De onafhankelijke onderzoeker Peter Siebelt deed al voor de moord op Pim Fortuyn onderzoek naar de krachten die Fortuyn wilden kapotmaken.

"Het maakt allemaal weinig uit. Het zijn verschillende groepjes, maar ze komen uit hetzelfde kringetje mensen."

Een voorpublicatie uit zijn boek Eco Nostra; het netwerk achter Volkert van der Graaf.


Econostra
Het netwerk achter volkert van der G.
Peter Siebelt

Terwijl ik dit schrijf, komt steeds weer die poster van de Internationale Socialisten bovendrijven. Het was een oproep om op 11 mei 2002 naar een demonstratie te komen van het platform Nederland Bekent Kleur tegen Pim Fortuyn. Vier dagen voor de Tweede-Kamerverkiezingen was het de bedoeling dat de Internationale Socialisten, de FNV, GroenLinks, de PvdA en andere linkse groeperingen in Fortuyns woonplaats Rotterdam zouden demonstreren onder de noemer,,Geef racisme geen stem".
Al voor de moord op Fortuyn had ik aanwijzingen binnengekregen dat de demonstratie uit de hand zou lopen. De poster beloofde niet veel goeds. Daarop stond het gezicht van Pim Fortuyn, met op zijn voorhoofd een bloedrode driehoek gericht. Eronder de tekst "Stop de Hollandse Haider".
Wanneer antiglobalistische taartgooiers zich voorbereiden op een actie, hangen ze de hoofden van de doelwitten op een prikbord. Ook houden ze bij wanneer en waar hun doelwit aanwezig is. Zou de poster van de Internationale Socialisten op het prikbord hebben gehangen? De goeroe van de internationale taartbeweging is de Belg Noël Godin. Tijdens een interview werd hem eens gevraagd of de Oostenrijkse rechts-extremist Jörg Haider op zijn taartlijst stond. "Haider kun je niet met slagroom bestrijden," antwoordde Godin. "Om hem te bestrijden adviseer ik vitriooltaarten (zuur). Ook een dynamiettaart is denkbaar. Boterzuur is niet goed genoeg voor Haider. Hem moet je definitief verhinderen om nog verder grote schade aan te richten" aldus Godin. Volgens de taartgooiers was Fortuyn de Nederlandse versie van Jörg Haider
Sinds de jaren zestig worden politici, managers en wetenschappers getaart door actiegroepen. Tientallen websites brengen activisten op dit "ludieke" idee (zie bijlage voor een overzicht van sites). Op een enkeling na zijn de slachtoffers politiek gezien conservatief. De taarter van Bolkestein drukte het zo uit: "wie zoet is krijgt lekkers, wie rechts is een taart!" Het publiek is dat meestal weer snel vergeten, maar bij de taartaanslag op Pim Fortuyn lag dat anders. Toen Fortuyn werd "getaart", was hij razend populair bij een groot deel van het Nederlandse publiek. Mensen zaten aan de buis gekluisterd om zijn spraakmakende optredens te volgen. Zijn aanhang groeide met de dag.
Fortuyn had onomwonden laten weten dat hij de stokpaardjes van de linkse activisten zou aanpakken. Hij wilde de criminaliteit bestrijden, had kritiek op de islam en de multiculturele samenleving en steunde Israël. En de auto en het boerenbedrijf moesten met rust worden gelaten.
Dat konden de actievoerders niet over hun kant laten gaan. Hun bestaansrecht kwam immers in gevaar.
Op woensdagochtend 13 maart 2002 was Fortuyn in het Haagse Perscentrum Nieuwspoort om zijn boek De puinhopen van acht jaar paars te presenteren.
Voor hij het woord tot de aanwezige journalisten kon richten, drukt de 27-jarige Pauline van Tuyll van Serooskerken hem een taart in zijn gezicht. Ze schreeuwde: ,,Op naar de nul zetels!" Nog een taart volgde. En nog een. Fortuyn voelde hierdoor hevige pijn in zijn gezicht. ,,Ik was tijdelijk verblind door de bestanddelen van de taart die in mijn ogen kwamen. Ik voelde zelfs een hevig brandend gevoel," zou Fortuyn later vertellen. Naderhand bleek dat de taarten waren gevuld met braaksel en uitwerpselen.
Intussen wordt door een van de andere taarters een potje met boterzuur geopend waardoor de ruimte zich vult met een enorme stank. De activisten wilden met deze actie het charisma van de politicus doorbreken en ongetwijfeld ook een signaal afgeven: als de politicus zich niet zou terugtrekken, zouden nog vele pesterijen volgen Volgens hun persverklaring was Fortuyn een "extreem rechtse populist". Na het incident maakte Fortuyn duidelijk dat hij zich bedreigd voelde. Hij verweet premier Kok en PvdA-leider Melkert dat zij hem "demoniseerden." De taarten in zijn gezicht zag hij als een uitvloeisel daarvan.
Zes weken later maken vijf kogels een einde aan Fortuyns plannen.

