Ministerie van Buitenlandse Zaken

DVB/CV-172/06 16 mei 2006

Ter voorbereiding op het Algemeen Overleg met de vaste kamercommissies van Buitenlandse Zaken en van Defensie op 17 mei 2006 informeren wij u hierbij over de uitkomsten van het bezoek van de minister van Defensie aan Australië van 20 tot en met 24 april 2006 en het bezoek van de minister van Buitenlandse Zaken aan Afghanistan, Pakistan en Kazachstan van 2 tot 9 mei 2006.

De minister De minister
van Buitenlandse Zaken, van Defensie,

Dr. B.R. Bot H.G.J. Kamp

I. Bezoek van de minister van Defensie aan Australië Van 20 tot en met 24 april 2006 heeft de minister van Defensie een bezoek gebracht aan Australië. Tijdens dit bezoek is uitvoerig gesproken over de aanstaande missie in Uruzgan, waar Australië zoals wij eerder berichtten een bijdrage aan levert (Tweede Kamerstuk 27 925, nr. 13). De minister sprak onder andere met zijn collega, minister van Defensie Brendan Nelson, onderminister Bruce Bilson, de commandanten van de Landmacht en de Special Forces, alsmede met enkele topambtenaren. Tevens ontving hij briefings over de huidige Australische bijdrage aan missies in Afghanistan en over de structuur van de Australische strijdkrachten.

Gesprek minister van Defensie

Op 24 april jl. sprak minister Kamp in Sydney met zijn Australische collega Brendan Nelson over de toekomstige militaire samenwerking in Uruzgan en over andere onderwerpen van wederzijds belang. Minister Kamp sprak met zijn collega over mogelijke maatregelen tegen de verslechterde veiligheidssituatie in Uruzgan en herinnerde aan het uitstaande verzoek van de Navo om de twee Australische Chinook-helikopters tot april 2007 in het Zuiden van Afghanistan te laten blijven.

Inmiddels heeft premier Howard van Australië bekendgemaakt dat het aantal naar Uruzgan uit te zenden militairen van 200 tot 240 wordt verhoogd en dat de Chinook-helikopters met nog eens 110 militairen in het Zuiden van Afghanistan zullen blijven tot april 2007.

De ministers stonden verder stil bij het beleid ten aanzien van de detentie van gevangenen in Zuid-Afghanistan. Minister Kamp informeerde zijn collega over de beoogde Canadees-Nederlandse ondersteuning van het Afghaanse ministerie van Justitie bij de rehabilitatie van een detentiefaciliteit in Kandahar. Minister Nelson wenste graag aan te sluiten bij dit initiatief en benadrukte het belang van gezamenlijk beleid aangaande detentie. In het verslag van het bezoek van minister Bot wordt meer uitgebreid ingegaan op detentie.

De ministers deelden de mening dat bestrijding van drugsproductie van groot belang is voor de stabiliteit van Afghanistan op de langere termijn. In het operatieplan van ISAF wordt echter duidelijk gesteld dat de eradicatie van papaver geen taak is van ISAF. 'Counter-narcotics' is primair de verantwoordelijkheid van de Afghaanse overheid. De activiteiten van de eerstverantwoordelijke Afghaanse regering en de internationale troepenmacht moeten goed worden gecoördineerd.

Overige gesprekken

Minister Kamp sprak over het veteranenbeleid van Australië met onderminister Bruce Bilson. Australië heeft sinds 1999 deelgenomen aan meer dan twintig internationale operaties, waarbij in totaal 70.000 militairen waren uitgezonden. Australië besteedde, aldus Bilson, zeer veel aandacht aan het veteranenbeleid waarbij inclusief familieleden van uitgezonden militairen in totaal 400.000 cliënten werden geholpen.

