Unicef
'Bam' en de emotionele schaal van Richter 09 februari 2006, Bam, Iran - Het is ruim drie jaar geleden dat de provinciestad Bam in Iran van de kaart werd geveegd door een enorme aardbeving. Herstelwerkzaamheden zijn deels afgerond en deels nog steeds in volle gang. Wat echter niet is hersteld, is de emotionele schade die de duizenden mensen en kinderen hebben opgelopen. Van het ene op het andere moment verloren zij vele familieleden en vrienden. Hoe ga je met zulk soort verlies om?
De 15-jarige Farzaneh heeft al een mislukt huwelijk achter de rug. Gelukkig kan ze nu weer lachen. Foto: Unicef Iran/2006 De 15-jarige Farzaneh heeft al een mislukt huwelijk achter de rug. Gelukkig kan ze nu weer lachen. Foto: Unicef Iran/2006
De tsunami, de aardbeving in Pakistan... De internationale gemeenschap is al weer vele rampen verder. Maar de mensen in Bam worstelen nog steeds met de gevolgen van 'hun' ramp. Op 26 december 2003 zorgde een aardbeving met de kracht van 6,3 op de schaal van Richter voor tienduizenden doden en gewonden in het zuidoosten van Iran. Vooral psychisch is dit voor de overlevenden moeilijk te verwerken, maar sinds enige tijd zijn er centra waar zij de problemen even kunnen vergeten.
De twee Neshat Community Counselling and Recreational Centres zijn daar een goed voorbeeld van. Het zijn ontmoetingsplaatsen waar jong en oud samenkomen om te spelen, te leren en even te ontsnappen aan de waan van de dag. Ze zijn opgezet door Unicef in samenwerking met de Iraanse overheid. Psychische ondersteuning verlenen aan de slachtoffers van de ramp is het hoofddoel.
Pingpongen om te vergeten Psychische ondersteuning kan op veel manieren. Neem bijvoorbeeld Farzaneh. Slechts 15 jaar oud heeft ze nu al een mislukt huwelijk achter de rug. Op dit moment 'ligt ze in scheiding' zoals dat dan heet. "Ik was zo depressief nadat ik gedwongen werd om te trouwen, dat ik een aantal keer zelfmoord heb willen plegen." De 26-jarige man met wie ze trouwde bleek verslaafd te zijn.
De problemen die de scheiding met zich meebrengt, hebben op het eerste gezicht niets te maken met de aardbeving van destijds. Maar het probleem is dat kinderen zoals Farzaneh door de beving vaak geen naasten meer hebben waar ze terecht kunnen voor steun. In het centrum krijgt ze die wel; psychische ondersteuning, maar ook de mogelijkheid te spelen. Ze heeft net een set verloren bij het pingpongen. Het deert haar niet. Lachend: "Hier kan ik hier weer kind zijn."
Ervaringen delen
Ook ouderen komen veel naar de centra toe. Er zijn speciaal getrainde sociaal werkers, boeken en video's. Ook staan er verschillende cursussen op het programma. Sakineh Masoudi, een moeder die drie kinderen verloor tijdens de ramp, leert voorwerpen van palmhout maken. "Hier leer ik dingen die ik nog nooit had geleerd. Maar veel belangrijker, thuis moest ik de hele tijd aan de ramp en m'n kinderen denken. Hier kan ik m'n gevoelens en ervaringen delen met lotgenoten. Dat is heel fijn."