Provincie West-Vlaanderen
Persberichten
Bestendige Deputatie adviseert gunstig over bescherming als
monument van Duitse begraafplaats in Langemark
Brugge, 7/2/2002
Kort na de eerste Wereldoorlog waren er in België niet minder dan
184 Duitse militaire begraafplaatsen, waarvan een belangrijk deel op
West-Vlaams grondgebied. Eén daarvan was de begraafplaats Langemark,
die al tijdens de oorlog ontstaan was. In de eerste jaren na de oorlog
gebeurden er nog regelmatig nieuwe bijzettingen. Vanaf 1930 vond in
opdracht van de Deutsche Kriegsgräberfürsorge een private organisatie
die vanaf dan, en nu nog steeds de zorg voor het kerkhof draagt een
herinrichting plaats. Het vernieuwde kerkhof werd in 1932 ingewijd.
In 1952 werd, ingevolge een overeenkomst tussen de Duitse
Bondsrepubliek en de Belgische Staat, het aantal Duitse militaire
begraafplaatsen in Vlaanderen gereduceerd tot vier. Eén hiervan was
Langemark. De andere drie zijn: Menen, Hooglede en Vladslo, deze
laatste bekend van het beeldenpaar De Treurende Ouders van Käthe
Kollwitz. In Langemark werden in de loop van de vijftiger jaren de
stoffelijke resten samengebracht uit de afgeschafte begraafplaatsen
van o.m. Moorslede, Passendale, Poelkapelle, Staden, Westrozebeke,
Zillebeke en Zonnebeke. Het aantal Duitse gesneuvelden dat hier
begraven ligt, bedraagt nu ruim 44.000, waarvan bijna 25.000 in een
massagraf of Kamaradengrab, waar de niet geïdentificeerde stoffelijke
resten samengebracht zijn.
De aanleg en structuur is typisch voor de Duitse militaire
begraafplaatsen, en verschilt nogal van de Britse begraafplaatsen in
de voormalige Frontstreek. Zo verschillen bij voorbeeld de
kleurstelling en de beplanting: waar op de Britse kerkhoven witte
steensoorten en grasvelden domineren, overwegen de donkere tonen en de
schaduw van hoogstammige bomen op de Duitse.
De toegang tot de begraafplaats van Langemark wordt gevormd door een
massief voorportaal in rode Weserzandsteen, met in een van de
binnenruimten bronzen naamlijsten van gesneuvelden. De grafstenen, die
in strakke lijnen aangebracht zijn, staan niet rechtop maar liggen in
het gras, en zijn niet individueel maar bevatten elk een reeks namen.
Zij vervangen de houten kruisjes die er in de beginperiode stonden.
Kruisen van basaltlava staan, in groepjes van drie, verspreid over het
terrein. Achteraan, in de as van de hoofdingang, staat een bronzen
beeldengroep van vier rouwende militairen, een werk van Emil Krieger.
Voorts zijn te vermelden: het centraal gelegen massagraf (met in steen
gebeitelde tekstplaat op de grond: In einem gemeinsamen Grabe ruhen
hier 24917 deutschen Soldaten. 7977 blieben unbekannt), drie goed
bewaarde bunkers die in de parkaanleg geïntegreerd werden, en
granietblokken met de namen van de troepen en de studentengroepen die
deel namen aan de bestorming van Langemark.
De Duitse begraafplaats van Langemark vormt een indrukwekkende
herinnering aan de Eerste Wereldoorlog, is een bijzonder mooi en goed
onderhouden voorbeeld van een begraafplaats van de voormalige
bezetter, en is een niet meer weg te denken onderdeel van de
historisch belangrijke Frontstreek. De bestendige deputatie is dan ook
van oordeel dat een bescherming als monument gerechtvaardigd is. De
definitieve beslissing over de bescherming berust bij Vlaams minister
Paul Van Grembergen.
Net zoals bij de andere thans lopende beschermingsprocedures van
overblijfselen van de Eerste Wereldoorlog (Bedford House Cemetery te
Zillebeke, Tyne Cot New British Cemetery te Zonnebeke, observatietoren
te Pervijze, Onze-Lieve-Vrouwhoekje te Stuivekenskerke), dient ook dit
dossier gezien te worden in het kader van de voorgenomen aanvraag tot
klassering van de Frontstreek als UNESCO-Werelderfgoed.
MEER INFORMATIE OVER DIT ADVIES KAN JE BEKOMEN
BIJ DE DIENST CULTUUR PROVINCIE WEST-VLAANDEREN
BIJ JEROEN CORNILLY - TELEFOON 050/40.35.76
E-MAIL: Terug naar Overzicht -->