Minister Kamp ontving op 21 april jl. in Sydney een briefing over de veiligheidssituatie in Uruzgan. Australië deelde in het algemeen de Nederlandse analyse van de veiligheidssituatie in Uruzgan. Ook Australië had een significante toeneming van incidenten in Zuid-Afghanistan vastgesteld.

Recente ontwikkelingen met betrekking tot Afghanistan

De geconstateerde ontwikkeling in de veiligheidssituatie is, zoals in de brief van 18 april 2006 (Tweede Kamerstuk 27 925, nr. 13) werd aangekondigd, ook gedeeld met de Navo en de partners. De Navo is op basis van deze gedachtewisseling niet tot de conclusie gekomen dat het zenden van extra troepen naar Uruzgan noodzakelijk is. Zoals hiervoor reeds vermeld heeft de Australische regering besloten het aantal militairen te verhogen tot 240 en de inzet van Chinook-helikopters te verlengen. Onzerzijds achten wij het gewenst onze analyse van de veiligheidssituatie in Uruzgan te toetsen aan de ervaringen die in de ontplooiingsfase zullen worden opgedaan.

Op 4 mei 2006 heeft het VK het commando over ISAF overgenomen. Aan het Britse hoofdkwartier, dat tot februari 2007 het commando zal voeren over ISAF, levert ook Nederland een bijdrage met ongeveer 20 militairen.

Bezoek van de minister van Buitenlandse Zaken aan Afghanistan, Pakistan en Kazachstan

Van 2 tot 9 mei 2006 bezocht de minister van Buitenlandse Zaken respectievelijk Pakistan, Kazachstan en Afghanistan (Kaboel en Kandahar).

Bezoek Minister Bot aan Afghanistan

Minister Bot voerde o.a. gesprekken met president Karzai, minister van Buitenlandse Zaken Spanta, de Afghan Independent Human Rights Commission (AIHRC), UNODC, ICRC, ISAF-III partners, EU Speciaal Vertegenwoordiger Vendrell, en de Amerikaanse ambassadeur Neumann. Belangrijkste thema's van gesprek waren Uruzgan, de invloed van Pakistan, transitional justice en juridische hervormingen. Zwaartepunt was de rondetafelconferentie met gouverneur Munib, twaalf tribale leiders en gekozen vertegenwoordigers uit de provincie Uruzgan. In de delegatie waren tevens vertegenwoordigers van het Ministerie van Defensie aanwezig, waaronder de plaatsvervangend Commandant der Strijdkrachten (generaal Sonneveld). De Australische Ambassadeur in Pakistan woonde de rondetafelbijeenkomst, een lunch met ISAF-III vertegenwoordigers en het bezoek aan Kandahar bij. Minister Bot nodigde president Karzai en zijn ambtgenoot Spanta uit voor een bezoek aan Nederland.

In het gesprek met president Karzai werd uitvoerig stilgestaan bij de relatie Afghanistan-Pakistan. Minister Bot deed verslag van zijn gesprekken in Islamabad en benadrukte dat ook president Musharraf van mening is dat Pakistan belang heeft bij een stabiel en welvarend buurland. Karzai was van mening dat de dialoog met Pakistan op elk niveau geïntensiveerd moet worden.

In alle gesprekken werd Nederland bedankt voor het besluit troepen naar Uruzgan te sturen. Het zou zeker geen gemakkelijke missie worden, maar het is wel degelijk mogelijk om het verschil te maken. Minister Bot onderstreepte zowel bij de president als bij zijn Afghaanse collega dat synergie tussen de Nederlandse inspanning (zowel militair als hulp) en de Afghaanse inspanning (inzet Afghaans Nationaal Leger, politieke en financiële aandacht van de centrale regering in Kaboel voor Uruzgan) essentieel is voor het welslagen van de missie. Minister Bot bedankte president Karzai voor de aanstelling van een nieuwe gouverneur in Uruzgan. Prioriteit moet volgens minister Spanta de versterking van het lokale gezag zijn. Uruzgan heeft nog onvoldoende de vruchten kunnen plukken van het nieuwe Afghanistan.