BROEDPLAATSEN

Tijdens het proces tegen de taarters in oktober 2002 vertelt de Haagse kraker Björn, tegen een journaliste over de verschillende namen die de taartgroepen gebruiken: "Het maakt allemaal weinig uit. Het zijn verschillende groepjes, maar ze komen uit hetzelfde kringetje mensen."

Dat kringetje mensen is een soort spekkoek: allemaal verschillende lagen op elkaar die samen een product vormen. Dat product is radicaal verzet tegen de gevestigde orde.
Iedere laag vervult een rol, zoals dieren-, milieu-, vluchtelingen- of antiglobalistische activiteiten. De activiteiten overlappen elkaar en zijn onlosmakelijk verbonden met een lokale, nationale of internationale agenda. De coördinatie ligt bij een soort octopus, waarvan de tentakels reiken tot in de anarchistische collectieven waarvan Van der Graaf, Lievense en de taartgooiers deel uitmaken. Deze radicale collectieven zijn te vinden in de zogenaamde "vrijstaten", in kraakpanden gevestigde broedplaatsen van allerhande culturele en politieke activiteiten. In Wageningen heb je bijvoorbeeld de Wilde Wereld, in Amsterdam Vrankrijk, in Den Haag De Blauwe Aanslag, in Utrecht de ACU, in Nijmegen De Grote Broek en in Leiden Eurodusnie.
In deze panden zijn tientallen actiegroepen actief. Landelijk werken ze nauw samen - zo ook in de campagne tegen Pim Fortuyn. Ieder collectief beschikt over een "werp-groep". Noem het maar een taartbrigade. Deze actiegroepen gebruiken het werpen met taarten naar vooraanstaande personen uit politiek en bedrijfsleven als aanvulling op hun andere actiemiddelen. De slachtoffers zijn volgens de collectieven medeverantwoordelijk voor alle ellende op aarde. Vaak hebben die personen al jaren hun aandacht en wachten ze geduldig af tot de tijd rijp ervoor is.

