turkije, waarvan er al 48 zijn omgekomen in de strijd tegen de isolatiecellen. Op een paar persverklaringen na heeft Amnesty helemaal niets ondernomen. Geëist werd dat AI een campagne zou starten. Amnesty weigerde op deze eis in te gaan en gaf na 7 uur de politie opdracht om in te grijpen. De bezetters werden vervolgens met geweld het gebouw uitgezet. (IKM 27.4.01) Nederland bereid training van Turkse gevangenisbewakers te financieren! Uit de antwoorden van minister van buitenlandse zaken Van Aartsen op schriftelijke vragen van het kamerlid Koenders, begin dit jaar, blijkt dat de Nederlandse regering de bereidheid heeft uitgesproken om geld te steken in de opleiding van Turkse cipiers in het kader van het Matra-programma. In het kader van dat programma zegt de Nederlandse overheid zich in te zetten voor de opbouw van de maatschappij in Midden- en Oost-Europese landen. Het programma zou gericht zijn op de ondersteuning van de overgang naar een pluriforme, democratische rechtsstaat in die landen& Sinds 19 december vorig jaar kan iedereen die het wil, weten wat dat betekent. Onder het mom van modernisering van het gevangenissysteem volgens Europese normen in het kader van de overgang naar een democratische rechtsstaat, wordt door een fascistisch regime een bloedbad aangericht onder tientallen politieke gevangenen. De invoering van de isolatiecellen is niets anders dan een regelrechte aanval op het leven, de identiteit en de gemeenschappelijke organisatie van de anti-fascistische, revolutionaire, politieke gevangenen in de Turkse gevangenissen. Hier wil de Nederlandse regering in EU-verband dus geld in steken. De vraag en het antwoord luiden als volgt: Vraag 4 Op welke manier dragen Nederland en de Europese Unie bij aan de verbetering van de gevangenisomstandigheden in Turkije? Bent u voornemens om extra inspanningen te verrichten om bij te dragen aan het verbeteren van de gevangenisomstandigheden in Turkije? Zo ja, op welke wijze? Antwoord De EU en de Raad van Europa stellen thans een gezamenlijk programma op voor de training van Turkse gevangenisbewaarders. Nederland heeft medio 2000 het Matra-programma opengesteld voor Turkije. Dit programma is vraaggestuurd. De verwachting is, dat in de nabije toekomst v.w.b. Turkije zeker ook op het gebied van de rechtsorde voorstellen ter tafel zullen komen. In ieder geval is door Nederland aan de Turkse minister van justitie reeds in september 2000 aangegeven dat de financiering van trainingen voor gevangenisbewakers via het Matra-programma tot de mogelijkheden behoort. Co-financiering met de EU/RvE is daarbij niet uitgesloten. Duplicatie zal in ieder geval worden vermeden. Beantwoording kamervragen n.a.v. dood van een Turkse hongerstaker met de Nederlandse nationaliteit Antwoord van de heer Van Aartsen, Minister van BuitenlandseZaken, op vragen van het lid Karimi, ingezonden 19 april 2001 Vraag 1 Heeft u kennisgenomen van het bericht Nederlandse Turk hongert zich dood ? Antwoord Ja. Vraag 2 Is het waar dat Gursel Akmaz alleen de Nederlandse nationaliteit bezat? Antwoord Ja. Vraag 3 Was u op de hoogte van zijn detentie? Zo ja, sinds wanneer? Antwoord In een brief met dagtekening 7 februari 2000 conform gevangenisvoorschriften gesteld in de Turkse taal meldde de heer Akmaz zijn situatie aan de Nederlandse ambassade in Ankara. Daar aan voorafgaand was Nederland niet conform artikel 36 van het Verdrag van Wenen door de Turkse autoriteiten ingelicht over de detentie van de heer Akmaz. Vraag 4 Was het u bekend dat Gursel Akmaz in hongerstaking was? Zo ja, sinds wanneer? Antwoord Nadat de Nederlandse ambassade te Ankara op de hoogte was gesteld van de detentie van de heer Akmaz, is gepoogd zo frequent mogelijk contact met hem onderhouden. Uiteindelijk werd op 18 oktober 2000 van de Turkse autoriteiten toestemming ontvangen de heer Akmaz te bezoeken in de gevangenis van Buca, een voorstad van Izmir. Op 20 oktober vond dit bezoek plaats. Een tweede bezoek was mogelijk op 7 december 2000. Bij dat tweede bezoek heeft de heer Akmaz verteld dat hij in hongerstaking was geweest tussen 26 oktober en 30 