Groen!

Nieuwjaarstoespraak Vera Dua

2004 was voor Groen! een nogal bewogen jaar.

In de naweeën van de verkiezingen van 2003 heeft de partij zich met volle kracht en enthousiasme herpakt, hebben we voluit campagne gevoerd en het resultaat is dat we terug een plaats hebben in het politieke landschap als progressieve, groene partij met vertegenwoordigers in het Vlaamse, Europese en Brusselse parlement en we mogen daar terecht blij om zijn.

Ik ben er mij zeer goed van bewust dat deze jaarwisseling anders is dan alle andere die we ooit meegemaakt hebben.

Het jaareinde van 2004 zal voor altijd in ieders geheugen gebrand blijven door de immense tragedie die zich heeft voorgedaan in ZO-Azie.

Bij dergelijke tragedies overheerst een immens gevoel van medeleven en ook van onmacht.

Dit medeleven heeft zich in Vlaanderen omgezet in een grote golf van solidariteit: overal hebben mensen zich ingezet om acties op touw te zetten om fondsen te verzamelen, heel veel mensen hebben geld gestort, iedereen leeft mee en wil een steentje bijdragen.

En we zouden natuurlijk een ganse reeks relativerende beschouwingen kunnen formuleren: dat deze hulp niet structureel genoeg is, dat het medeleven maar tijdelijk is, dat pas later de echte miserie zal beginnen in de getroffen landen.

Maar ik wil echt niet meedoen aan dit soort relativisme.

Ik vind het ongelooflijk hartverwarmend dat een groot deel van de Vlamingen niet dacht in termen van: het raakt mijn koude kleren niet want mijn persoonlijk belang is niet geschaad.

Het signaal is dat er een groot gevoel van solidariteit aanwezig is.

Solidariteit dat de bouwsteen moet zijn van elke samenleving.

Solidariteit als tegenstroom tegen het individualistisch en rechts discours dat meer en meer het politieke debat overheerst.

Dus wat in de voorbije dagen op gang gebracht werd in Vlaanderen was inderdaad hartverwarmend

En ik zou zeggen, zeer goed Vlaanderen, proficiat!

De uitdaging zal zijn om deze golf van solidariteit blijvend vorm te geven in onze eigen samenleving: ten aanzien van mensen die het minder goed hebben bij ons, ten aanzien ook van mensen van vreemde afkomst die hier dikwijls uit de boot vallen, ten aanzien van de enorme armoede in grote delen van de wereld.

En voor de diverse regeringen moet het zeker een aanknopingspunt zijn om op een meer gestructureerde manier hulp en ondersteuning te geven via de verhoging van de budgetten voor ontwikkelingssamenwerking. De 0,7% ligt nog ver af maar daar moeten we geraken tegen 2010.

Wanneer we dan de Vlaamse, de Belgische politiek in de context van wat de voorbije weken gebeurd is bekijken, krijgt alles toch wel een andere dimensie.

Voorbije woensdag was er in het Vlaamse parlement het zoveelste actualiteitsdebat over het dossier Brussel-Halle-Vilvoorde, met vanuit diverse hoeken heel wat verbaal tromgeroffel, zelfs met een stakingsdreiging en een protestkaravaan van bestelwagens volgepropt met eurobiljetten.

Om het met de woorden van mijn goede vriend Olivier Deleuze in een recent interview te zeggen: "vanuit Afrika (ZO-Azië) gezien moet een land wel erg gelukkig zijn als Brussel-Halle-Vilvoorde een staatszaak is."

Dus als ik al een nieuwjaarswens mag uitspreken: ik hoop dat de meerderheidspartijen dit dossier zo vlug mogelijk oplossen met een goede portie gezond verstand. Dan kunnen we ons volop concentreren op de echte uitdagingen waar we als samenleving voor staan.

Ik heb dit jaar 2 nieuwjaarsbrieven gekregen: eén van mijn metekind en daarin werd mij veel geluk toegewenst en één van onze premier Guy Verhofstadt die aan alle Vlamingen gericht was.

Daarin houdt de premier een pleidooi voor het stoppen van de ideologie van de confrontatie.

Ik zou iets willen toevoegen aan de brief van de premier: laat ons in de eerste plaats terug werk maken van de confrontatie van ideologieën, laat ons terug het debat voeren over de basiswaarden waarvoor partijen staan.

Geen korte-termijn-politiek meer maar wel aan de bevolking duidelijk maken welke lange-termijn-oplossingen we willen voor de grote maatschappelijke uitdagingen waar we voor staan.

En die uitdagingen zijn niet min:
* op welke manier gaan we als samenleving om met de sociale verworvenheden waarvoor onze ouders en grootouders in het verleden gestreden hebben?