DIERENBEVRIJDERS

Twee van de taarters van Pim Fortuyn, Jelle Goezinnen en Margriet Goris hadden banden met de Leidse vrijstaat Eurodusnie. Dit anarchistisch collectief deed al weken mee aan de demonisering van Fortuyn, beschuldigde hem van een racistische hetze en noemde hem een rechts-extremist, een soort Nederlandse versie van Jörg Haider. Hun deelname aan de demonstratie van Nederland Bekent Kleur moest de afsluiting zijn van hun campagne tegen Fortuyn voor de verkiezingen. Na de moord liet Eurodusnie in een verklaring weten geen enkele reden te zien om zich te distantiëren van de moord op Pim Fortuyn. De activisten waren zelfs verbaasd over de mildheid en sympathie waarmee na diens dood door het grootste deel van de media en politici werd gesproken over diens politieke ideeën. ,,Bestrijding van Fortuyns ideeën bleef noodzakelijk," aldus Eurodusnie.
Ondanks hun medewerking aan Nederland Bekent Kleur en de voornoemde kretologie ontkent Eurodusnie dat linkse en/of activistische groepen een sfeer van haat en "demonisering" hebben gecreëerd, en dat het gooien van taarten een van haat doordrongen daad was. Eurodusnie is een organisatie die om verschillende redenen de moeite waard is eens nader toe te lichten. Volgens de eigen berichten is ze een radicaal-linkse en anarchistische beweging en heeft het merendeel van de activiteiten een opruiend karakter. Ongeveer 40 mensen zijn op een of andere wijze betrokken bij de "spekkoek" aan activiteiten in Eurodusnie. De activiteiten worden georganiseerd in projectgroepen waarin ook andere mensen meewerken. Krakers, studenten, scholieren, werklozen en asielzoekers werken samen.
De Eurodusnie-spekkoek bestaat uit een weggeefwinkel (net als in het kraakpand van Goezinnen in Hoenderloo), een vegetarisch eetcafé, politieke infocentra en een hulpverlenersorganisatie voor illegalen. Ook spelen ze een coördinerende rol in de kringen van gewelddadige dierenbevrijders in binnen- en buitenland, waarin Volkert van der Graaf verkeerde. Maar laten we Eurodusnies zeer actieve taartgroep niet vergeten.

PACT MET DE MEDIA

"Opvallend: het pact dat de demonstranten met de media hebben gesloten" aldus een artikel in De Groene Amsterdammer van 13 januari 1999. Het gaat om de Werpgroep T.A.A.R.T. Die heeft begin december 1998 Frits Bolkestein getaart en de aandacht getrokken van de omroep RTL4. Een medewerker van Reinout Oerlemans' sensatieprogramma Gekkenhuis belt naar de werpgroep en vraagt of hij op de hoogte gehouden kan worden van volgende acties. Een serie namen van mensen die in aanmerking komen voor een taart wordt telefonisch aan de RTL4-redactie doorgebeld. Een cameraploeg reist af naar Eurodusnie in Leiden en filmt hoe de taarten worden klaargemaakt. RTL4 vraagt wie het volgende taartslachtoffer wordt en krijgt te horen dat Gerrit Zalm aan de beurt is.
Maandagochtend 4 januari 1999 nemen Jelle Goezinnen en twee andere leden van T.A.A.R.T. de trein richting Amsterdam. Minister van Financiën Zalm zal de eerste Euro-dag op de Beurs openen. Vermomd als verslaggevers van het Arnhems Dagblad - een journalist, een fotograaf en een stagiaire - verschaffen de taartgooiers zich toegang tot het Beursgebouw. Onopvallend mengen zij zich onder de journalisten en handelaren.
Zalm begint met zijn speech en wenst de aanwezigen een jaar met veel winst toe. Veel verder komt hij niet. Gadegeslagen door een kordon van journalisten en gevolgd door een van de RTL4-cameramensen slalomt Jelle door de menigte en trakteert Zalm op een taart, midden in zijn gezicht. Intussen voorziet een tweede actievoerder de aanwezige journalisten van persberichten. Dan komt de derde taarter in actie. Met de kreet ,,Deze taart is van ons allemaal!" krijgt Zalm wederom een taart in zijn gezicht.
Terwijl de smurrie van zijn gezicht drijpt, proberen de activisten er tussenuit te knijpen. Maar ze worden door de beveiliging in de kraag gevat en afgevoerd naar het politiebureau Warmoesstraat. Zalm doet geen aangifte, maar vindt de actie wel "onbegrijpelijk en ondemocratisch".
Een dag later wordt Goezinnen voorgeleid bij een hulpofficier van Justitie in Amsterdam. Hij wordt beticht van radicale acties, onder meer het mishandelen en loslaten van nertsen, en een aantal dagen voor verhoor vastgehouden.
Terwijl Fortuyn samen met zijn advocaat Hammerstein de videobeelden van de aanslag op zichzelf bekijkt roept hij: ,,Moet je kijken, de media. De rijen gaan open om de mensen door te laten, de rijen sluiten om te fotograferen en ze gaan open om de mensen weg te laten gaan." Nee, de rijen openden en sloten zich om de taartgooiers ruim baan te geven. Zowel bij binnenkomst als bij de aftocht werd hun geen strobreed in de weg gelegd.