november 2000. Op 15 december 2000 is de heer Akmaz weer in hongerstaking gegaan, hetgeen door zijn advocaat op 24 januari 2001 werd bevestigd. Vraag 5 Heeft de Nederlandse vertegenwoordiging contact gehad met de heer Akmaz? Antwoord Een antwoordbrief van de Nederlandse ambassade te Ankara aan de heer Akmaz, gedateerd 28 maart 2000, is nimmer bij hem gearriveerd. In de maanden tussen maart en september 2000 is de Turkse autoriteiten door de Nederlandse ambassade te Ankara herhaaldelijk verzocht om betrokkene te mogen bezoeken. Gedurende die periode hebben de Turkse autoriteiten zich er van verwittigd dat de heer Akmaz niet tevens de Turkse nationaliteit had. Zoals bekend kunnen gevangenen in Turkije die tevens de Turkse nationaliteit hebben doorgaans niet worden bezocht door consulaire vertegenwoordigers. Uiteindelijk is vastgesteld dat betrokkene slechts de Nederlandse nationaliteit bezat. Zoals gemeld werd de heer Akmaz op 20 oktober en op 7 december 2000 door een ambassademedewerker bezocht. Overigens werd in Izmir ook met zijn vader gesproken. Met zijn advocaten die hem ook bezochten vond geregeld contact plaats. De behandeling van het hoger beroep van zijn zaak, op 24 januari 2001, werd door twee ambassademedewerkers bijgewoond. Op 21 maart jl. is een verzoek voor een nieuw consulair bezoek aan de heer Akmaz bij de Turkse autoriteiten ingediend. Toestemming om de heer Akmaz op 10 april te bezoeken werd op 30 maart ontvangen. Na de berichten over de verslechterende gezondheid van de heer Akmaz is tevergeefs getracht het bezoek te vervroegen. Op 6 april meldde de vader van de heer Akmaz desgevraagd dat er geen verandering in de zorgwekkende gezondheidstoestand van zijn zoon was. Dezelfde dag ontving de Ambassade een faxbericht van de heer Akmaz waarin hij schreef in het ziekenhuis te liggen. Op 10 april werd betrokkene bezocht. De heer Akmaz had de dag tevoren besloten niet meer te drinken. Op 11 april is wederom een verzoek voor een consulair bezoek aangevraagd. Toestemming voor een bezoek op 17 april werd op 13 april ontvangen. Op 16 april meldde de honorair consul van Nederland te Izmir aan de Ambassade dat hij uit de pers had vernomen dat de heer Akmaz eerder op die dag was overleden. Vraag 6 Op welke wijze heeft Nederland zich ingezet voor zijn zaak? Antwoord De heer Akmaz is in Turkije ter dood veroordeeld. Nederland heeft druk uitgeoefend op de Turkse autoriteiten door te wijzen op de nationaliteit van betrokkene. In hoger beroep is vervolgens het doodvonnis tegen de heer Akmaz vernietigd en de zaak terugverwezen naar de DGM te Izmir. Naast de bezoeken en contacten zoals aangegeven in antwoord op vraag 5 heeft Nederland de kwestie-Akmaz bij voortduring opgebracht in bilaterale contacten op verschillende niveaus met de Turkse autoriteiten. Vraag 7 Is het bericht waar dat de Minister-President deze kwestie tijdens zijn bezoek aan Turkije aan de orde heeft gesteld? Wat was de reactie van Turkije? Antwoord Tijdens zijn bezoek aan Turkije (28-31 oktober 2000) heeft de Minister-President de detentie van de heer Akmaz tijdens het vertrouwelijke deel van de besprekingen opgebracht bij de Turkse gesprekspartners. Vraag 8 Was Nederland op de hoogte van de kritieke toestand van de heer Akmaz? Zo ja, wat heeft Nederland ondernomen om dit aan de orde te stellen bij Turkse autoriteiten en wat was hun reactie? Antwoord Zie het antwoord op vraag 5. De heer Akmaz heeft zoals de andere hongerstakers te kennen gegeven geen prijs te stellen op medische behandeling. Vraag 9 Zijn er nog andere Nederlanders in hongerstaking in Turkse gevangenissen? Zo ja, hoeveel? Op welke wijze onderhoudt u contact met deze mensen? Antwoord Naar mijn informatie heeft geen van de huidige hongerstakers in Turkse gevangenissen de Nederlandse nationaliteit. Ik betreur overigens de gespannen en onverzoenlijke situatie met betrekking tot de toestand in de gevangenissen in Turkije. Tijdens het staatsbezoek dat de Turkse president Sezer van 3-5 april aan Nederland bracht, heb ik tegenover mijn Turkse ambtgenoot Cem wederom mijn zorg daarover uitgesproken. Vraag 