Ingezonden persbericht


PERSBERICHT NR. 5

Voortgang Zijderoute Renault Trucks, CHINA

KASHGAR, CHINA

20 MEI 2005

LASTIGE WEG
Na een week in Oezbekistan vertrok het konvooi van Renault Trucks op 11 mei uit Samarkand in de richting van de grens met Kazachstan. Het kostte vijf angstige uren voordat de grenspost was gepasseerd! En al die tijd hielden de chauffeurs twee Chinese televisieverslaggevers verborgen, die hun paspoorten hadden laten liggen in de reservetruck die zich pas later bij het gezelschap zou voegen. Gelukkig heeft niemand hen ontdekt! Toen moest er nog 200 km in het donker en de stromende regen worden gereden, over een weg vol gaten waarop de plaatselijke bevolking zonder licht rijdt. Tegen de tijd dat de bemanningen om 4 uur s morgens hun hotel bereikten, waren ze volkomen uitgeput. Maar om 8 uur was iedereen weer in de wielen voor een etappe van 700 km. De regen bleef ondertussen neerdalen. Op sommige plaatsen was sprake van wegwerkzaamheden en kuilen zo diep dat er een olifant in kon baden , grapte Patrice Concina. In de aanhoudende storm kwam de weg blank te staan en konden de vrachtwagens soms niet harder rijden dan 20 km/u. Om 5 uur s middags was het al weer bijna donker. Uiteindelijk wist het team, nog altijd in de striemende regen, om 3 uur s nachts de oude Kazachse hoofdstad Almaty te bereiken.

KIRGIZIË EN DE BERGPASSEN
Na een kort verblijf in Almaty voor wat ontspanning en een bezoek aan de plaatselijke vestiging van Renault Trucks brak gelukkig de zon door. Deze stelde Kazachstan in een ander, hartverwarmender daglicht tijdens de tocht naar Kirgizië, die over veel betere wegen ging. In een klein dorpje was er gelegenheid om de plaatselijke bevolking te ontmoeten bij een maaltijd van sjasliek (kebab) met rijst en wortelen, waarbij thee werd geserveerd. Een mooie gelegenheid voor Al Jabri (uit St. Priest, Frankrijk) om de paar woordjes Russisch uit te proberen die hij had geleerd. Vanaf de grens waren de sneeuwtoppen in Kirgizië te zien, die lastige wegen beloofden op te leveren. Kirgizië ligt gemiddeld 2500 meter boven de zeespiegel, met bergtoppen tot 4500 meter en indrukwekkende hellingen! De Kerax moest over smalle wegen klimmen en bleef vaak hangen achter zwaarbeladen Chinese vrachtwagens die met hun lading schroot niet sneller gingen dan 20 km/u. Over meer dan 700 km was de weg bezaaid met scherpe stukken metaal die een groot beroep deden op de concentratie en het uithoudingsvermogen van de bestuurders. Alleen dankzij het (acceleratie)vermogen van de Renaults was het mogelijk om de Chinezen in te halen en zelfs dat was niet zonder gevaar, getuige het grote aantal gestrande voertuigen en autowrakken langs de kant van de weg.

DE LEGENDARISCHE TORUGART-PAS
Het konvooi van Renault Trucks werd vorstelijk ontvangen bij aankomst in Bisjkek, de hoofdstad van Kirgizië, met saluerende politieagenten op elke kruispunt. De equipe overnachtte bij de karavanserai Tasj-Rabat, waar werd gegeten met Kirgizische nomaden en geslapen in traditionele yoerten (van huiden gemaakte tenten). De volgende dag vertrok het gezelschap naar de Torugart-pas, een legendarische weg van 200 km langs de bergtoppen van Kirgizië en de enige route naar China. In het dorpje Oryck werden de deelnemers door plaatselijke families aan de oever van een meer onthaald op een zondagse lunch van noedels, thee, gefermenteerde paardenmelk en donuts. Aan het eind van de dag was de Kerax geklommen van 500 naar 3.700 meter toen het plotseling winters werd. Het konvooi raakte in een sneeuwstorm en de temperatuur daalde snel tot -1°C. Toen het team na een koude nacht ontwaakte, lag er 5 cm sneeuw op de grond en was het ijzig koud. De ter plaatse gekochte dieselolie bleek van zulke slechte kwaliteit dat deze niet tegen de weersomstandigheden was bestand: een van de Keraxen wilde niet starten. Maar toen Daniel Sevec (uit Blainville, Frankrijk) en Philippe Calvi (uit St. Priest, Frankrijk) de tank voorzichtig opwarmden met behulp van heet water en de haardroger van de enige vrouwelijke bestuurder, hadden ze hem binnen vijf minuten aan de praat! De weg naar de Chinese grens was bijzonder glad en bedekt met zwart ijs, maar er hoefde nog maar één bergpas te worden genomen en de Torugart-pas kwam in zicht. Het is niet meer dan een stukje open terrein bedekt met sneeuw, maar dit was het kruispunt van de oude zijderoutes uit China en Centraal-Azië, dat jarenlang de toegang tot Pamir heeft beheerst. Tegenwoordig rijden er nog maar een paar vrachtwagens. Vlak voor de grens reed Al Jabri een band lek op een stuk metaal. Daarna overkwam Catherine Blohorn (ook uit St. Priest) hetzelfde. Een groot brok metaal scheurde een van haar banden open. De band begon te roken, raakte oververhit en ging smelten! Je voelt het gewoon niet , legde ze uit: Het was een achterband en het stuurgedrag veranderde niet. De gevolgen waren indrukwekkend. Er waren vier chauffeurs nodig om de velg los te krijgen, de bouten schoon te maken en het wiel te vervangen. Toen Willy (van het technische team) op het dak van de Kerax was geklommen om de reserveband te pakken, gleed hij uit bij het vastmaken van een riem en viel 3,66 meter naar beneden! Gelukkig bleef hij ongedeerd. Hij liet zichzelf alleen even goed schrikken , aldus de teamarts. Het was een heroïsche rit naar Torugart, maar iedereen heeft het gehaald: China!