PRIORITEIT

Nadat Fortuyn is doodgeschoten gaan allerhande alarmbellen rinkelen. Zo komt men er op 7 mei achter dat een bericht van de AIVD (de nieuwe naam voor de BVD) over de taartgooiers in het bakje is blijven liggen van de landelijke officier terreurbestrijding. Hierdoor kwam een van de raadsvrouwen van de taarters tot de conclusie: ,,Dus in eerste instantie had de zaak geen enkele prioriteit.'' Nadat de identiteit van de taartgooiers terechtkomt bij justitie duurt het nog eens negen dagen voordat zij worden opgepakt. Het is dan twee maanden na de taartaanslag
Persofficier E. Kole van het Openbaar Ministerie heeft daar een nogal luchtige verklaring voor: ,,Het was moeilijk hun namen te achterhalen. Ze droegen geen naambordjes ." Ze rept er met geen woord over dat de identiteit van de daders weken in het laatje van de landelijke officier terreurbestrijding is blijven liggen.
Op 14 mei, acht dagen na de moord, rijdt een arrestatieteam in de vroege ochtend de gemeente Hoenderloo binnen op weg naar de Delerweg nr 9. Daar bevindt zich een kleine boerderij met een viertal bijgebouwen midden in een prachtig bosgebied. Het behoort tot het landgoed Deelerwoud en is in december 2001 gekraakt. Niet alleen een vreemde locatie om te kraken, maar vooral een vreemd contrast in het zo rustige en vredelievende Hoenderloo.
Wie het terrein oploopt, wordt overvallen door een onwezenlijke sfeer. Krakers op zo'n unieke lokatie? Er staan twee auto's op het terrein en de krakers hebben zelfs een buitenbak waarin een witte schimmel rondloopt. Hebben ze soms kapitalistische neigingen? Om een wit voetje te halen bij de lokale bewoners hebben ze in een gebouwtje vlakbij de weg een "weggeefwinkel" ingericht. Potten en pannen, boeken en allerhande prullaria staan er uitgestald. Desgevraagd zegt een aantal dorpsbewoners geen last te hebben van die "vreemde en een beetje vieze types".
Er doen wel de meest vreemde verhalen de ronde. Het zijn geen lokalen die krakers, maar mensen uit Apeldoorn, Utrecht, Leiden, noem maar op. ,,De bewoners wisselen met de dag," aldus een wandelaar die ik op de Delerweg aanspreek.
Delerweg 9 lijkt dé ideale locatie om uit beeld te blijven wanneer je gezocht wordt door politie of media. Het mocht niet baten. Het arrestatieteam valt binnen en licht twee van de drie verdachten van hun bed: Pauline van Tuyll van Serooskerken en Jelle Goezinnen. Laatstgenoemde werd reeds eerder gearresteerd toen hij minister Zalm een taart in het gezicht drukte. De derde arrestant is Margriet Goris van Eurodusnie. Zij wordt in Leiden opgepakt.
Het lijkt wel of Justitie zich na haar lakse houding van haar beste kant wil laten zien.
Een team van 55 rechercheurs gaat aan de slag om te onderzoeken of de arrestanten banden hebben met Volkert van der Graaf en zijn vriendin Petra Lievense. Volgens de toenmalige minister van justitie Korthals zijn er vooralsnog geen aanwijzingen dat de taarters en Van der Graaf in strafrechtelijke zin hebben samengewerkt. Maar hij houdt een slag om de arm en sluit niet uit dat de verdachten elkaar kennen. De verdachten houden zich aan het handboek voor radicalen en weigeren net als Van der Graaf ook maar iets te verklaren. Wel laten ze via hun advocaat weten de moordenaar niet te kennen. Drie dagen worden ze vastgehouden. Op vrijdag 17 mei 2002 staan ze weer buiten. Er zijn volgens de rechter-commissaris geen wettelijke gronden om ze langer vast te houden. Justitie wilde dat wel. In het belang van het onderzoek had men de onderzoeksrechter gevraagd om de drie in bewaring te stellen en hun hechtenis met tien dagen te verlengen. Ze krijgen nul op de rekest.
Merkwaardig, vooral omdat zowel politie, justitie als de rechter-commissaris weet dat een van de daders, Goezinnen, meer op zijn kerfstok heeft. Hij behoort niet alleen tot de harde kern van het links-radicale Eurodusnie, maar wordt ook verdacht van betrokkenheid bij acties van het radicale Dieren Bevrijdingsfront.