10 Bent u bereid deze vragen nog deze week te beantwoorden gezien de kritieke situatie waarin veel hongerstakers in Turkse gevangenissen zich bevinden? Antwoord De antwoorden op Uw vragen gaan U zo spoedig mogelijk toe. Inval Duitse justitie bij beheerder internetsite i.v.m. ondersteuning DHKP-C Op 3 mei, nota bene de internationale dag van de persvrijheid, heeft een huiszoeking plaatsgevonden in de woning van de beheerder van de internet-site Linke Seite Oliver Berthold te Stuttgart. Veel schriftelijk materiaal en alle computerapparatuur werd in beslag genomen. Tegen Berthold loopt een procedure wegens ondersteuning van een verboden vereniging. Daarmee wordt bedoeld ondersteuning van de sinds 9 augustus 1999 in de BRD verboden organisatie DHKP-C. Een groot deel van de politieke gevangenen in Turkije die in hongerstaking zijn, zijn verbonden aan de DHKP-C. Op Linke Seite is, naast tal van teksten uit anarchistisch, feministische en autonome hoek, veel actuele informatie over het verzet van de gevangenen gepubliceerd. Daaronder ook enkele programmatische teksten van de DHKP-C. Reden genoeg voor de Duitse justitie om het internet-project Linke Seite te saboteren. Het project ligt, ook als het niet tot een aanklacht komt, praktisch plat, omdat er geen middelen voorhanden zijn om een geschikte computer aan te schaffen. (Telepolis 4.5.01, Peter Nowak) Criminalisering DHKP-C in Nederland Op 25 april zijn door de rechtbank in Breda 5 mannen veroordeeld tot gevangenisstraffen van 9 maanden tot 2 jaar wegens afpersing en lidmaatschap van een criminele organisatie. Een vrouw werd vrijgesproken. De veroordeling vormde de nasleep van de invallen en arrestaties op 10 april vorig jaar, gericht tegen de revolutionair-linkse Anatolische organisatie DHKP-C. Toen werd o.a. een persbureau door een met machinepistolen gewapende en gemaskerde politie-eenheid bestormd.Daarbij werd gebruik gemaakt van springladingen en werd een 17-jarig meisje met de dood bedreigd. De veroordeling kwam tot stand ondanks het feit dat getuigen eerder gedane belastende verklaringen in hadden getrokken. Volgens de rechter lieten de getuigen zich beïnvloeden door de aanwezigheid van de verdachten. Volgens de advocaat van de 5 heeft de rechtbank zich in allerlei bochten moeten wringen om tot haar oordeel te komen. De DHKP-C waarmee deze verdachten sympathiseren is in ons land helemaal geen verboden organisatie , aldus één van hen. Bovendien werd de politieke context van de zaak nauwelijks in het oordeel betrokken. De advocaten zijn in hoger beroep gegaan. Het is niet de eerste keer dat in Nederland Turkse revolutionairen worden vervolg op grond van illegale financiering of afpersing. In de zomer van 1988 werden ook huiszoekingen gedaan en arrestaties verricht n.a.v. een schietpartij in een koffiehuis in Amsterdam waarbij twee doden vielen: Ahmet Köksal, een militant van Dev Sol (de voorganger van de DHKP-C), bezig met een geldinzamelactie voor politieke gevangenen in Turkije en één van de fascisten die een val voor Ahmet hadden opgezet. Uiteindelijk werden twee Dev Sol-sympathisanten, Halil en Mustafa, wegens poging tot afpersing en medeplichtigheid aan doodslag veroordeeld tot vier jaar cel. Na 16 maanden werden ze in hoger beroep bij gebrek aan bewijs vrijgesproken. Eind ' 93 werden opnieuw mensen opgepakt. Opnieuw vormden giftencampagnes ter ondersteuning van de strijd in Turkije en Koerdistan de aanleiding voor politie en justitie om tot de aanval over te gaan. Dit keer kwam de politie echter niet in actie n.a.v. een schietpartij, maar begon het al met een criminaliseringscampagne vooraf, door in winkels en koffiehuizen van Turkse en Koerdische migranten pamfletten uit te delen waarin werd opgeroepen aangifte te doen van afpersing. In december ' 93 werden acht Dev Sol-sympathisanten opgepakt. Eén van de arrestanten werd in zijn slaap overvallen en in zijn onderbroek en met een kap over zijn hoofd afgevoerd. De echtgenote van een andere arrestant kreeg een miskraam n.a.v. het intimiderende politie-optreden. 9 mei 2001 Internationalistisch Comitee Inter.com@trouwweb.nl