Rondetafel bijeenkomst

Een zwaartepunt van het bezoek was de drie uur durende rondetafel bijeenkomst met gouverneur Munib, twaalf tribale leiders en gekozen vertegenwoordigers (uit parlement, senaat en provinciale raad) uit Uruzgan. De ontmoeting, die tevens werd bijgewoond door de Afghaanse vice-minister van Binnenlandse Zaken (de heer Sediqqi) en de minister van Rurale Ontwikkeling (de heer Zia), gaf de mogelijkheid om Nederland te presenteren en van de Uruzgani te vernemen hoe zij tegen onze komst aankijken. De sfeer gedurende de bijeenkomst was open, de Uruzgani hadden zich goed voorbereid en kwamen met concrete voorstellen. Hun belangrijkste wens is veiligheid. Ook in Uruzgan heeft men genoeg van de voortdurende bestuurloosheid en wetteloosheid en bijvoorbeeld de corruptie van de politie. Daarnaast is er behoefte aan vooral infrastructuur, zoals wegen en watermanagement, maar ook scholen en ziekenhuizen. De lokale leiders deden daarnaast een beroep op de centrale overheid om meer aandacht aan de pr ovincie te geven, bijvoorbeeld op het terrein van onderwijs. Uitrol van nationale programma's, versterking en professionalisering van de politie en verbetering van de rechterlijke macht zijn noodzakelijk. Tenslotte werd benadrukt dat de wijze van opereren door de Nederlanders van doorslaggevend belang zal zijn: Žtoon respect, eerbiedig lokale gebruiken en wij zullen u gastvrij en als broeders ontvangenŽ. In hun reactie toonden minister Bot en de plaatsvervangend Commandant der Strijdkrachten (generaal Sonneveld), zich dankbaar voor de suggesties. Zij beaamden dat veiligheid een primair doel is, dat overigens alleen in samenwerking met de lokale bevolking en instanties zou kunnen worden gerealiseerd. Verder staan de opbouw van het bestuur en wederopbouw centraal. Nederland zal zich inzetten voor grotere belangstelling van Kaboel voor Uruzgan. Ook zal de regering geld en expertise inzetten voor de opbouw van basisvoorzieningen en capaciteitsopbouw van het provinciale bestuur. Vanze lfsprekend zal Nederland daarbij luisteren naar de wensen en zal respect voor lokale zeden en gebruiken worden getoond.

Detentie

In het gesprek met president Karzai onderstreepte minister Bot het belang van een humane en goede behandeling van de gevangenen in Afghanistan conform internationale normen. Het daartoe tussen Nederland en Afghanistan afgesloten Memorandum of Understanding, voor gevangenen die door Nederlandse troepen aan de Afghaanse autoriteiten worden overgedragen, is leidend. Op 19 mei zal Nederland in Den Haag met gelijkgestemde ISAF-partners nader overleg voeren over het detentiebeleid. In overleg met de Canadese minister van Buitenlandse Zaken, Mc Kay, die minister Bot in Kandahar sprak, werd het belang van tijdige rehabilitatie van de Kandahar gevangenis benadrukt. Nederland is bereid hiervoor, samen met Canada, fondsen beschikbaar te stellen.

Justitiële hervormingen

Met name in het gesprek met vertegenwoordigers van de AIHRC, UNODC en ICRC werd ingegaan op de behoeften onder de bevolking aan een betrouwbare rechtspraak. De invoering van een formeel juridisch systeem zal met de nodige voorzichtigheid moeten geschieden. Selectie en training van nieuwe staf zijn daarbij essentieel. Spoedige benoeming van een goed gekwalificeerde, nieuwe procureur-generaal werd tevens genoemd als belangrijke volgende stap. Binnenkort zal het parlement de voordracht voor nieuwe leden van de Hoge Raad moeten goedkeuren. In de voordracht van Karzai blijft de Opperrechter aan maar worden acht nieuwe leden benoemd (waarvan vier als 'vernieuwend' kunnen worden aangemerkt).