AUTONOOM

Op 14 oktober 2002 doet de rechtbank in Den Haag uitspraak in de zaak tegen Goezinnen, Van Tuyll en Goris. Uit verschillende steden in Nederland zijn collega's toegestroomd om aan de verdachten hun sympathie te betuigen. De taarters zelf zijn niet aanwezig bij de rechtzitting en blijven zich beroepen op hun zwijgrecht. Tijdens de zitting vindt een heftige discussie plaats. Volgens het OM zaten in de taarten die naar Fortuyn zijn gegooid kots en uitwerpselen. Maar volgens de verdediging, mr. M. Lindhout en mr. C. van den Brûle, gaat het om vanille en slagroom. Volgens de advocaten werd de stank destijds veroorzaakt doordat onbekenden in het perscentrum een potje boterzuur hadden opengetrokken. In hun ijver zagen de advocaten iets over het hoofd, want in de persverklaring van hun cliënten wordt duidelijk gesproken over stank en uitkotsen. Na veel heen en weer gepraat bepaalt de rechtbank dat de taarters per persoon 500 euro betalen. Het OM eist een taakstraf van 30 uur maar politierechter P. Poustochine vindt een geldboete passender omdat het niet waarschijnlijk lijkt dat ze een taakstraf ook zullen uitvoeren! De rechter vindt het ook nodig om te benadrukken dat er geen sprake is van enig verband tussen de taarten en de moord. Intussen staan buiten de rechtszaal de aanhangers van de taarters te demonstreren. Voor de pers voeren ze een mooie show op. Een recept van de taarten van 14 maart wordt aan de journalisten uitgedeeld en nogmaals wordt uitgelegd waarom en hoe taarten gegooid worden. Speciaal voor de camera's wordt een demonstratie weggegeven. De echtgenote van Godin laat zich slachtofferen door een taart in haar gezicht in ontvangst te nemen. De spatten vliegen rond. De entree van het Paleis van Justitie komt onder de smurrie te liggen. De cameramensen zijn tevreden.

SCHUILNAAM

Op de publieke tribune zitten die dag twee belangrijke figuren uit de "taartwereld": de Brusselse taartgoeroe Noël Godin en de Amsterdammer Kees Hudig (beter bekend onder de schuilnaam Kees Stad). Godin wordt gezien als het lichtende voorbeeld van de beweging: hij besmeurde meer dan dertig mensen, onder wie Microsoft-topman Bill Gates. Hij staat aan het hoofd van de Belgische taartbrigade "Collectif Autonome de Chomeurs."
Kees Hudig is een welbekende radicaal die is verbonden aan de financieringsorganisatie XminY. YminY was ook een van de financiers van Van der Graafs organisatie Milieuoffensief. Hudig is een belangrijke antiglobalist en actief met een eigen taartbrigade onder de naam "Banketbakkers zonder grenzen". Zo kreeg de wethouder van Economische Zaken, Krikke in Amsterdam tijdens de opening van de opgeknapte Nieuwendijk in oktober 2000 twee slagroomtaarten in het gezicht.
Hudig steunde ook de taartactie tegen Fortuyn. "Het effect was dat het zelfingenomen heerschap op tv en in de kranten voor het eerst geheel anders afgebeeld werd dan hij zelf wilde en dan het publiek gewend was. Niet een triomfantelijk lachende en enigszins olijke nette heer, maar een beteuterde, wanhopige of woedende smeerkees werd getoond," schreef hij in een artikel.