OVER DE GRENS, BEST EEN PRESTATIE!
Om 8 uur s avonds op 16 mei, 45 dagen na het vertrek uit Lyon, kwam de Renault Trucks Silk Road Expedition aan in China. Voor de gelegenheid duurde het oponthoud aan de grens slechts 2 uur! Bij elke grensovergang sinds het vertrek had het konvooi aanzienlijke vertraging opgelopen door bureaucratische formaliteiten en herhaalde controles van politie, douane en leger. In Centraal-Azië kan het passeren van de grens, bijvoorbeeld tussen Oezbekistan en Kazachstan, een aantal uren in beslag nemen. Tijdens het wachten vermaakten de bestuurders zich met het zingen van Franse liedjes langs de kant van de weg onder de verbijsterde blikken van de plaatselijke strijdkrachten. Geopolitieke grenzen overgaan is een echt avontuur. Je wordt van loket naar loket gestuurd, krijgt stempels in je paspoort en op je visum, vult douaneformulieren in, laat je bagage en je lading inspecteren, en al die tijd probeer je te communiceren met mensen die niet dezelfde taal spreken als jij! Bij de grensovergang naar China lukte het Mouss (de kok) om zijn voorraden veilig te stellen door de inhoud van de koelwagen over alle auto s te verdelen en te voorkomen dat de Chinese autoriteiten het voedsel zouden confisqueren, zoals tijdens voorbereidende reizen was gebeurd& Het werkte en het team kon zich verheugen op een heerlijke maaltijd!

PERSBERICHT NR. 6
KUSHE, CHINA

25 MEI 2005

DE TAKLAMAKAN-WOESTIJN: GEEN WEG TERUG
Op 18 mei kwam de karavaan van Renault Trucks aan in de zuidelijke stad Hotan aan de rand van de ontzagwekkende Taklamakan-woestijn, waarvan de naam in het Uygur betekent: Land waaruit je nooit terugkeert . Het konvooi vertrok meteen weer. De Taklamakan is meer dan 1000 km lang en 500 km breed en omvat een kwart van de provincie Xinjiang. De snelste weg van India of Samarkand naar Peking loopt dwars door de woestijn, omdat deze wordt omringd door bergen de Tian Shan in het noorden, de Pamir in het westen en de Kunlun Shan en Altyn Dagh in het zuiden. De keuze was tussen gebergte en woestijn! De oude zijderoute volgde een weg langs de oases in deze immense woestijn. Ook tegenwoordig is de tocht door de Taklamakan nog altijd een groot avontuur. De oversteek vergt slechts drie dagen, maar geen enkele vorm van leven is bestand tegen de barre klimatologische omstandigheden. In de zomer verbrand je, in de winter vries je dood. De temperatuur loopt uiteen van -40°C tot +40°C en zelfs in de zomer is nachtvorst niet ongebruikelijk. Er zijn geen rivieren: de bergstromen verdwijnen simpelweg in de zandduinen en de wind waait zo hard dat die duinen voortdurend in beweging zijn. Dit alles is genoeg om ook heel onverschrokken reizigers af te schrikken.

