GroenLinks


-

Toespraak Paul Rosenmöller op congres GroenLinks

23 november 2002

Het ochtendprogramma van het congres van GroenLinks is afgerond. Het Verkiezingsmanifest Protest en Perspectief werd door de 800 stemgerechtigde leden zonder noemenswaardige veranderingen aangenomen. Het congres stemde nog wel voor de terugkeer van de ministers voor ontwikkelingssamenwerking en milieu. Het ochtendgedeelte werd afgesloten door een toespraak van Paul Rosenmöller. Het congres begroette hem met een ovationeel applaus.

Toespraak Paul Rosenmöller op het GroenLinks congres:

Geacht congres,

Je krijgt applaus als je zegt dat je blijft.
Je krijgt ook applaus als je zegt dat je vertrekt. Vrolijk en flexibel zijn ze, die GroenLinksers.

Ik wil nog een paar woorden tot jullie richten. Ik zal me daarbij beperken.
Ik denk aan zon 20 punten.

Het besluit om straks een punt te zetten achter het Kamerlidmaatschap was geen makkelijk besluit.
Maar het is wel het goede besluit.
Jullie kunnen na de lunch dus niet op mij kiezen. Ik hoef nergens meer rekening mee te houden.
Ik kan dus gewoon zeggen wat ik wil..

Eerst maar even een korte toelichting op dat besluit. Na de val van het kabinet twijfelde ik om door te gaan. De collegas verzochten mij om me nog één keer kandidaat te stellen voor het lijsttrekkerschap.
Mijn gevoel voor verantwoordelijkheid zei: akkoord. Maar ik merkte al snel dat het niet het goede besluit was. Mijn politieke intuïtie zei dat het tijd was voor verandering en vernieuwing.
Ook tijd voor een nieuw gezicht.
Als politiek leider moet je zelf de vraag beantwoorden of je nog de beste bent op die plek.
En mijn antwoord was: nee.
Dat is een eenzaam proces; maar ik hechtte eraan dat besluit zelf te nemen.
Dat besluit heeft nagenoeg iedereen verrast.
Maar ik verras liever jullie dan dat jullie mij verrassen. En de opvolging is geen probleem.
Jullie bepalen vanmiddag wie dat wordt.
Ieder bepaald voor zichzelf of ie kandidaat wil zijn. Kwantitatief stelt het niet veel voor.
Toen ik zag dat er niks te kiezen was dacht ik nog even. Zal ik mij geen tegenkandidaat stellen.
Maar ik heb mij gevoegd bij de grootst mogelijke meerderheid in deze zaal.
Ik heb het OOK niet gedaan.
Kiezen is geen recht, geen plicht.
Maar het hoort bij de taak van een politiek leider te voorkomen dat er geen gat valt.
Je moet daar mensen voor vinden en opleiden.
Je moet je eigen overbodigheid organiseren.
En het juiste moment kiezen een stap terug te zetten. Niet te vroeg, maar vooral niet te laat.
Dat heb ik gedaan.
Dat zie ik zelf ook als verantwoordelijkheid nemen.

En dan is er ook dat andere argument.
Waar al zoveel over is geschreven.
De gevolgen van het afgelopen jaar voor ons gezin. Dat was zwaar; dat geeft naschokken; dat kost veel energie. Dan wéér een campagne en wéér 4 jaar in de Kamer is net iets teveel van het goede.
Knokken voor wat kwetsbaar is hoef je niet altijd en alleen voor ánderen te doen.

Aan de verharding en verruwing in ons land erger ik me kapot. Alle remmen lijken los.
En dan krijg je ongelukken.
Mensen met een kwetsbare positie leggen als eerste het loodje. Waarden zonder stem, onze groene waarden, leggen het loodje. Een beetje normaal met elkaar omgaan is niet meer vanzelfsprekend. Het zijn de wrange vruchten van een heftig en bewogen jaar. Dit is niet mijn politieke klimaat.
Dit is niet ons politieke klimaat.
Het is het klimaat dat een minister doet pleiten voor de doodstraf. Niks is te dol op zoek naar plat electoraal succes. Dat klimaat vraagt om verandering.
En wat ik ook zal gaan doen..voor die verandering blijf ik altijd te porren.

Heel even neem ik jullie mee terug in de tijd.
Het was ergens in de tweede helft van de vorige eeuw. De eerste kennismaking met GroenLinks in wording ging via de telefoon. Of ik eens wilde praten om Kamerlid te worden.
Ik met mijn vakbondsopeltje naar Den Haag.
En onbevangen aan Ria Beckers een parkeerplaats vragen. Nou dat was natuurlijke helemaal fout.
Ik had mijn eerste les geleerd.