Minister Spanta, EU Speciaal Vertegenwoordiger Vendrell, minister Atmar van Onderwijs en de AIHRC dankten Nederland voor de grote bijdrage aan het tot stand komen van het actieplan inzake transitional justice. Een belangrijke volgende stap zou moeten zijn de officiële lancering van het plan door president Karzai. De uitvoering van het actieplan zou zich in eerste instantie vooral moeten richten op de screening van overheidsambtenaren. Minister Bot gaf aan dat het van groot belang is een aantal voorbeelden te stellen.

Kandahar

Op 9 mei 2006 werd een bezoek gebracht aan Kandahar Airfield. Op het programma stond een briefing door de Nederlandse Plaatsvervangend Commandant van het regionaal hoofdkantoor in Kandahar (kolonel Van den Bos), een gesprek met Canadese minister van Buitenlandse Zaken, Mc Kay, alsook een samenzijn met de Nederlandse troepen van de Deployment Task Force, belast met de opbouw van het PRT in Tarin Kowt. Tijdens de briefing werd het belang benadrukt van de opbouw van het lokale bestuur. In de provincie Zabul is gebleken dat een goede gouverneur met de juiste ondersteuning een positief verschil kan maken.

Bezoek aan Pakistan

Minister Bot bracht, voorafgaand aan zijn bezoek aan Afghanistan, een bezoek aan Pakistan. Het voornaamste oogmerk van dit bezoek was het verstevigen en verbreden van de bilaterale betrekkingen, mede vanwege het vitale belang van constructieve medewerking van Pakistan aan het welslagen van de komende Nederlandse bijdrage aan de ISAF-missie in Uruzgan. Tevens vond afstemming plaats over enkele internationale onderwerpen (VN, non-proliferatie). De minister voerde gesprekken met president Musharraf, premier Aziz en zijn ambtgenoot Kasuri, alsmede met de Senaatscommissie voor Buitenlandse Zaken en de Chef Defensiestaf (CDS), generaal Ul Haq. Daarnaast heeft hij van gedachten gewisseld met vertegenwoordigers van het Nederlandse bedrijfsleven en met die van NGO's en de pers. Tot slot bracht hij een bezoek aan Peshawar, waar hij sprak met de gouverneur van de North Western Frontier Province over de situatie in het grensgebied en een lezing hield op de Peshawar universiteit over de noodza ak van een dialoog tussen samenlevingen (zie bijlage).

Aan Pakistaanse zijde werd dank uitgesproken voor de hulp van Nederland aan de door de aardbeving getroffen bevolking. Ter bezegeling van de goede betrekkingen hebben de beide ministers van Buitenlandse Zaken een Memorandum of Understanding ondertekend, waarin jaarlijkse politieke consultaties worden overeengekomen.

In de gesprekken met de Pakistaanse regering en de CDS heeft minister Bot aangegeven hoe cruciaal Nederland de Pakistaanse medewerking acht voor het welslagen van niet alleen de internationale inspanning in Afghanistan in het algemeen, maar van de komende Nederlandse missie in Uruzgan in het bijzonder. In alle gesprekken heeft hij benadrukt dat Nederland naar Uruzgan gaat om bij te dragen aan de stabiliteit en daarmee de voorwaarden te creëren voor de opbouw van basisvoorzieningen zoals onderwijs, gezondheidszorg en wegen.

Minister Bot stelde dat Nederland rekent op constructieve medewerking van Pakistan om infiltraties vanuit zijn grondgebied naar Afghanistan te voorkomen. Door zijn gesprekspartners werd algemeen onderschreven dat een veilig en stabiel Afghanistan ook in Pakistans belang is. De minister heeft op het hoogste niveau de toezegging gekregen dat Pakistan het zijne zal doen om infiltraties vanuit Pakistaans grondgebied naar Afghanistan tot een minimum te beperken. Pakistan benadrukte bij deze gesprekken ook de complexiteit van de problematiek in de grensgebieden en nuanceerde de rol van Taliban. Uit gesprekken met onafhankelijke deskundigen ontstond een meer gemengd beeld over de grensgebieden.

