D66
10 november
Voorzitter,
Eergisteren is er een herdenkingsbijeenkomst geweest ter nagedachtenis
aan de 11 slachtoffers van de brand in het detentiecentrum
Schiphol-Oost. Dat was een indrukwekkende bijeenkomst. Een waardige
bijeenkomst die ook gepaste ruimte liet voor de familie en voor naaste
betrokkenen. Perfect georganiseerd. Vooralsnog is er voor de 11
slachtoffers en hun familie helaas ook niet veel meer wat we nu nog
voor hen kunnen doen dan te zorgen voor een waardig afscheid.
Voor diegenen, die de ramp overleefd hebben, kunnen we wel meer doen.
Ook zij hebben recht op een waardige behandeling na alles wat ze
hebben meegemaakt. Natuurlijk is er bij zo'n ramp in het begin paniek
en hectiek, maar al heel snel moet dan toch de goede opvang geboden
kunnen worden. Daar is in beginsel, lijkt mij, ook geen verschil van
mening over, want in de brief van 1 november laten ministers Donner en
Verdonk ons weten dat aan degenen die de brand hebben meegemaakt
"maximale zorg en begeleiding geboden zal worden". Vanzelfsprekend!
Helaas is er op dit moment toch wel enige reden om eraan te twijfelen
of de overlevenden die "maximale zorg en begeleiding" ook allemaal wel
gekregen hebben. Die twijfel wordt in mijn geval sterk gevoed door de
verkenningen van Vluchtelingenwerk, door de verkenning van één van
onze collega's (Marijke Vos van GroenLinks), en natuurlijk ook door de
uitspraken van de rechter die in twee gevallen heeft geoordeeld dat de
zorg in Rotterdam en Zeist niet goed is geweest en dat mensen daarom
overgeplaatst moeten worden. (de rechter geeft in zijn motivering
bovendien te kennen dat het feit dat de zorg niet goed was geweest ook
niet wordt tegengesproken door de verweerder; lees justitie)
Als vluchtelingenwerk gelijk heeft en sommigen in een koude cel zaten,
een week lang geen verschoning kregen, volstrekt onvoldoende
psychische hulp voorhanden is en maar een keer per dag al hun
maaltijden geserveerd krijgen, vindt D66 dat niet kwalificeren voor
"maximale zorg en begeleiding". Ik vind het ook geen waardige
behandeling.
Ik ben daarom benieuwd van beide ministers te horen hoe zij dit nu
zelf beoordelen? Of zij nog met even veel overtuiging als vorige week
hier kunnen zeggen dat alle mensen goed zijn opgevangen. Of zij
inmiddels ook zelf nog extra verkenningen verricht hebben? Wat hun
conclusie is over de opvang in de eerste week. Of die verkenningen hen
nog aanleiding hebben gegeven om verbeteringen in de opvang en de
psychische begeleiding te realiseren? En zo ja, welke aanpassingen?
Tot slot, waarom kan ik niet iets van de perfectie die eergisteren zo
zichtbaar en voelbaar was bij de herdenking van de dodelijke
slachtoffers ook terugzien in de opvang van de andere slachtoffers die
het weliswaar overleeft hebben maar die nu wel moeten leven met deze
verschrikkelijke ervaring?
10-11-2005 16:21