Partij voor de Vrijheid (PVV)
donderdag 27 september 2007
Inbreng Fleur Agema debat no-claim 26 september 2007
Ik schaam voor het feit dat we vandaag hier een Wet bespreken die
waarschijnlijk zieker is dan iedereen die op dit moment chronisch
ziek, gehandicapt of ouder is. Het doel van deze Wet is dat de zieke
minder snel naar de dokter gaat. Maar ik wil niet verantwoordelijkheid
zijn voor een Wet die ertoe leidt dat een vrouw met een knobbeltje in
haar borst, of een man met pijn op de borst blijft rondlopen omdat ze
niet naar de dokter gaan omdat u hen daartoe `prikkelen' wilt. Hoeveel
zieken zullen er als gevolg van deze `prikkel' zieker worden in plaats
van gezonder? Dat is niet hoe de zorg in Nederland zou moeten zijn en
mijn voornaamste bezwaar tegen deze Wet.
Mijn tweede bezwaar is dat u met deze Wet ervan uit gaat dat ons land
bevolkt wordt door hypochonders. Terwijl mensen die ziek zijn en
daarvoor een zoektocht afleggen vooral bezig zijn met de legitieme
vraag: `Wat mankeer ik?', en twee: `Is er een oplossing voor mijn
probleem?". Twee vragen die over het algemeen helemaal niet zo
gemakkelijk te beantwoorden zijn.
Stelt u zich eens voor. Een vrouw van een jaar of 25 krijgt tijdens
haar werk plotseling te maken met heftige pijn aan haar hand, de boel
gaat ook nog flink ontsteken en de hand zwelt op als een ballon.
Logischerwijs gaat ze op zoek naar het waarom. Het gevolg: ziekenhuis
in, ziekenhuis uit. De ene specialist kijkt naar de bobbel op de
vinger, de ander naar het gegeven dat de vinger niet meer buigt, weer
een volgende kijkt naar de zwelling, etc. Alle specialisten worden
afzonderlijk bezocht en allen zien dat er iets mankeert, stellen een
diagnose, maar een echte integrale oplossing komt er niet. Na 2 jaar
`shoppen' komt ze bij het handenteam van het Andreas-Lucas ziekenhuis.
In één consult zitten alle specialisten bij elkaar. Het probleem wordt
integraal bekeken. Er wordt in het bijzijn van de patiënt gezocht naar
de oorzaak en oplossingen worden besproken. Binnen enkele weken volgt
een operatie en enkele ingrepen. Vanaf dan gaat het de goede kant op.
Was zij nou al die tijd een shop-a-holic geweest die middels een
financiële prikkel afgeremd had moeten worden? Nee. De oplossing voor
het afremmen van de zorgvraag ligt goeddeels niet in het prikkelen van
zieke mensen, maar in het prikkelen van ziekenhuizen. Ziekenhuizen
moeten veel meer integraal werken, zoals het handenteam van het
Andreas-Lucas. (ook verkeerde-bed-dagen)
Mijn derde bezwaar is dat deze Wet is bovenal geen `prikkel' is maar
eigenlijk gewoon een inkomstenbron van het kabinet. Een inkomstenbron
van 1,5 miljard euro die de zieken in ons land moeten betalen. En dat
alles voor een geschatte en nauwelijks onderbouwde vermindering van de
zorgkosten met zo'n 150-200 miljoen euro. Moeten we daar al die
capriolen voor uithalen? Kunt u niet iets slimmers en vooral
rechtvaardigers bedenken?
En die besparingen vloeien niet zozeer voort uit minder gebruik van
zorg maar vooral uit het gebruik van goedkopere medicijnen en
hulpmiddelen. Iets anders dus dan het indammen van de zorgvraag.
Het volgende bezwaar ligt in de enorme bureaucratische rompslomp
tussen ziekenhuizen, zorgverzekeraars en burgers die deze regeling met
zich mee brengt. Bijvoorbeeld een ziekenhuis dat een jaar na een
behandeling een nota naar de zorgverzekeraar stuurt die er vervolgens
voor moet zorgen dat dat verrekend wordt met het eigen risico bedrag
van een verzekerde die misschien in de tussentijd van verzekeraar is
gewisseld.
Nog een bezwaar ligt in het gegeven dat ervoor gekozen is om
`verzekerden met meerjarige, onvermijdbare zorgkosten' (ander begrip
voor de chronisch zieken en gehandicapten) op te sporen middels een
FKG, wat inhoudt dat die persoon minimaal 180 dagdoseringen van een
medicijn voor een betreffende chronische ziekte voorgeschreven heeft
gekregen. Heel veel chronisch zieken slikken geen medicijnen of gaan
er spaarzaam mee om en dat zou natuurlijk gestimuleerd moeten worden
in plaats van tegengewerkt, terwijl zij wel hoge zorgkosten maken voor
steeds terugkerende behandelingen van hun chronische aandoeningen.
Bijvoorbeeld de behandeling van een zenuwblokkade die wordt uitgevoerd
door een anesthesist.
Tenslotte wil de minister ons laten geloven dat zieken en
gehandicapten worden gecompenseerd, maar dat is schone schijn. Ze
krijgen een compensatie die er op neer komt dat ze net zoveel betalen
als gemiddeld, namelijk 109 euro. Maar een gezond mens betaalt niets.
En als je niet chronisch ziek bent maar een keer naar de specialist
moet, kan het zijn dat je in een keer het jaarmaximum van 150 euro op
tafel moet leggen.
Hoe je het ook wendt of keert, de medicijnknaak, specialistengeeltje,
no-claim, of eigen risico wordt altijd betaald door mensen die ziek
zijn.
De minister schrijft in zijn stukken dat het kabinet wil luisteren
naar de gevoelens van onvrede die in de samenleving bestaan over de
no-claim. Volgens u past dat in het streven de kloof tussen politiek
en burger te verkleinen. Maar het eigen risico is net zo slecht als de
no-claim. U doet dus helemaal niets aan het verkleinen van de kloof
tussen burger en politiek.
Het is een verkeerde Wet. Wij zullen er tegen stemmen.
Ziek zijn we allemaal wel eens en chronisch ziek kunnen we allemaal
worden.
____________________