Ik keek ook vreselijk op tegen al die bekende mensen. Mensen die veel verwachtten van zon snotneus uit de haven. Na de verkiezingen werden de Kamerleden beëdigd. Ik ging met Ina Brouwer een rondje maken om me aan collegas voor te stellen.
Dat vond ik al een vuurdoop.
Het liep me werkelijk dun door de broek.
Daar was zelfs premier Lubbers.
Hij kwam op me af en mn hart bonkte in mijn keel. Hazei hij, daar hebben we Paultje Rosenmöller uit de Rotterdamse haven.
Dag meneer, mag ik een handtekening, wilde ik vragen. Maar het gestaalde kader Brouwer stak daar direct een stokje voor. Die is van het grootkapitaal en breekt alles af. Ik had mijn tweede les geleerd.
En er zouden er nog heel veel volgen.

We hebben met elkaar veel bereikt de afgelopen jaren. Inhoudelijk hebben we ons versterkt.
Electoraal hebben we ons versterkt.
Internationaal als onderdeel van een groene progressieve beweging hebben we ons versterkt.
We hebben echt iets kunnen betekenen voor mensen die daar om vroegen. We hebben ook wel eens iets fout gedaan.
Dat hebben we geweten en ook erkend.
Het verschil echter, tussen gelijk hebben en gelijk krijgen is nog groot.
Dus is er ook nog veel te wensen.
Er is nog heel veel om ons voor in te zetten.
Nederland en de wereld om ons heen zijn bij lange na nog niet af. Ik zal anders verder gaan, maar laat GroenLinks zeker niet alleen. Ik verlaat de fractie, maar niet de partij en al helemaal niet de idealen en ambities.

De fractie van nu heeft veel mogelijkheden.
Ik hoop dat ze het allemaal, met wat versterking wederom kunnen bewijzen.
Het is de fractie en al die fracties daarvoor die ik als eerste dank ben verschuldigd.
De Kamerleden én de medewerkers.
De eerste kennen jullie de tweede lang niet altijd. Maar ze vormen één geheel.
Een Kamerlid zonder medewerkers is.als Heinsbroek zonder Bomhoff. Ik heb door de jaren heen ongelofelijk veel van hen geleerd. Het was permanente educatie.
Ik wil hen daar graag voor bedanken.

Er zijn twee mensen tot wie ik een persoonlijk woord wil richten. 2 mensen die letterlijk onmisbaar zijn geweest. 2 mensen waarvan de meesten van jullie het gezicht beter kennen dan de stem.
2 mensen die voor mij dé sleutelfiguren zijn.
De eerste kwam in 1990 bij de fractie om vervangende dienst te doen. Hij begon op het secretariaat.
Was persoonlijk medewerker; werd beleidsmedewerker. Vervolgens voorlichter, hoofd voorlichting en politiek coördinator. Nu is hij ook nog onze campagneleider.
Maar bovenal was hij mijn politieke makker, mijn alter ego, klankbord, strateeg en vertrouwenspersoon bij uitstek.
Tom, voor jou kwaliteit en loyaliteit schieten woorden tekort. Het was een feest met je te werken.
Ik wil je daar nu al vast voor bedanken.
Kom maar even uit de schaduw.

De tweede Lia, dat ben jij.
Samen hebben we 14 jaar geleden besloten dit avontuur aan te gaan. Daar kwam bijna 9 jaar geleden het fractievoorzitterschap bij. Samen hebben we besloten er een punt achter te zetten. Zelfs toen was er geen enkele druk van jou.
Ik heb in al die jaren veel van je gevraagd.
Dat geldt ook voor de kinderen.
Te veel soms, maar dan kwamen we er ook wel weer uit. Slechts een enkele keer heb je aan de noodrem getrokken. Dan was het ook echt nodig.
Je hebt het werk van GroenLinks altijd gesteund. We hebben veel lief en leed gedeeld.
En er was veel lief, maar tenslotte ook veel leed. Zelfs dat heb je doorstaan.
Zonder jou had ik het niet volgehouden.
Ik ken dit gezelschap wel zo goed dat ik ook namens hen durf te spreken.
Maar ik zeg het vanuit mijn eigen hart.
Dank je wel.

Tenslotte, congres een woord tot jullie.
Vanaf de eerste dag van ons bestaan heb ik GroenLinks mogen vertegenwoordigen.
Bijna 14 jaar GroenLinks volksvertegenwoordiger. Dat kan alleen met steun en vertrouwen van de partij. Van jullie.
Dat vertrouwen vraagt vervolgens om verantwoordelijkheid. Ik heb die verantwoordelijkheid genomen met de mogelijkheden die ik heb.
Ik zal daar tot 22 januari mee doorgaan.
De partij zo sterk mogelijk maken.
De nieuwe lijsttrekker zo goed mogelijk bij staan. Met ongelooflijk veel plezier, inzet en passie heb ik dit werk gedaan. Nooit alleen, altijd samen.
Als onderdeel van een team, van een fractie, van een partij, van een beweging.
Het was een eer het te mogen te doen.
De partij, het congres heeft mij dat al die jaren mogelijk gemaakt. Daarvoor ben ik jullie onnoemelijk veel dank verschuldigd. Het laatste applaus is vooral voor jezelf.

Bedankt!


-
Meer weten? E-mail info@groenlinks.nl