* op welke manier gaan we onze economie heroriënteren zodanig dat we de overleving van de aarde kunnen veilig stellen.? Als we de klimaatsverandering blijven naast ons neer leggen dan zullen er zich in de toekomst nog vele noodsituaties voordoen vooral in de arme landen

* op welke manier gaan we het samenleven hier met mensen van vreemde afkomst organiseren zodanig dat iedereen dezelfde rechten en plichten en vooral dezelfde kansen krijgt op een goed leven?

Voor de Groenen zijn dit de grote uitdagingen voor de komende decennia en over deze themas willen wij ook debatteren op ons inhoudelijk congres in februari, vanuit de basispijlers van een groene partij, met name.
* het veilig stellen van de toekomst ook op lange termijn
* solidariteit met mensen hier en in de rest van de wereld
* het erkennen dat er grenzen zijn aan wat mens en milieu kunnen verdragen.

In het kader van deze uitdagingen wil ik een aantal actuele themas aankaarten:


1. er is het sociaal overleg, dat nog volop bezig is.

Wij zijn als groenen verontrust over de wijze waarop de discussie over dit nieuw sociaal akkoord gevoerd wordt.

De werkgevers willen een grotere arbeidsflexibiliteit, willen ook meer middelen van de overheid, maar willen daar geen enkele voorwaarde aan gekoppeld zien.

Ondertussen staat de werkgelegenheid onder druk zowel kwantitatief (de werkloosheid is torenhoog) als kwalitatief (de arbeidsdruk neemt alsmaar toe).

Ik hoop dat de sociale partners én de regering zich realiseren dat het aanmoedigen van overuren nog nooit heeft gezorgd voor bijkomende tewerkstelling, integendeel dit zal eerder arbeidsplaatsen vernietigen.

Wanneer grotere flexibiliteit vertaald wordt in meer ploegenarbeid, langer en meer werken zal de druk op de werknemers en op hun levenskwaliteit alleen maar toenemen.

Als dit de weg is die men wil bewandelen, dan dreigt er heel wat verloren te gaan van de sociale verworvenheden waarvoor men vroeger strijd heeft gevoerd.

Dus, voor ons zijn levenskwaliteit en garanties voor bijkomende tewerkstelling essentiële elementen van een goed sociaal akkoord.


2. de discussie over economie en ecologie

We stellen vast dat op dit vlak de klok op een verontrustende wijze wordt teruggedraaid.

De Minister-president van Vlaanderen stelt openlijk Kyoto in vraag, we hebben een minister van leefmilieu die vindt dat kernenergie terug modieus is en die windenergie een tijdelijke hype noemt uitgevonden door naïeve groenen.

Ondertussen wordt de begroting voor leefmilieu uitgekleed en worden bossen in de uitverkoop gezet

Op vlak van milieu speelt deze regering met vuur!! Maar ik kan u verzekeren dat de Vlaamse fractie dergelijk beleid met vuur zal blijven bekampen in het parlement.


3. Tenslotte is er het multicultureel samenleven

In Vlaanderen leven mensen van verschillende afkomst en verschillende culturen met en naast mekaar, dit is een feit en dit zal in de toekomst niet veranderen.

Wij willen ons als groenen uitdrukkelijk afzetten tegen de sfeer van onverdraagzaamheid die nu zo gemakkelijk gepropageerd wordt. En wij willen ons ook uitdrukkelijk afzetten tegen partijen die van deze houding hun waarmerk maken. Elke vorm van racisme blijft voor ons onaanvaardbaar.

Respect voor elkaar, het in dialoog zoeken naar oplossingen voor de samenlevingsproblemen die er zijn en het wegwerken van elke vorm van discriminatie dit zijn voor ons de uitgangspunten waarop een solidaire samenleving gebouwd wordt en wij zullen dit op deze wijze ook altijd politiek blijven vertalen.

Wij zullen ook in 2005 onze rol als progressieve groene partij ten volle opnemen als antwoord op de toenemende politieke verrechtsing in Vlaanderen.

2005 belooft in elk geval een boeiend jaar te worden: we zullen ons volop kunnen concentreren op de uitbouw van de partij, op het verdiepen van ons inhoudelijk project o.m. via de Groene Academie en ondertussen kunnen we ook onze aanloop nemen naar de lokale verkiezingen van 2006.

In tegenstelling tot bepaalde partijvoorzitters zal ik mij niet richten tot mensen die hier niet zijn, maar wel tot degenen die hier wel zijn.

Vooreerst om een aantal mensen te bedanken: Groen!Brussel, Groen!plus en het personeel.

En tenslotte wil ik jullie het allerbeste toewensen voor het jaar dat komt: veel geluk, veel liefde, veel vriendschap, veel werkkracht want we zullen het ook dit jaar keihard nodig hebben, veel politiek inzicht en veel politieke inzet want ook dit zullen we zeker nodig hebben.

Vermits ik zelf geen nieuwjaarsbrief heb geschreven, ga ik besluiten zoals mijn metekind dit deed in haar nieuwjaarsbrief aan mij.

Vera Dua, voorzitter