Kazachstan

Van 4 tot en met 6 mei bracht minister Bot een bezoek aan Kazachstan, waar hij zowel Almaty als de nieuwe hoofdstad Astana bezocht. Hij had o.m. ontmoetingen met president Nazarbajev, zijn collega Takayev, de vice-minister van Energie Akchulakov, de voorzitter van de Tweede Kamer van het parlement en leden van de parlementaire oppositie. Kazachstan is een relatief stabiel land dat in de Centraalaziatische regio een belangrijke rol kan vervullen. Het land boekt vooruitgang op het terrein van mensenrechten en democratie en het onderhouden van contacten met dit land is mede gericht op het bevorderen van deze processen. In deze context gaf minister Bot aan de kandidatuur van Kazachstan voor het voorzitterschap van de OVSE in 2009 te willen steunen, indien deze kandidatuur in de OVSE-context geloofwaardig is. De mogelijke stabiliserende regionale rol van Kazachstan speelt hierbij ook een rol. Minister Bot sprak verder steun uit voor het streven Kazachstan om lid te worden van de WTO. Nederland is sinds kort de belangrijkste buitenlandse investeerder in Kazachstan, mede doordat Shell recent een tender heeft gewonnen voor exploratie van een olieveld in de Zuid-Kaspische regio. Van Kazachse zijde werd verdere betrokkenheid van het Nederlandse bedrijfsleven bij de ontwikkeling van de olie- en gas-sectoren verwelkomd en werd belangstelling uitgesproken voor de bevordering van activiteiten van het Nederlandse MKB.

Speech by Dr Bernard Bot,
Minister of Foreign Affairs of the Kingdom of the Netherlands

New horizons:
beyond
the Dutch lowlands and the Pakistani mountains

Under embargo until 3 May, 11h00


- CHECK AGAINST DELIVERY -

University of Peshawar, 3 May 2006
Ladies and gentlemen,

Beyond the Dutch lowlands and the Pakistani mountains lie new horizons. Do those horizons hold the promise of peace and prosperity? That will depend on what we say and do today.

But first things first: thank you for inviting me to Peshawar University. I am grateful for the opportunity to say a few words about my country, our bilateral relationship, and the regional and global contexts in which we operate, including the dialogue among civilisations.

So let's zoom in on the Netherlands for a moment. In terms of gross domestic product, the Netherlands ranks fourteenth in the world, and it is the third largest agricultural exporter. It is among the top six financial contributors to UN organisations. At its heart is a river delta, the site of the world's second largest port, Rotterdam. Dutch companies, universities and technological institutes excel in areas like nanotechnology, water management and dredging, environmental technology, medical technology, biotechnology, food and agriculture technology, and logistics and transport.

It is often said that a country's mentality is shaped by its geography. If that is true, then it would appear that our nations have very different mentalities. Pakistan has mountains; the Netherlands does not. Your country is threatened by earthquakes and ours by floods. A Dutch historian once remarked, 'This land, the Netherlands, has always been a miracle, simply by virtue of its existence.' Pakistanis are said to be as tough and resilient as the mountains, while the Dutch are said to have the mentality of seafarers, always eager for a new discovery.

Our two countries have much in common as well, even apart from a passion for hockey. Pakistan was created by secession, and so was the Netherlands. Even today, the Dutch are wary of central authority, insisting on grassroots democracy at both the national and European levels. What is more, the population of the Netherlands, like that of Pakistan, is a rich mixture. Name any nationality, ethnicity, or religion - and you are bound to find a representative in the Netherlands. That includes some 50,000 people with roots in Pakistan. Rotterdam alone is home to over 160 different nationalities.

