VANAVOND IN NETWERK
Onderwerp: Het verhaal van Fieke: 'Opeens zit je in een film'
Uitzenddatum: Do. 30 december 2004, 20.30u
Fieke is met haar vriend Mark vier maanden op reis. Ten tijde van de
tsunami was ze in Thailand, Ko Lanta. Hieronder vertelt ze haar
verhaal.
In Nieuw Zeeland heb ik voor het eerst in mijn leven een aardbeving
gevoeld. Het enige waar de kranten toen over berichten waren een paar
blikken die van de plank waren gevallen. Dus toen zondag 26 december
mijn bed in ons Thaise hutje een beetje heen en weer ging maakte ik
mij geen zorgen. Pas toen ik een paar uur later op het strand zat en
over de zee uitkeek wist ik dat het mis was.
Vanuit mijn linkerooghoek zag ik een golf opdoemen. Langzaam bouwde
hij zich op en breidde zich uit over de hele lengte van het strand. De
vrouw die net nog in zee zwom lag opeens op de bodem, zo sterk trok de
zee zich terug. Op de een of andere manier bleef iedereen staan
kijken. Niemand wist wat er ging gebeuren en niemand zag kennelijk het
gevaar. Zeker de Thai wisten niet wat ze overkwam en stonden aan de
grond genageld.
De eerste golf besloeg het hele strand en iedereen had zijn spullen
gepakt en stond op veilige afstand. En toen kwam de tweede. Dat was
het moment dat iedereen begon te rennen en te schreeuwen. Deze golf
kwam namelijk het land op. Opeens zit je in een film, onwerkelijk.
Paniek, huilende moeders, gillende kinderen en niemand weet waar hij
heen moet.
Mark en ik waren elkaar in eerste instantie kwijt, het moment dat bij
mij de stoppen doorsloegen. Niet meer helder na kunnen denken vanwege
de angst. Gelukkig vonden we elkaar terug en hebben we als idioten
onze tassen ingepakt. Daarna zijn we het achterland ingegaan. Mark
bleef rustig en heeft me echt moeten kalmeren. Ik was helemaal de weg
kwijt. Alles gaat zo snel. Auto's vol mensen gaan alle kanten op, ik
wilde weg maar wist niet waarheen.
Voor ik het wist liepen we in een rubberplantage, de berg op, hoog en
hopelijk droog. Gelukkig kwamen er al snel meerdere mensen de berg op.
Allemaal met mobiele telefoons dus langzaam drong het nieuws over de
gebeurtenissen tot ons door. Zo'n uur of vier hebben we op de berg
gezeten, iedereen probeerde weer een beetje tot zichzelf te komen. Een
paar Engelsen vertelden ons dat vrienden van hun aan het duiken waren
en complete paniek hadden meegemaakt. Mensen werden het water in
getrokken door draaikolken en kwamen overal en nergens weer boven.
Gelukkig heeft de boot iedereen op kunnen pikken en afgezet op Ko
Lanta. Toen we het idee hadden dat het veilig was zijn we met z'n
allen naar beneden gegaan. En dan kom je terug bij de resorts,
sommigen met vreselijk veel schade, anderen die er beter vanaf zijn
gekomen. De televisie stond aan, CNN, afschuwelijke beelden.
Ik weet niet goed hoe ik de dag ben doorgekomen, maar we hebben een
plek gezocht bij een hoger gelegen resort waar we hebben gegeten en
televisie hebben gekeken en veel bier hebben gedronken. Het idee dat
ik 's nachts weer in mijn hutje zou moeten slapen zorgde voor een
misselijk gevoel. De Engelsen hebben ons hun bungalow aangeboden,
eentje van cement op 3 meter hoge palen. Daar hebben we geprobeerd te
slapen, voor zover dat kon.
De volgende dag konden we nog niet het eiland af, iedereen wilde weg
dus we moesten nog een dag wachten. Voor mij een hel, het eiland was
niet meer hetzelfde, ons weekje relaxen in de zon was voorbij. De
sfeer was zeer gespannen en een paar keer die dag deden geruchten de
ronde dat er een nieuwe tsunami aankwam, vreselijk. Dit was pure
massahysterie, iemand hoefde maar te wijzen of te schreeuwen en
iedereen was in paniek.
Nu ik dit schrijf ben ik in Kuala Lumpur en probeer ik het allemaal
een beetje achter me te laten. Het is moeilijk, ook vanwege alle
televisiebeelden en krantenkoppen. Maar ik realiseer me dat we geluk
hebben gehad en dat ik moet denken aan die prachtige reis die ik
achter de rug heb.