Persbericht
Première
: 24 mei 2008 tijdens de
Operadagen Rotterdam
in Lantaren/Venster
Rotterdam.
The Man at the Piano gaat over vriendschap en escapisme van de man. Over hoe mannen omgaan met verdriet en pijn. Over hoe ze elkaar in evenwicht houden en over hun pogingen om het lijden om te zetten in loutering.
We zien twee mannen en een piano. Het verschil
tussen de mannen is groot, de een is een geniaal pianist, de ander is zanger maar staat geheel in de schaduw van de pianist.
De twee mannen geven een optreden en vertellen, ieder vanuit eigen perspectief,over de dagelijkse dingen van het leven zoals de liefde, vriendschap en hoe zij zich staande weten te houden buiten het podium. Zij houden elkaar in evenwicht, maar het publiek krijgt langzaam zicht op de tragiek van de man en zijn piano. Geniaal in zijn muziek, maar in het dagelijks leven een psychisch wrak.
Op scene zien we een acteur/zanger ( Dennis Rudge ) en een klassiek geschoolde zanger/acteur ( Marc Pantus ). We zien twee mannen optreden die rechtstreeks het publiek aanspreken. De Powell-figuuur voert vooral de boventoon. Hij richt zich op het publiek en probeert te entertainen. De dialoog naar het publiek verandert langzaam naar inkeer. Cinematografie is naast theater en muziek een zeer belangrijke discipline in 'The Man at the Piano'.
The Man at the Piano is gebaseerd op het leven van jazzpianist Bud Powell en zijn vriend Francis Paudras. De relatie tussen deze twee mannen is als uitgangspunt genomen voor deze voorstelling. Francis Paudras zag het grote talent van Powell en zijn onvermogen om zijn leven op orde te brengen. Paudras over Powell ' his music alone is the proof of his great lucidity.'
title=http://www.youtube.com/watch?v=FDXtVsY7lfM&feature=related http://www.youtube.com/watch?v=FDXtVsY7lfM&feature=related
Bud Powell was het grote voorbeeld voor o.a. Thelonius Monk, Herbie Hancock en Keith Jarrett. Bud Powell was een genie die het dagelijkse leven niet aan kon en vluchtte in zijn muziek, drugs en drank. Hij werd omringd door mensen die verantwoordelijk waren voor zijn lijden, en door anderen die hem uit zijn lijden probeerden te verlossen. De voorstelling laat de verschillende fasen van zijn state of mind zien.
Zowel in het klassieke als in het jazz genre
hebben concertpianisten een bijzondere band met hun vleugel. Sommigen ( o.a wijlen Arthur Rubinstein en hede ten dage Keith Jarret ) laten hun vleugel meereizen tijdens concerttournees en beschouwen hun instrument als levensgezel. Powell en Paudras hadden elk een totaal andere band met hun vleugel. Waar Paudras de genialiteit van Powell miste en zijn (overigens niet onverdienstelijke) pianospel zag als liefhebberij en tijdverdrijf, was pianospelen voor Powell puur lijfsbehoud. Achter de vleugel creëerde hij zijn universum, waarin hij zich veilig voelde en waarin hij zich volledig kon distantiëren van zijn onvermogen om zich in het dagelijkse leven staande te houden. Powells concerten werden vaak gekenmerkt door een gebrek aan communicatie met het publiek, simpelweg omdat Powell vanaf de allereerste noot in trance was, en pas weer boven water kwam gedurende het vaak ovationele slotapplaus. De piano, elke piano, was voor Powell zijn Ark van Noach. Powell is een man met zijn piano.
De muziek van The Man at the
Piano.
Van Brugge gebruikt in The man at the Piano een eigen muzikale taal die zich beweegt tussen jazz, filmmuziek, contemporaine klassieke muziek en improvisaties. Belangrijk element in Van Brugge's composities is altijd het contrast tussen strikte naleving van de voorgeschreven muziek en ruimte voor de eigen interpretatie van de uitvoerenden (het 'hier en nu').
Van Brugge: 'Van oorsprong heb ik als componist een grote affiniteit met jazzmuziek in de breedste zin van het woord. Tegelijkertijd heb ik mij als componist verdiept in de klassieke compositie traditie.Ik heb tot nog toe in mijn autonome werk altijd gestreefd naar een eclectische ontmoeting tussen jazz en contemporaine klassieke muziek. Door het werken met 20e eeuwse klassieke compositie technieken binnen het idioom van de jazz maak ik de weg vrij voor andere vormen, met daaraan gekoppeld een avontuurlijke inhoud. In 'The Man at the Piano zal' , naast contemporaine klassieke muziek, niet zozeer typische jazzmuziek als wel jazztaal te horen zijn'.
Credits :
Compositie/concept
Paul M. van Brugge
Tekst/libretto
Dave Schwab
Cinematografie
Sonia Herman Dolz
Regie
Sonia Herman Dolz/ Dave Schwab
Acteur/
zang
Dennis Rudge
Zang/
acteur
Marc Pantus
Decor
Quirijn Smits
Kledingontwerp
Myrthel Jackson
Lichtontwerp
Sonia Herman Dolz
Productie
film
Paul Hosek
Productie
L/V-producties
L/V Productie | do 22 en vrij 23 (try-out), za 24
(première), 20:30 | zo 25 mei, 15.00 uur | do 29, za 31 mei, 20.30 uur | zo 1 juni: 15.00 uur | ¤ 13 / ¤
11
The Man at The Piano is een kameropera voor piano, tenor en bariton, geproduceerd door L/V producties en stichting CIMUTH voor de Operadagen in Rotterdam.
The Man at the Piano