LUDIEK

Hoe crimineel een taart kan zijn, blijkt wanneer in januari 2000 een "collega" van Kees Hudig en Jelle Goezinnen, Agent Apple van de Amerikaanse Biotic Baking Brigade (BBB), in Nederland aankomt. Hij is op weg naar een bijeenkomst van de radicale milieubeweging Earth First in Londen.
Zijn bezoek aan Nederland is een goed moment om recepten uit te wisselen. Agent Apple is actief bij een anarchistische groep in San Fransisco en houdt zich net als de Nederlandse partners bezig met onder anderen antifascisme, antimilitarisme, dierenrechten en taarten.

Agent Apple brengt een leuk recept mee. Volgens hem verdienen sommige personen geen taart, maar een steen tegen het hoofd. Hiervoor had hij een "ludieke" oplossing. Taarten met een bodem die zo hard is als steen en een bloedrode vulling erop. Uit het taartengooibestand zoekt men een persoon die een goeie werparm heeft om dit soort taart te lanceren, zoals een voormalig pitcher (werper bij honkbal). Ook speelt men met het idee om in een taart een dosis landbouwgif te verwerken. Die zou uitermate geschikt zijn om een directeur van een chemische multinational te taarten.
Een van de meest spraakmakende acties van BBB was het taarten van de burgemeester Willie Brown van San Fransisco. Drie taarten troffen hem in zijn gezicht. Brown verzwikte zijn enkel en voelde zich mishandeld. Drie taartgooiers werden gearresteerd en kregen later in de rechtszaal te horen dat ze een halfjaar de cel in moesten. Voordat ze de cel in gingen, riepen ze tegen alle taartgooiers in de wereld: "Let a million pies fly!" Jelle G. publiceerde hun oproep in het (Euro)Dusnieuws uit februari 2000.
Hudig was op zijn beurt boos over de celstraf voor de taartgooiers. Hij riep op om een taartlawine tegen Amerikaanse zakenmannen en gezanten in de hele wereld te veroorzaken.
Een van de vele andere taartacties door de BBB was de aanslag op een universiteitsbestuurder, omdat hij verantwoordelijk zou zijn voor de samenwerking met Monsanto. Deze Chemiemultinational is zeer actief op het gebied van de landbouw. Het bedrijf werkt onder andere aan de ontwikkeling van genetisch gemanipuleerde zaden. Bedrijven als Monsanto werden ook door Volkert van der Graaf aangepakt, toen hij actief was als een van de Ziedende Bintjes.