One of Holland's leading thinkers has said that peace, profits and principles are the three key traditions in Dutch foreign policy. Indeed, the Dutch prefer profits and peace to war and chaos, and, true enough, we believe that in an interconnected world, the highest form of realpolitik is the quest for mutual benefit.

In short, we Dutch are pragmatic people, but we can be very principled about promoting pragmatism around the world. So much so, in fact, that we are sometimes seen as idealists. If you feel this is a contradiction, you are absolutely right.

Ladies and gentlemen,

Please allow me to raise the subject of that horrible October day last year when an earthquake hit your country. I understand these are not happy memories for you, but I would like briefly to describe how people 6,000 kilometres to the west reacted at the time. When the people of the Netherlands learned of the earthquake and its devastating consequences, they were deeply shocked. Private aid organisations in our country immediately launched a joint appeal. To date, they have collected some 40 million euros from the public. The government gave 28 million euros for humanitarian emergency aid and emergency education. We provided tents to house temporary schools.

As part of the broader humanitarian relief operation, the Netherlands also deployed a military medical unit to Bagh, which operated a field hospital for several months and provided important first aid and emergency surgery.

Difficult times may be the testing ground for true friendship, but I am glad that our bilateral relationship sees many happier days as well. Pakistan is one of the 36 partner countries for Dutch development cooperation, which means there is an interest on both sides to work together on a structural basis. Our programme in Pakistan is currently modest in scale, focusing on the environment, water management and good governance. We recently decided to broaden the programme to include basic education (35 million Euros per year overall).

The importance of our economic partnership goes beyond development cooperation. Of all 25 member states in the European Union, the Netherlands is Pakistan's fifth largest export destination. Two Dutch-British investors, Unilever Pakistan and Shell Pakistan, are among the top ten foreign investors in this country. Provided the business climate in Pakistan continues to improve, the chances are good that our economic partnership will continue to expand.

Good business relations must be underpinned by a solid political relationship. At the political and diplomatic levels, we are in close touch. I visited Pakistan in February 2004 as part of a delegation from the European Union. Later that year, President Musharraf visited the Netherlands and met Queen Beatrix and Vice-Prime Minister Zalm. The Chairman of the Senate of Pakistan, Mr Soomro, visited the Netherlands this year, and Pakistan's National Defence College has organised two study tours in the Netherlands in recent years. This year, for the second time, a group of junior Pakistani diplomats are following training in the Netherlands. I would like to hear your ideas about the best way for Dutch students to learn more about Pakistan.

Ladies and gentlemen,

Pakistan and the Netherlands are six thousand kilometres apart. Why should we be interested in each other? I see two good reasons why close cooperation with Pakistan is in the interest of my country and the European Union as a whole. One is of a more fundamental nature, while the other is dictated by developments in South Asia, where Pakistan is a key actor.

First, in terms of new horizons, we don't know yet whether our globalised world will herald an age of fair play and mutual gain, or one of mutual distrust and zero-sum geopolitics.

As I understand it, globalisation is the triumph of information, communication and technology over the obstacles of distance, borders and time. But, unfortunately, this process not only creates opportunities for business, diplomacy and science, but also heightens threats and challenges such as energy scarcity, climate change, terrorism, drug trafficking and trafficking in human beings.

Globalisation brings interdependence. And an interdependent world needs strong multilateral institutions. This is true for Europe, for Asia, and for the world as a whole. Whether we like it or not, our societies are ever more closely connected. Imagine we are linked by an invisible chain and have to cross a river called Chaos. To reach the other side, we must step on the few stones visible above the surface of the water. But because we are all connected, the only way to reach safety is by agreeing on a common purpose and coordinating our steps.

