PvdA Rotterdam


Getest: rolstoelen in de metro

Ma 5 Nov 2007 - Redactie
Getest: rolstoelen in de metro

Raadslid Birsel Gülmüs (verkeer en vervoer) ging 26 oktober jl. met 12 rolstoelers en hun begeleiders mee de metro in. Zij wilde met eigen ogen zien waar invalide reizigers tegenaan lopen. Wat begon als een test voor de OV-chipkaart werd een waar reizigersdrama.

Chipkaarten en prijzen
Rolstoelgebruikers kunnen met korting gebruik maken van het openbaar vervoer. Op de websites met reizigersinformatie valt hierover echter geen gedetailleerde informatie te vinden. Bij verkooppunten van de RET weet men uiteraard meer. Maar aldaar is de boodschap dat voor reductietarieven een persoonlijke OV-chipkaart nodig is. Het duurt echter wel een aantal weken voordat iemand die in huis heeft.

Begeleiders van rolstoelgebruikers mogen gratis meereizen. Hierover was bij het RET-verkooppunt op Zuidplein niets bekend. Uiteindelijk kwam de oplossing van het hoofdkantoor. De kaart voor begeleiders moet bij de NS worden besteld. Wachttijd: enkele maanden. De OV-chipkaart heeft duidelijk nog wat verborgen paarse krokodillen, aldus Gülmüs.

Wil men onvoorbereid een langere reis maken dan moet men al snel denken aan de dagkaart van zes euro. Niks gratis begeleiders en ook geen reductie voor de 65-plussers.

In en uitchecken
De poortjes bij de metro in- en uitgangen zijn duidelijk niet gemaakt op rolstoelen. Het is voor begeleiders namelijk niet mogelijk om direct met de rolstoel mee te lopen. Eerst moet de rolstoel gebruiker uitchecken. De begeleider duwt de rolstoel door het poorten om zich daarna weer door het poortje terug te haasten om zelf uit te checken. En dan maar hopen dat de rolstoel stil blijft staan! Gülmüs: Bijna alle begeleiders hebben vandaag wel een keer klem gezeten tussen de poortjes, in een poging om terug te lopen en uit te checken.

Krappe instap
Instappen in de metro lijkt gemakkelijk. Brede deuren en gelijkvloerse instap. Maar in de praktijk blijkt al snel het tegendeel. Rolstoelgebruikers slaken direct een diepe zucht als er een oud metrostel aankomt rijden. Bij deze rijtuigen is de steunpaal precies in het midden van de deuropening geplaatst, waardoor de ingang eigenlijk te krap wordt om naar binnen te rijden. Na veel schipperen, stoten en trekken aan de rolstoel lukt het pas om de metro in te komen. Helaas bieden de oude metrostellen ook weinig ruimte om de rolstoel goed weg te zetten en blokkeert en rolstoel als snel de in-/uitgang voor andere reizigers.

Ook de gelijkvloerse entree is niet zaligmakend. De voorwielen van een rolstoel raken gemakkelijk klem tussen het perron en de metro. Daarom moet een begeleider de rolstoel eigenlijk schuin achterover laten hellen, maar dat is loodzwaar en vergt wel enige ervaring met rolstoelen.

Vooral het instappen vergt nogal wat tijd en het is geen zeldzaamheid dat de begeleider klem komt te zitten tussen de deuren omdat de metro weer wil vertrekken. Een dieptepunt in de reis werd bereikt dat er aan de noodrem moest worden getrokken om een begeleider tussen de deuren uit te redden, vertelt Gülmüs. Bij drukte kan men vanwege ruimte gebrek beter helemaal niet aan in- en uitstappen denken.

Geblokkeerde lift
Aangezien een groot deel van de perrons niet op straatniveau ligt moeten rolstoelgebruikers en hun begeleiders gebruik maken van kleine, krappe liften. De rolstoel gaat er met wat passen en meten precies in. Een begeleider kan zich er naast persen en moet zich vervolgens in bochten wringen om bij de knoppen te kunnen.

Lang niet altijd zitten de liften op duidelijke plekken of kan er zo gemakkelijk worden overgestoken naar het perron aan de overkant als met de trap. En als een lift dan al wordt gevonden, blijken ze niet altijd toegankelijk te zijn. De lift voor station Churchilplein, om de hoek bij Citylens, is in gebruik door de AH to go als goederenlift. De ingang wordt versperd door karren met lege kratten. Volgens een medewerker is de AH to go niet eens bereid om de voorraadkarren weg te halen voor rolstoelgebruikers, aldus een verontwaardigde Gülmüs.

Reisduur
Reizen met een rolstoel is tijdrovend. Waar een normale reizigers inclusief overstappen 50 minuten reist, heeft een rolstoelgebruiker ruim 2 uur voor nodig. De weg zoeken, overstappen, in- en uitstappen, op elkaar wachten, langzaam in- en uitchecken. Al met al is het geen pretje. Niemand kiest voor het openbaar vervoer als het de afstand per busje in 25 minuten kan worden afgelegd. Dan hoeft er niet te worden overgestapt en leveren dichtgaande deuren geen gevaar op.

Bijzonder zwaar en vermoeiend
De rolstoelgebruikers en hun begeleiders vonden het een bijzondere zware en vermoeiende onderneming. Niemand had verwacht zo vaak klem te zitten tussen deuren of dat de liften zo onhandig klein zouden zijn. Gülmüs: Een van de rolstoelgebruikers vertelde me dat ze nooit meer met het openbaar vervoer wil reizen. Ze vond het heel erg lastig, zwaar en vermoeiend.