Partij van de Arbeid
Méér dan het resltaat telt
Terug naar Raadsleden
Terug naar Nieuws
Manon van de Garde, Gemeenteraadslid
De uitslag van de Tweede Kamer verkiezingen op 15 mei was duidelijk en
gooide het politieke landschap omver. Ontevredenheid voerde de
boventoon. De kiezer was ontevreden over het gevoerde beleid en over
de kloof tussen hen en de politiek. Of zoals Kok het in Paradiso
verwoordde: Het gaat goed in Nederland, maar blijkbaar nog niet goed
genoeg." Vooral de ontevredenheid over Paars werd met de uitslag
duidelijk. En dat is ook niet vreemd als twee partijen die eigenlijk
een tegengestelde mening hebben al acht jaar samenwerken, met nog een
derde partij die maar mondjesmaat een paar staatkundige vernieuwingen
erdoor krijgt.
Als reactie week de stembusganger uit naar of helemaal rechts (LPF),
of helemaal links (SP) of het vertrouwde, rustige midden, een partij
die geen keus maakt en daarom ook niemand tegen zich krijgt: het CDA.
Mij bekroop daarom een beetje het gevoel "terug bij af" te zijn. Wat
gaat er nu gebeuren met het homo-huwelijk, euthanasie en andere
verworvenheden van paars? Wat de 26 nieuwkomers van LPF ons te bieden
hebben is nog onzeker. Het is voor de kiezer te hopen dat ze snel een
oplossing hebben voor de wachtlijsten in de zorg, het lerarentekort en
de toenemende files.
Voor de verliezers geldt het adagium: wonden likken en weer doorgaan.
Politieke analisten en columnisten in de media zijn het grotendeels
eens over de lessen die te leren zijn. Beter luisteren, verstaanbaar
spreken en het debat over integratie aangaan. Politici moeten eerst
goed luisteren om te weten wat er leeft onder de bevolking en er
daarna iets aan doen. Vervolgens moet het resultaat wel op een
verstaanbare manier worden teruggemeld: 'Kijk, dit hebben we er aan
gedaan.' Het debat over integratie is
blijven liggen en dat is alle politici aan te rekenen. Na de opkomst
van LPF bleek Nederland tot verrassing van buitenlandse journalisten
helemaal niet zo tolerant te zijn. Hier moet over gesproken worden. En
dan niet in de raadszaal of in het kamergebouw, maar op straat. De
oplossingen moeten niet bedacht worden in de vorm van compromissen in
achterafkamertjes, maar samen met de inwoners.
Wat betekent dit nu voor Amsterdam? Volgens mij betekent dit dat in
Amsterdam méér dan het resultaat telt. Het resultaat moet aansluiten
bij de behoeftes in de stad en het resultaat moet goed gecommuniceerd
worden, zodat het niet het resultaat van de Stopera of een
stadsdeelkantoor is, maar een gezamenlijk resultaat van en voor de
Amsterdammers.
De PvdA is een partij die in oorsprong opkwam voor de arbeiders. In
Paars I heeft de partij zich ingezet voor werk, maar dat was niet
voldoende. Na zoveel jaren zijn de problemen veranderd. Werk is
belangrijk, maar in een ontzuilde maatschappij is acceptatie en
aanpassing absoluut nodig om samen te leven evoor nieuwe gezamenlijke
normen en waarden.
Kortom, er is een nieuwe uitdaging en die gaan we aan!
17 mei 2002