Ingezonden persbericht
PERSBERICHT WEEK 17
ONS SOORT WIJKEN
Angst voor 'zwarte' wijken?
Stadsherstructurering staat in de aandacht. Via vermenging en spreiding van bevolkingsgroepen moeten sociaal-economische concentraties doorbroken worden. De instroom van bovengemiddelde inkomens zou achterstandswijken tot 'normale wijken'helpen transformeren. Klopt dat wel? Zijn normale wijken niet vooral de wijken waar mensen zich onderling verbonden voelen, dat wil zeggen: Ons Soort Wijken? Kan segregatie dienen als aanzet tot integratie? Over deze vragen organiseert Utrechts debatcentrum TUMULT een debat op woensdag 27 april 2005, aanvang 20.00 uur. Locatie: Louis Hartlooper Complex, Tolsteegbrug 1, Utrecht. Toegang vrij. (Info en reserveringen: 030-2332430/www.tumultdebat.nl)
In het forum onder leiding van Bastiaan Staffhorst, politicoloog, debatteren: Dominic Schrijer, PvdA Rotterdam, Chris Veldhuysen, Programmamanager Sociale Cohesie FORUM,
Carel de Reus, directeur Johan Matser Projectontwikkeling BV, en Ronald Janssen, adviseur Stedelijke Ontwikkeling DHV.
Sociale stijgers die de na-oorlogse wijken ontvluchtten, dat was het beeld tot een paar jaar geleden. Na de 'witte vlucht' volgde de 'zwarte vlucht': ook migranten met vooruitgangsperspectieven verlieten de uitgeleefde wijken. De overheid heeft dit proces ten dele weten te keren. Herstructurering en inbreiding, bouwen binnen de bebouwde kom, deden hun werk.
In Rotterdam wordt dit proces nog een stap verder doorgevoerd; wijken met een groot percentage 'minderbedeelden' gaan op slot voor instroom van lagere inkomens. Gevolg van dit spreidingsbeleid zijn eilanden van sociale stijgers in achterstandswijken en eilanden van achterstand in reguliere wijken. Dat mixt ook niet. Bovendien zijn wijken al lang niet meer de plekken waar ons leven zich afspeelt. Vaak wonen we in wijken, maar leven we elders. Vandaar dat langzamerhand stemmen opgaan om ook segregatie als optie te bezien. In 'ons soort wijken' kennen we elkaar en worden we erkend. Vanuit zo'n positie is het makkelijker integreren dan vanuit een elke dag ervaren achterstand. Is het tijd voor 'ons soort wijken'?