Ingezonden persbericht
robert geveke
enlightenment
robert geveke, untitled 2003, 183 x 130 cm., oil on canvas.
uitnodiging voor de tentoonstelling
robert geveke - enlightenment
zondag 31 augustus van 16.00 - 18.00 uur
31augustus - 27 september
ASCHENBACH & HOFLAND GALLERIES
BILDERDIJKSTRAAT 165-C
NL-1053KP AMSTERDAM
open:
woensdag tm zaterdag en iedere eerste zondag van de maand
12.00 - 17.00 uur
TFN+31(0)20 4121772
TFX+31(0)20 4121778
MOBILE+31(0)629023933
WWW.XS2ART.COM
Schilderkunstige maquillage
Het eerste dat opvalt in de portretten van Robert Geveke is de wezenloze uitdrukking van de afgebeelde personen. Of het nu gaat om popsterren als Björk of Kurt Cobain die we kennen van videoclips of om vrienden van de schilder, allen hebben diezelfde vlakke, onpeilbare gezichtsuitdrukking. De beeltenissen houden het midden tussen individu en type, tussen een uniek portret en een gestandaardiseerd beeldmerk. De titels vermelden de namen van de geportretteerden, maar de beelden suggereren dat zij hun individualiteit, hun persoonlijkheid, hun lichamelijkheid allang hebben verloren. Onecht zijn zij, kopieën van zichzelf, zoals Lara Croft, een figuurtje uit een videospel dat filmpersonage werd. Geveke's protagonisten behoren tot de wereld van poppen, stripfiguren, personages in computer games en andere afgeleiden van de menselijke figuur.
Twee aspecten versterken hun onnatuurlijk voorkomen, de stilering en het licht. De gelaatstrekken van de afgebeelde personen zijn als het ware samengevat, teruggebracht tot hoofdlijnen. Door de sterk grafische beeldconstructie zijn het eerder vignetten dan portretten. De gezichten zijn niet erg coherent. Soms lijkt de mond voor het gezicht te zweven, ziet het kapsel eruit als een hoed en lijken de oren afkomstig van een ander. Die vervreemdende fragmentatie draagt bij aan de indruk dat deze personages niet levensecht zijn maar montages. Ook het licht is uiterst kunstmatig. Geveke prefereert de gloed van televisieschermen en computermonitoren. Zijn protagonisten baden in oranjeroze schijnsels of in een koel blauw dimlicht. De wat stroeve hoekigheid van de vroegere portretten heeft plaatsgemaakt voor verglijdende schaduwen, verlopende kleuren en een soft focus effect dat geraffineerd wordt uitgespeeld tegen messcherpe contouren van bijvoorbeeld een kraag of haarlok.
De doordachte wijze van schilderen getuigt van een enigszins afstandelijke blik, die door schilders als Alex Katz is gecultiveerd. Geveke concentreert zich op de grote vlakken, de bepalende lijnen, de intensiteit van de kleur. Elke penseelstreek is als het ware op zichzelf vormgegeven - nu eens hard en korrelig, dan weer zacht en vloeiend. Een rulle kwaststreek bijvoorbeeld bepaalt de textuur van een kapsel, terwijl een ooglid is geschilderd met een dun lijntje, alsof het gemaakt is met een oogpotlood. Alles aan het beeld is ondiep. De nadruk ligt op het oppervlak, op de uiterlijke verschijning, de afwerking. De kunstenaar laat zien dat het schilderen van een portret eigenlijk heel kunstmatig is, een vorm van maquillage bijna. Het draait niet om de vraag of het portret gelijkend is, van belang zijn de technieken die visagisten, photoshoppers en portretschilders gebruiken om elke gewenste look te creëren. Onwillekeurig getuigt deze picturale cosmetica van een bovengemiddelde interesse voor schoonheid en aantrekkelijkheid, voor oppervlak, glamour en mode. Die fixatie op uiterlijke schijn is precies wat Robert Geveke's schilderijen zo ondoorgrondelijk maakt, en een tikkeltje pervers.
Dominic van den Boogerd.
Deze tekst verschijnt in het 0 nummer van het nieuwe kunsttijdschrift SOLO dat geheel gewijd is aan het werk van Robert Geveke.