As I said, there is a second, more immediate reason that we feel close political cooperation between Europe and Pakistan is necessary. And that is Pakistan's crucial role in the quest for peace and prosperity in South Asia, and in Afghanistan in particular.

We Europeans have had our share of wars and destruction. Yet through regional cooperation we have built a new Europe. Our motto is 'unity in diversity'. And our approach is to work together at European level in areas where European cooperation is necessary or logical, and to work at national level in other areas, where European cooperation is not needed. To leave national identities intact, but place them on a firm European foundation.

Perhaps the European experience could be of some value to South Asia, although I fully realise there is a difference of scale. Pakistan is situated in a rather volatile part of the world. There is instability in Afghanistan, Kashmir, Nepal and Sri Lanka, and unrest in parts of Pakistan itself, in Balochistan and Waziristan, as well as in India - in the North East provinces; and we see law and order problems in Bangladesh. Clearly, there is a strong case for regional cooperation in South Asia.

Stability and peace in Kashmir is essential for unlocking the full potential of regional cooperation and improving security throughout the subcontinent. The 'composite dialogue' between Pakistan and India is an historic opportunity to work towards lasting peace. The European experience has taught us that it is important for the people who will be most affected by these decisions to be involved in their decision-making process. This means taking account of the views of Kashmiris on both sides of the line of control. It is encouraging to see contacts developing in this context. Naturally, there are still many difficult issues to be resolved, and progress will not always be as swift as one might wish.

Let us now turn from relations with India to developments in another of Pakistan's neighbouring countries: Afghanistan. My country has contributed contingents to ISAF from the start and, we jointly commanded it with Germany from 2002 to 2003. When ISAF expanded its presence through Provincial Reconstruction Teams (PRTs), to help the central government in Kabul strengthen its authority elsewhere in Afghanistan, the Netherlands took responsibility for the PRT in Baghlan. And in the same spirit, we are currently expanding our presence to the province of Uruzgan. In addition, the Netherlands is one of the biggest bilateral donors to Afghanistan. Since 2001, we have contributed some 260 million euros for humanitarian relief and reconstruction. Our approach here is in line with the main thrust of Dutch development policy, directed at strengthening governments whose policy we support. This means 'ownership' for the Afghans, through financial contributions to programmes run by their own g overnment in Kabul.

Now why on earth, you may wonder, would a country like the Netherlands send troops to Afghanistan, or provide so much financial assistance? Are we doing this to defend our own national security against a renewed terrorist threat, or are we seriously interested in improving the living conditions of people in Afghanistan? Let me once again stress that in my philosophy, self-interest and morality are not two separate motives, but two sides of the same coin. If a trading nation like the Netherlands fights for a more peaceful, more stable, more prosperous Afghanistan, it is acting in its own national interests and in the interests of the Afghan people.

To be sure, NATO will only be present in Afghanistan for a limited time, to help the Afghans rebuild their country. But remember: when a country emerges from war, its social fabric has often been torn apart. The humanitarian situation is poor, the economy has collapsed, public administration is weak, many people have been displaced and traumatised, small arms abound, and crime rates are high. Statistics show that, in 30 per cent of post-conflict countries, large-scale violence flares up again within ten years. And it seems to me that such a scenario would not be in Pakistan's interest.

Security and stability are prerequisites for successful reconstruction efforts. This is why we sincerely hope that Pakistan will be able to limit infiltrations by Taliban and Al Qaeda members into Afghanistan.

Ladies and gentlemen,

Let us move from the regional to the global level and address the need for dialogue and mutual respect. Let us try to see what lies beyond the horizon. In doing so we should always bear in mind that 'one who engages in foresight alters the future by the choices he makes'. In other words, our future will not simply be determined for us; we can help shape it with our own actions and decisions.

