Leefbaar Nederland

Uit Onafhankelijke Nieuwsflits no. 1 - zondag 23 februari 2003


---

Beroving

Zaterdag 22 februari ben ik samen met een vriendin het slachtoffer geworden van een geweldadige beroving door 5 Antilliaanse jongens.Wij hadden samen gegeten bij eetcafé Curry's op de Oudedijk in Rotterdam. Rond kwart over negen zijn wij samen naar metrostation Gerdesiaweg gelopen. Bij de ingang aangekomen hoorde ik 'mensen' rennen en dacht dat zij de metro wilde halen. Opeens werd ik van achter in een wurggreep genomen. Er werd geroepen heb je geld! Waar is je geld! Geef me geld! Ik wilde wel antwoorden maar mijn strot werd dicht geknepen en ze bleven zeggen: 'waar is je geld, ik maak je dood!' Het werd zwart voor mijn ogen zijn greep verslapte, ik zat op de grond. Ik voelde mij zo agressief worden dat ik terug wilde vechten, maar toen zeiden ze: rustig, ik maak je dood , we hebben wapens, ik maak haar (mijn vriendin) dood. Ik besloot ze te laten gaan. De vijf Antillianen renden weg. Ik stond op en wilde er achteraan rennen om ze te grijpen (wat een dwaasheid) en heb ze van alles nageroepen. Mijn vriendin zei:"niet doen Myriam , alsjeblieft laat ze gaan" , waardoor ik bij zinnen kwam. Ik heb gekeken wat ze aanhadden en waar ze heen renden. Tijdens de overval stonden mensen te kijken en ik heb twee mensen langs zien fietsen. Ze deden helemaal NIETS. Ik zag iemand de gordijnen dichtdoen. Wij liepen naar de woningen eromheen en belden aan. Mensen reageerden op de bel maar toen we zeiden dat we beroofd waren gaven ze niet thuis (intercom afgebroken). Mijn vriendin schold een man voor grof vuil uit die stond te kijken en niet eens de politie belde.

Na het gebeurde zijn wij naar Curry's teruggerend en hebben de politie gebeld. Een personeelslid zei nog dat we naar buiten moesten als er politie kwam, want die wilde hij niet in de zaak. Na enige tijd kwam de politie. Wij zijn met hun naar station Gerdesiaweg gereden. Wij zeiden dat we wilden bellen met familie, en dat we uit wilden stappen om te laten zien wat er gebeurd was en waar ze heen gerend waren en om te kijken of ze onze tassen niet ergens neergegooid hadden. Daar werd geen gehoor aan gegeven. Ik zei ook dat ik telefoonnummers wilde om m'n giropassen te blokkeren, maar ook die kregen we niet. Ik zei meteen:" hangen er geen camera's dan?" Maar dat wisten ze niet uit hun hoofd. en We zijn teruggereden naar de Oudedijk waar de politie zei dat we naar Rotterdam Alexander moesten om aangifte te doen. Inmiddels was mijn vriend en de familie van mijn vriendin gearriveerd en mijn vriend zei dat er een camera recht op de ingang gericht hing (precies waar het gebeurd was) Ik zei dat tegen de politie waarop het antwoord was: "Oh, dan moeten we even bellen" We zijn zonder de politie naar metrostation Gerdesiaweg teruggelopen en zijn zelf gaan zoeken of we ze nog zagen of dat ze onze spullen ergens weggegooid hadden. Niks gevonden.

We zijn met eigen vervoer naar het politiebureau Rotterdam Alexander gegaan. Toen ze daar zeiden dat we niet meteen gekomen waren en dus nu de nachtdienst al begonnen was, sprong ik uit m'n vel.(ik stond al op springen natuurlijk) Ik heb kwaad mijn vader gebeld. Ik had het echter verkeerd begrepen. Ze gingen wel degelijk iemand zoeken om de aangifte op te nemen, maar iemand van een andere ploeg. Wij zijn toen verder goed behandeld en ik voelde mij hier wel serieus genomen. Er werd verteld wat er met eventuele camerabeelden zou gebeuren en dat we misschien nog langs moesten komen om de videobeelden te bekijken of foto's of menden die gearresteerd waren.. We zijn tot bijna 2 uur 's nachts met de aangifte bezig geweest.

Ik heb contact gehad met de Rotterdamse journalist Sylvain Ephimenco, die ook een column in de Trouw schrijft. Zijn dochter is pas ook beroofd met een vuurwapen. Hij wilde er wel wat mee doen.

Ik kan op geen manier uitleggen wat voor woede ik voel. Ik zou die #$#$$^**@%@# helemaal in de vernieling meppen. Ik heb achteraf het gevoel dat ik niet had moeten luisteren naar hun dreigementen, maar had moeten schoppen en slaan. Ik ben zo bang dat ze hiermee wegkomen. Ik wou dat ik er één helemaal impotent getrapt had. Behalve een zere strot heb ik er fysiek niets aan over gehouden, maar ik wil zeker niet horen dat ik maar geluk heb gehad dat ik niet gewond ben. Ik voel het zeker niet zo. Ik dacht even dat ik er geweest was. Voor elk pasje dat ik mis moet ik bij wijze van spreke een boete betalen. Ik ben beroofd van mijn geld en van een grote waarde aan cadeaubonnen die ik voor mijn verjaardag en Kerst heb gehad en nog veel meer waardevolle spullen. Niet het feit dat ik het kwijt ben maakt me zo woest maar dat die smeerlappen ermee vandoor zijn. Het idee dat ze niet gepakt zouden worden maakt me ziek. En als je dan hoort dat ze met twee maanden cel of een beetje papiertjes prikken in het plantsoen weg kunnen komen. Dat ze misschien de schade nooit terug zullen betalen. De woede dat er mensen staan te kijken die niets doen. De alarmlijn is door niemand gebeld. De politie zegt dat het hoge prioriteit heeft. Ik moet misschien de videobeelden komen bekijken of ik de daders herken terwijl #%@^^ het misdrijf zelf op die band staat. Als ik ze dan niet herken? Wat dan? Als je dan ook nog hoort dat het lopende band werk is, of dat je vaak met zo'n beroving op je achterhoofd wordt geslagen. Ik weet niet waar het heen gaat met Rotterdam. Waarschijnlijk wonen die ratten ergens in de buurt en beroven ze keer op keer in hun eigen omgeving onschuldige voorbijgangers. Is er morgenweer een slachtoffer van de zelfde groep? Dit kan zo niet langer!!!!

Myriam de Waal