HARTSTILSTAND

In oktober 2000 is de Biotic Baking Brigade weer in Amsterdam. Ditmaal om de film The Pie is the Limit te presenteren. Daarin schetst de BBB het verhaal achter de "global pastry uprising" (wereldwijde taartenopstand). De BBB heeft daarbij een voorkeur voor managers van multinationals. Na de presentatie worden films, met uitleg en discussie over "strategieën tegen multinationals" vertoond. Hudig is weer van de partij.
Een dag voor de rechtzaak tegen de Fortuyn-taarters komen taarters uit alle landen samen. In Amsterdam vindt een Grand Gala du Patisserie plaats. Kees Hudig is een van de organisatoren. Een kleurrijk gezelschap is bijeen. Ze maken er een feestelijke avond van. Met veel show wordt ingegaan op de acties die nodig zijn om te overleven. "Cultureel terrorisme" noemt men het. Er worden onder anderen films vertoond over de taktiek en de strategie van het taartgooien. Noël Godin benadrukt nog eens dat taarten een van de manieren is om het imago en de reputatie van prominenten om zeep te helpen. Over de acties zegt hij: ,,Dit voelt zo heerlijk, zo zalig''. Godin droomt ervan om de paus te taarten. ,,Hij is een seriemoordenaar. Hij is tegen het gebruik van anticonceptiemiddelen," zegt Godin. Wanneer iemand oppert dat het nogal confronterend lijkt om een taart tegen je snuit te krijgen en hem vraagt of hij niet bang is dat het slachtoffer een hartstilstand krijgt, reageert Godin opgewonden: ,,Nee daar ben ik absoluut niet bang voor. Integendeel, ik zou het een voltreffer
vinden als iemand gestrekt ging."
Tijdens de bijenkomst bevestigt Godin dat er nauwe contacten zijn tussen de taartbrigades, de antiglobalisten en de MacDonald's-vandalisten. In het netwerk van deze 'slopers' speelt Eurodusnie een belangrijke rol. Volgens Godin bestaat er een "vrijbuiterspact" tussen de bekende MacDonald's-vandalist José Bove en de internationale taartbrigades. Bove bezocht Godin in Brussel waar ze samen een geheim wapen ontwierpen met de naam "zelda". Zelda is zo groot als een huis met twee enorme ogen en zal in de strijd tegen globalisering worden ingezet. Zelda is een gigantische taartkatapult met twee teleskooparmen die twee taarten tegelijk tot op 35 meter kan werpen, bijvoorbeeld naar de politie.

ONTKENNING

,,Ze hebben er een spookverhaal van gemaakt en door de aanhangers van Fortuyn worden uit het niets verbanden gesuggereerd." Zo vat Kees Hudig de berichtgeving over de taartactivisten samen. In dit kader wordt op 1 maart 2003 ook het perscentrum Nieuwspoort getaart. Hierbij wordt een Telegraaf-journalist geraakt. Een van de activisten houdt een toespraak, waarin hij ontkent dat er uitwerpselen of braaksel inzaten.
,,We gaan weer taarten gooien," klonk het luid. Volgens Hudig is er een groeiende lijst journalisten, advocaten en filmmakers die een flinke slagroomtaart in het gelaat kunnen verwachten. Een van de namen op die lijst is Harrie Nijen Twilhuis van de Telegraaf. Twilhuis had het gewaagd na de arrestatie van de Fortuyn-taarters over hen te schrijven. Ondanks herhaald verzoek wenste Twilhuis geen taart uit handen van Hudigs Banketbakkers zonder grenzen in ontvangst te nemen.
Deze acties maken deel uit van een campagne om de geschiedenis van de Fortuyn-taarting te herschrijven. Hun doel: zichzelf vrijpleiten van de kwalijke rol die ze hebben gespeeld rondom de moord op Fortuyn.

Dit is een voorpublicatie uit:
Eco Nostra; het netwerk achter Volkert van der Graaf. Plusminus 250 pagina, inclusief bronvermeldingen Een publicatie van Wetenswaardigheden
Secretariaat: Horndijk 5, 1231 NV Loosdrecht
Tel: 035-5828016
Verschijningsdatum: voor eind mei 2003
Prijs 22 Euro
Voorbestelling: t.n.v. P.J.W. Siebelt, postbank 6128866 onder vermelding van "Eco Nostra"


DISCLAIMER: Indymedia NL werkt volgens een 'open posting' principe om zodoende de vrijheid van meningsuiting te bevorderen. De berichten (tekst, beelden, audio en video) die gepost zijn in de open nieuwslijn van Indymedia NL behoren toe aan de betreffende auteur. De meningen die naar voren komen in deze berichten worden niet zonder meer door de redactie van Indymedia NL gesteund. Ook is het niet altijd mogelijk voor Indymedia NL om de waarheid van de berichten te garanderen.

donderdag 26 juni 2003