Partij van de Arbeid
Nieuws >> Actueel
Nederland is vol: dus maak eens ruimte
11-11-2002
Nederland is vol: dus maak eens ruimte
Een welvarende verzorgingsstaat als ons land heeft aantrekkingskracht
op typen mensen, binnen en buiten haar grenzen. Binnen haar grenzen
kweekt zij calculerende, individualistische schrapers. Van buiten
trekt zon samenleving mensen aan, die ook willen delen, liefst door
middel van werk, maar anders door middel van een uitkering. We moeten
het echter hebben van hardwerkende solidaire mensen. Het grote
probleem is dat deze laatstgenoemden lijken te verdwijnen, en dat de
andere twee groepen, de individualisten en de mensen van buiten, niet
mengen. Daardoor nemen ze de solidaire inzet niet over. De nieuwe
Nederlanders moeten integreren, en dat doen ze niet. De
individualisten moeten helemaal niks, en willen alles, behalve dat
anderen profiteren.
Een verzorgingsstaat stelt mensen in staat onafhankelijk te leven,
maar maakt ook dat hulpvragen aan overheidsinstanties worden gesteld,
in een consumentrelatie. Ingewikkelde onpersoonlijke hulploketten met
vaak alleen een nagelvijlende telefoonmevrouw hebben persoonlijke
noaberschap en vriendendiensten verdrongen. "Onafhankelijk" is
verworden tot "ieder-voor-zich" of "tegen-betaling". In zon
teruggetrokken samenleving is het moeilijk integreren, vooral voor
niet-individualisten.
Integratie kan niet van één kant: Nederland is vol, dus zullen we
ruimte moeten maken. Een stapje opzij gaan. Delen. Anderen kansen
geven. En als dat met gelijke kansen niet lukt, dan enigszins
óngelijk: voortrekken. Maar in plaats van voorsprong is er vaak
achterstand.
Mooie waarden worden politiek correct met de mond beleden: delen,
kansen geven, deelnemen aan onze maatschappij. Maar "wij Nederlanders"
hebben daar geen enkel belang bij. Allochtonen doen namelijk best
veel: onze kranten bezorgen, schoonmaken, kleine nuttige klusjes, maar
ook het vuile werk, en werken in de bejaardenhuizen En ze zorgen in de
toekomst voor de verjonging in deze vergrijzende samenleving. En ze
mogen daarbij best wat opklimmen. Of hun kinderen. Maar daarom hoeven
ze nog niet de dienst uit te maken! Want eerlijk is eerlijk: ik moet
er niet aan denken. Ik ben namelijk Nederlander en individualist. Ik
hecht het meest aan mijn eigen groepje mensen: lekker veilig en
zelfbevestigend... Mensen die zijn als ik: jong, leuk, slim,
hoogopgeleid, sportief Toevallig de mensen die de mooiste kansen voor
het grijpen krijgen.
Ik merk hoe moeilijk het is die stap opzij te doen. Mij open te
stellen voor mensen met een heel andere achtergrond, waarbij ik soms
de herkenning die ik vind bij mijn vriendinnen, niet ervaar. Moe word
ik van het aanhoren van kromme zinnen, en van het formuleren van mijn
gedachten in eenvoudige taal. En ik heb geen allochtone vrienden. Die
kom ik in mijn wereldje niet tegen.
Wel geef ik Nederlandse les aan Turkse oudkomers, en steeds weer moet
ik me over die drempel zetten, om me een hele avond te geven, in
plaats van leuk thuis op de bank te hangen Het kost me energie te
gaan. Maar als ik er weer weg ga, heb ik vaak juist energie gekregen!
En ik ben er inmiddels een graag geziene jonge vrouw, en het is leuk
om eens met heel andere mensen in contact te komen: ik als jonge
Nederlandse hoogopgeleide individualistische single meid tussen
oudere, meest laagopgeleide Turkse islamitische gezinsvaders.
Vooroordelen heb ik kunnen toetsen en regelmatig kunnen verwerpen.
Nuances in mijn denken heb ik beslist kunnen aanbrengen.
Wat ik hier probeer aan te kaarten is het integratieprobleem van de andere kant: zíj moeten integreren. Maar wij dus ook. In ieder geval moeten we ruimte geven. Niet alleen politiek correct in het onderwijs, waar een school geen kinderen mag weigeren, maar juist ook op de arbeidsmarkt, en zelfs in de vriendenkring. Op de arbeidsmarkt zijn echter genoeg smoezen voorhanden om toch autochtonen aan te nemen, of hooguit een bounty. En niemand kan eisen stellen aan je vriendenkring.
Als we toch repressief bezig zijn, en ons verharden, laten we het dan ook eens hebben over harde eisen aan werkgevers, om hun bedrijf een afspiegeling te laten zijn van de bevolkingssamenstelling? Met sancties. En laten we dat helemaal van politieke partijen vragen! Maar ook van de media! Laten we eens een vrouw mét een hoofddoekje een wasmiddel aanbieden in de reclame, of een stoere Antilliaan. En een spannende soap die als hoofdpersoon een leuke allochtoon heeft.
De enige levenssfeer waar een afspiegeling van de maatschappij niet af
te dwingen valt, is de privé-sfeer. (Of is de segregatie in
vriendenkringen juist dé afspiegeling van onze maatschappij?!) Het is
te hopen dat eisen aan integratie(kansen) in het onderwijs en het werk
ertoe bijdragen dat deze crossing-vriendschappen spontaan ontstaan. En
dat daardoor de solidariteit wordt gered, en daarmee de
verzorgingsstaat.
Daarom heb ik een amendement ingediend op het Verkiezingsmanifest,
waarin ook harde eisen aan werkgevers en hoger onderwijsinstellingen
worden gesteld.
Ria Logtenberg
PvdA-fractiemedewerker
Ria Logtenberg
reacties