Today's Europe in many ways resembles the old Islamic civilisation of Al Andalus on the Iberian Peninsula, where in its heighday Muslim, Jewish and Christian cultures mixed to their mutual advantage. In today's Europe, all the world's nationalities, ethnicities, religions, colours and beliefs live side by side, united by a tradition of pluralism, democracy and the rule of law. So when people speak of a clash of civilisations, many Muslims in Europe wonder whose side they are supposed to be on. For those who aspire to be good Muslims and good Europeans, this is an impossible choice.

Multicultural societies can only survive on the basis of tolerance and respect for those from different culture or creed, i.e. if diversity is respected. In Europe, respect for diversity means, for example, freedom of religion and belief. This freedom includes the freedom to adhere to any type of religion or no religion at all. If someone chooses not to be a Christian, Muslim, Jew or Hindu, but to believe in a 'prime mover', a 'higher spirit' or 'mother earth', he or she is free to do so. And, as is clearly stated in the Universal Declaration of Human Rights, this freedom includes the right to change one's belief.

To make sure that nobody has the power to impose his beliefs on others, European democracies practice the separation of church and state. One can be a devout Christian, Muslim, Jew or Hindu and a politician at the same time, as long as the institutions remain separate. It is precisely because European states are not 'Christian' states that Muslims are free to practise their beliefs, build mosques, or study Islamic theology at European universities. In other words, democracy, the rule of law and the separation of church and state protect us from theocracy, while guaranteeing the freedom of religion for everyone.

Freedom of religion goes hand in hand with freedom of expression. Europeans have a tradition of radical criticism, sparing no one and nothing, including religion. Europeans have come to value the well-known adage, often attributed to Voltaire, that states: 'I disapprove of what you say, but I will defend to the death your right to say it.'

Does this mean that Europeans can say whatever they choose? No. The right to free speech is, of course, not the same as the duty to insult. Voltaire's adage is balanced by the famous Golden Rule, which for Christians is inspired by Jesus' Sermon on the Mount: 'Do unto others as you would have them do unto you.'

Restrictions on the freedom of expression must be based on what is 'necessary within a democratic society'. Examples of legitimate restrictions include laws that forbid defamation, discrimination or incitement to violence. In individual cases where freedom of expression conflicts with such legal prohibitions it is up to courts, not governments, to decide which principle should prevail.

One of the great misunderstandings of our time is that human rights are a Western invention. In fact, there is a Universal Declaration of Human Rights, which all UN member states have endorsed. Most human rights conventions are based on that declaration.

But that is not the only evidence that human rights are universal. In different civilisations in different parts of the world at different moments in history, remarkably similar ideas can be found about human rights.

For example, the Babylonian king Hammurabi laid down a legal code around 1752 B.C. - 3,758 years ago - with provisions for removing biased judges and combating violence against women. It states that the poor, the weak, widows and orphans must be protected. We usually think of such ideas as very modern.

Or take the Chinese philosopher Mo Zi, who about 2,400 years ago emphasised the importance of duty, self-sacrifice and an all-embracing respect for others, not confined to members of one's family or clan, but universal, taking in the entire world.

And finally, the Ottoman Empire granted its Christian and Jewish citizens the right to life, immunity from arbitrary state interference, independent administration of justice, freedom from torture, freedom of expression, the right to privacy and freedom to travel.

Ladies and gentlemen,

What new horizons can we imagine beyond the Dutch lowlands and the Pakistani mountains?

One thing is certain: globalisation is compelling us to work together more closely than ever for a common purpose, and to coordinate our steps. We are united by the opportunities and challenges of our times. For the first time in history, something like a community of mankind seems to be slowly taking shape. But growing speed of communication does not diminish the dangers of miscommunication.

Therefore, we need to invest in mutual understanding and respect. It is said that we reap what we sow. If we wish to reap a harvest of tolerance and mutual respect, let's sow the seeds now in our schools and universities, churches and mosques. Let us alter the future by the decisions we make. Let us work towards a future of peace, profits and principles.

May God, with his light, illuminate the obstacles on your path, the rest is up to you.


---- --

dinsdag 16 mei 2006