Na de laatste bevoorrading s morgens in Hotan dieselolie, water, brood en vers fruit begon het gezelschap aan zijn tocht door deze barre woestijn. Al een paar kilometer buiten de stad bereikte de voorste truck de eerste duinen. De Kerax reed meer dan 100 km door de fijne witte zandhopen naar het hart van de Taklamakan. De bemanningen navigeerden met behulp van een GPS en een routeboek dat tijdens de verkenningsreizen was samengesteld. Elk team moest zijn eigen weg banen door het zand! 50 km verder stuitten de vrachtwagens op een enorme roze muur van graniet die ze alleen konden passeren door er aan de oostelijke kant omheen te rijden. En omdat het kort daarvoor had geregend lag er een dun laagje aarde en zout op de instabiele zandbodem, waardoor de wielen nog dieper wegzakten. Gérard Petraz gaf opdracht de banden gedeeltelijk leeg te laten lopen.

Het eerste bivak werd opgeslagen aan de oever van de droge bedding van de Hotanrivier, omdat het team de volgende dag die rivierbedding zou volgen. Op de tweede dag daalde het Renault Trucks konvooi af naar een wadi van een kilometer breed, waarvan de zandbodem bijzonder zacht was. Op sommige plaatsen konden de wagens niet sneller rijden dan 8-10 km/u doordat het zand zo zacht en fijnkorrelig was En zelfs bij die snelheid bleven sommige trucks bijna vastzitten. Ze hadden nauwelijks de rivierbedding bereikt of de truck van Catherine Blohorn zonk een meter diep weg in de poederige massa. De grond zakte gewoon onder haar weg en twee wielen kwamen vast te zitten. Al Jabri en Christian Haller haalden hun spades tevoorschijn om haar uit te graven.

Er stak een wind op en aan het eind van de ochtend zat het zand letterlijk overal! Net toen het konvooi overwoog om te stoppen voor het middagmaal, bleef de Spanjaard Victor Freire in de wadi steken. Acht mensen waren bijna een uur bezig om hem uit de veenachtige grond te bevrijden. Zij legden platen onder de voorwielen, waarna zijn Kerax werd vlotgetrokken door twee van de andere trucks. De wind woei zo hard dat het zand op drift raakte. Victors vrachtwagen werd bij de eerste poging uit de grond getrokken en liet een groot gat achter. Daarna volgde het konvooi een zijrivier van de Hotan, vol met modderpoelen en gaten. Een moeilijk begaanbare weg vol verrassingen, maar wel een waarop de trucks goed vooruitkwamen. Laat in de middag begon er plotseling een zandstorm te waaien die het zicht verminderde tot niet meer dan 10 meter. Verschillende malen konden de bemanningen de vrachtwagen voor hen niet meer zien. De storm was zo krachtig dat het konvooi niet kon stoppen op de geplande overnachtingsplaats. Hoewel ze al meer dan 100 km in moeilijke omstandigheden hadden gereden, moesten de uitgeputte deelnemers doorgaan tot zij een volgende wadi in een zijrivier hadden bereikt, verder naar het noorden. Zo ongeveer alles zat onder het zand. Iedereen was dan ook blij met een adempauze na zo n vermoeiende en enerverende dag.

Op de derde dag bleef het konvooi de wadi nog 40 km volgen tot een brug even stroomopwaarts buiten een dorp. De droge rivierbedding zat vol gaten en de chauffeurs moesten zich tot het uiterste concentreren. De bodem was in het midden min of meer stabiel, maar bezaaid met miniatuurduinen die de bestuurders moesten zien te ontwijken. Ieder team moest zijn eigen weg vinden en een afweging maken tussen de kortste en de makkelijkste route. Catherine Blohorn bleef nog een keer steken maar Philippe Calvi kon haar uit het zand trekken zonder al te veel tijd te verliezen. Aan het eind van de ochtend was de overkant van de woestijn bereikt. Er was weer groen te zien en men passeerde zelfs een paar huizen. Het konvooi hield halt bij de brug aan het begin van de stuwdam voordat het koers zette naar Kuche. En dat was maar goed ook, want de Chinese autoriteiten zouden de volgende dag de stuw openen om de rivier met water te vullen en dit dorre land voor een paar weken een nieuwe kans op leven te geven voordat de zomer zou beginnen. Kuche, ten noorden van Xinjiang, doemde op als een mysterieuze oase. Op de zijderoute gaat het er niet zacht aan toe!

Over Renault Trucks
Renault Trucks is een van de grootste Europese truck fabrikanten en al 30 jaar met veel succes actief in de Nederlandse markt. Met een complete en innovatieve productlijn, van lichte voertuigen, gespecialiseerd in snel stedelijk transport, tot zware voertuigen voor lange afstand, vervult Renault alle specifieke behoeften voor elk type wegtransport. Renault Trucks heeft door heel Europa een netwerk opgebouwd van 1350 dealers.

Noot aan de redactie,

Ingezonden persbericht