Diergaarde Blijdorp
Rotterdam, dinsdag 20 augustus 2002 (nieuw persbericht in week 35)
Gorilla's eindelijk op hun eiland: een mijlpaal bereikt!
Ruim twee jaar heeft het geduurd, maar nu zijn de gorilla's in
Blijdorp eindelijk dagelijks buiten. Alles hing af van één
gorillavrouwtje, Dura genaamd, die geen voet op het nieuwe eiland
durfde te zetten. Daarom bleven de andere familieleden haar trouw
gezelschap houden in het binnenverblijf. Daar is nu verandering in
gekomen. Na een slimme verhuistruc in een kist heeft Dura eindelijk
voet op het eiland gezet. Het jonge mannetje Ashmar heeft haar
vervolgens over haar angst heen geholpen door samen met haar het
eiland te verkennen. Wonder boven wonder is zij tegenwoordig vaak de
eerste die naar buiten wil en daarna volgen pas de andere
familieleden. Het resultaat is dat een grote groep van negen gorilla's
nu dagelijks op het eiland is te zien. Zelfs als het regent! In de
zomer van 2000 kreeg de gorillagroep een ruim (2000 m2) en groen
buitengebied voorzien van alle gorilla-gemakken. Het was de bedoeling
dat de gorillagroep in zomer en winter voortaan buiten zou vertoeven,
maar daar dachten zij zelf anders over. Toen het verblijf geopend
werd, liep een aantal gorilla's even het eiland op om vervolgens weer
snel naar binnen te gaan. Dura durfde al helemaal niet naar buiten en
de komende twee jaren zou daar niet veel verbetering in komen. Omdat
de situatie op het nieuwe eiland zoveel anders was dan de gorilla's
gewend waren, wilden de verzorgers aanvankelijk niets forceren en ze
langzaam de gelegenheid geven te wennen. Natuurlijk stelden zij wel
'met zachte hand' alles in het werk om Dura en de andere familieleden
naar buiten te lokken. Dit varieerde van "het uitzetten van een spoor
van lekkere hapjes" tot aan "eenzame achterlating in het
binnenverblijf". Maar alle inspanningen ten spijt: niets hielp. Twee
jaren lang bleef het prachtige, nieuwe gorilla-eiland voor een groot
deel van de dag leeg. Zelfs toen D'jeeco, Dura's driejarige zoontje,
regelmatig het eiland betrad, volgde zij hem niet. Ze verkoos de
eenzaamheid van het zgn. doorgangsgebied tussen het binnen- en het
buitenverblijf. Hier werd alles zo onaantrekkelijk mogelijk gemaakt in
vergelijking met het frisse groene eiland: het binnenverblijf werd
afgesloten, de deuren naar het eiland gingen dicht (om de familie
buiten te houden) en er was geen eten beschikbaar. Dura durfde hooguit
even om de ingang van de deur naar haar kleine dreumes te koekeloeren,
maar de angst voor het onbekende bleef te groot. Enige dagen geleden
vond de grote omslag plaats. De verzorgers hadden een slimme truc
bedacht. Ze lokten haar in een transportkist en plaatsten die tegen de
(speciaal ingebouwde) toegangsdeur tot het eiland. Zo had ze de keus
tussen de hele dag in de kist blijven of toch maar het eiland op gaan.
Ze koos voor het laatste, maar bleef halstarrig rond de transportkist
hangen. Vervolgens schoot gorillaman Ashmar te hulp en leidde haar het
hele eiland rond. De volgende dag herhaalde hetzelfde ritueel zich
weer en sindsdien loopt Dura er rond als een doorgewinterde
'eilandganger' samen met acht andere familieleden. Alleen een
bejaardengroep van drie oude gorilla's verblijft als apart groepje in
het doorgangsgebied. Voor zowel Blijdorp als voor Dura is een
belangrijke mijlpaal bereikt!