Ingezonden persbericht


PERSBERICHT

The Return of the ... NEW YORK DOLLS

wo 4 oktober · Melkweg, The MAX · 21:00 uur · 22,00 + lidm.

Tussen David Bowie, The Stooges en Lou Reed viel de gestoorde protopunk met fiftiesinvloeden van de New York Dolls begin jaren zeventig behoorlijk uit de toon, hits hebben ze dan ook niet gehad en een lang leven was de band (en de meeste bandleden) niet beschoren. Maar het pionierswerk van de Newyorkers maakte wel de weg vrij voor mega-acts als Kiss, Aerosmith, Sex Pistols en Meatloaf. Zanger David Johansen heeft na 35 jaar nog steeds een van de beste bluesstrotten van dit interbellum en dat alleen al maakt deze reünie de moeite waard, om maar niet te spreken van het vooruitzicht om oude krakers als Jet Boy en Personality Crisis live te krijgen voorgeschoteld! Maar de Dolls zonder meestergitarist Johnny Thunders, kan dat? Jazeker!! Luister maar naar de nieuwe plaat, met de typische koortjes van Sylvain Sylvain en het baswerk van Hanoi Rocks' Sami Yaffa. Prima band, ook zonder het predikaat 'legendarisch'!

Begin jaren zeventig stonden er ineens vijf mafkezen in jurken op een podium in New York. Niemand die dat wilde zien, daarom besloten ze het over de drag queen-boeg te gooien. Ook vergeefs, want de ondervoede en gedrogeerde tronies hadden weinig vrouwelijks en waren ook zeker niet aantrekkelijk. Na een tourtje in Europa, waar drummer Billie Murcia dood in een Engelse badkuip achterbleef, kregen ze een Engelse manager, ene Malcolm Maclaren. Hij dacht dat in de nadagen van de Vietnamoorlog een Russische aanpak wel goed zou inspelen op de anti-Republikeinse gevoelens die in Amerika heersten en hij kleedde de band in strakke pakken van rood leer, met hier en daar een hamer en een sikkel. Die ingreep overleefde de band niet, mede omdat de tweede LP (met de toepasselijke titel Too Much Too Soon) net als de eerste jammerlijk was geflopt. Een paar jaar later zou producer Todd Rundgren een soortgelijke sound ontwikkelen op Meatloafs Bat Out Of Hell en er wereldhits mee scoren, maar dat terzijde. Kiss had inmiddels gezien hoe je je niet moest verkleden en Aerosmith weet met een muzikale persiflage op de Dolls al tientallen jaren hits te scoren, het zij zo.

De Dolls hielden op te bestaan en ieder ging zijns weegs. David Johansen maakte een paar soloplaten en scoorde eind jaren tachtig zowaar een heuse Top 10 hit in Nederland onder het pseudoniem Buster Poindexter, met het salsanummer Hot Hot Hot. Van gitarist Sylvain Sylvain en bassist Arthur Kane werd weinig verheffends meer vernomen, maar andere gitarist Johnny Thunders en drummer Jerry Nolan gingen verder in The Heartbreakers (niet die van Tom Petty!) en behoorden daarmee tot de belangrijkste ikonen van de punkgolf die in die tijd (1976) losbarstte. Met in hun gevolg een groupie die Nancy Spungen heette en in hun bagage een hoop drugs togen ze naar Engeland, waar ze de nietsvermoedende plaatselijke punks in een mum van tijd van een spuit in hun arm voorzagen. Ook de Heartbreakers zelf gingen ten onder, alhoewel ze af en toe weer de kop opstaken als Thunders' begeleidingsband. Maar veel werd het niet meer in muzikaal opzicht, want al sinds de beginjaren van de Dolls gaf Thunders er de voorkeur aan zijn schaarse momenten van inspiratie te vieren met veel drank en drugs, zodat er nauwelijks songs bijkwamen en er van de man meer bootlegs in omloop zijn dan hij liedjes gemaakt heeft. In 1991 steekt hij voor de laatste keer een spuit in zijn arm en een jaar later verdwijnt ook Jerry Nolan van het toneel des levens.

David Johansen blijft al die tijd platen maken, rock `n roll onder zijn eigen naam en salsa, big band en zelfs dixieland als Buster Poindexter. Eind jaren negentig gaat hij met de Harry Smiths op de akoestische bluestoer en maakt hij een paar zeer aardige cd's.

In 2004 worden de drie overgebleven Dolls door oud Smiths-zanger Morrissey geronseld voor een reünieoptreden. Dat wordt zo'n succes dat er nieuwe plannen komen voor een cd en een tour, alleen komen die plannen te laat voor Arthur Kane, die in dezelfde zomer overlijdt aan de gevolgen van leukemie. Hij wordt vervangen door Sami Yaffa, ooit bassist in de befaamde Finse Dolls-kloon Hanoi Rocks. De rest van de band wordt gerekruteerd in de Newyorkse scene, waar de Dolls bijna iedereen kennen en waar zeker iedereen de Dolls kent. Deze zomer verschijnt de cd One Day It Will Please Us to Remember Even This, een echte Dolls-plaat met prima nummers, ook al ontbreekt het specifieke gitaargeluid van Johnny Thunders. Maar dat is geen reëel gemis, want als Thunders nog had geleefd had hij waarschijnlijk toch niet meegedaan, of hij had de boel de vernieling in gedraaid...