Ingezonden persbericht

Bijeenkomst WMO en Mantelzorgers

Dinsdagavond 27 mei organiseerde Assadaaka in samenwerking met NOMA, belangenvereniging voor migranten van 50 jaar en ouder, Markant, het steunpunt voor mantelzorgers en Comité Onze Hoop voor chronisch zieke mensen van niet Nederlandse afkomst in buurthuis 't Blijvertje in Amsterdam Oost-Watergraafsmeer een informatiebijeenkomst over de WMO in het algemeen en mantelzorg in het bijzonder. Ongeveer 25 mensen hadden zich in 't Blijvertje verzameld om meer te horen over deze wet in het algemeen en over mantelzorgers in het bijzonder. De Wet Maatschappelijke Ondersteuning, die per 1 januari 2007 van kracht geworden is en tot doel heeft mensen zo lang als mogelijk is zelfstandig te laten zijn en in hun eigen huis of dat van familie of vrienden te laten wonen, kan niet goed functioneren zonder de inzet van talloze mantelzorgers. Daarom voorziet de wet ook in begeleiding en ondersteuning van mantelzorgers door een aantal voorzieningen voor hen te treffen. De bijeenkomst van 27 mei had tot doel bekendheid met deze voorzieningen en deze mogelijkheden tot ondersteuning te vergroten, want nog steeds weten veel mensen niet dat die mogelijkheden er zijn, waardoor er veel hulpmiddelen die wel aanwezig zijn, onbenut blijven.

Zoals gebruikelijk bij avonden die Assadaaka organiseert, opende de voorzitter van Assadaaka, de heer Ahmed El Mesri, de avond met de volgende rede:

Goedenavond beste mensen,

Voor wie mij niet kent, mijn naam is Ahmed El Mesri, voorzitter en oprichter van Assadaaka.
Wat ben ik blij dat u vanavond wèl bent gekomen! Wat ben ik blij dat het in uw geval wèl is gelukt om een avond in 't Blijvertje door te brengen. Om samen met ons deze bijeenkomst over de mantelzorg te hebben. Als we pech hadden - zelfs maar een beetje pech - dan was ook u vanavond misschien verhinderd om te komen. Verhinderd door de omstandigheden van het leven. Dat zou zeer jammer zijn. Jammer - niet alleen omdat een belangrijke avond aan u voorbij gaat - maar ook omdat dan uw situatie, een van de grote vragen van onze tijd, in alle scherpte zichtbaar wordt. Ik heb het dan over het vraagstuk van de zorg voor elkaar.
We leven in een tijd die ondanks krapte en bezuinigingen nog steeds als een piekperiode wordt aangemerkt. Niet voor iedereen, ik weet het. Ik bedoel dat meer in algemene zin.
De economie kreunt en kraakt en velen ervaren elke dag de gevolgen van krimpend overheidsbeleid. In die zin is het natuurlijk geen piekperiode. In die zin is het beeld zelfs ronduit somber. In elk geval voor de velen die langs de kant staan. Die werk zoeken en niet vinden. Of geconfronteerd worden met de ene na de andere aanslag op de portemonnee.
Het in de samenleving bereikte welvaartspeil is hoog. Heel hoog. Tegelijkertijd zien we ontwikkelingen die wijzen op het verzwakken van maatschappelijke verbanden. Op het afnemen van onderlinge solidariteit en het toenemen van eenzaamheid.
En terwijl de samenleving steeds individueler wordt en zonder enige beperking persoonlijke vrijheid claimt zien we dat de rijksoverheid een krachtig beroep doet op de burgers om hun sociale verantwoordelijkheid op te pakken. De hulpbehoevende burger wordt opgeroepen zo lang mogelijk thuis te blijven wonen met behulp van mantelzorg, informele zorg en vrijwilligerswerk. Bij zorgvragen wordt er eerst gekeken of naasten genoeg hulp kunnen bieden of vrijwilligers kunnen inspringen. Pas als deze onvoldoende oplossing biedt wordt de stap richting professionele hulp gezet.
Vanavond willen we het daarover hebben: mantelzorg. Over zorg en de gevolgen ervan.
De overheid wil van verzorgingsstaat naar zorgsamenleving. De overheid wil voorkomen dat u te snel een beroep doet op dure persoonlijke zorg en ondersteuning.
De lokale politiek - uw stadsdeel - voert dit beleid uit. Dit beleid dat voortvloeit uit de WMO, is erop gericht te voorkomen dat u afhankelijk wordt van zorg. Zorg voor elkaar is het uitgangspunt.
Ik neem nu de tijd om daarbij stil te staan.
Hoewel het begrip zorg voor elkaar toch alweer een tijd bestaat, denk ik dat er in ons land nog steeds honderdduizenden rondlopen die niet weten wat het begrip inhoudt.
Ook al ben je er al dagelijks mee bezig, je beseft niet dat je er elke dag invulling aan geeft. Het spreekt toch voor zich dat je je handen uit de mouwen steekt als een hulpbehoeftige dat nodig heeft?
Maar iemand gedurende enkele dagen ondersteunen, of zelfs gedurende enkele weken, is iets totaal anders dan dat je het onafgebroken moet doen.
Maanden, jaren of tot het onvermijdelijke einde.
De werkwijze van Assadaaka is mensen met elkaar verbinden en zorgen dat ze die verbinding onderhouden. Dat mensen bijdragen aan het welzijn van de buurman of buurvrouw. Uiteraard gebeurt dat op diverse niveaus.
Assadaaka bereikt bewoners die andere hulpverleners niet bereiken.
Bijna nergens in Nederland wordt deze groep bereikt, er is namelijk specifieke kennis nodig om hen te benaderen. Een folder in het postkantoor - in hoeveel talen dan ook - heeft voor hen weinig zin. Deze groep burgers leven in een isolement hetgeen elke dag weer opnieuw een moeilijke opgave is. Ook voor hun omgeving is het niet altijd eenvoudig. Alleen met specifieke kennis zijn zij geholpen. Voor deze mensen hoort hulp vanzelfsprekend te zijn. Voor deze mensen is Assadaaka een ontmoetingsplaats.
Ik wil hierbij opmerken dat dit een geweldige prestatie is van Assadaaka met haar vrijwilligers.
Kwaliteit van leven moet voor iedereen gedurende het hele leven centraal staan. Onafhankelijk van het hebben van een ziekte of niet. Kwaliteit van leven moet qua inhoud in de loop van het leven voortdurend kunnen veranderen. Moet voortdurend bijgesteld worden. Als je een chronische ziekte hebt dan heeft dat zo'n impact op alle kwaliteitsaspecten, dat de hulpverlening veel meer dan nu, daarop ingesteld moet zijn.
Een avond als vanavond helpt om de zaken weer in het juiste perspectief te zien. We moeten vaststellen wat wèl en niet van zorg voor de ander mag worden verwacht. Deze avond helpt ook om na te gaan hoe mantelzorgers ondersteund kunnen worden. Want dat laatste is nodig, hard nodig. In het belang van degenen aan wie zij zorg verlenen en in het belang van henzelf.
De zorgbehoevende zal vaak niet zien hoe groot de claim is die hij legt, hoeveel tijd en aandacht hij vraagt.
Dames en heren,

We zullen samen ervoor moeten zorgen dat de politiek aandacht blijft houden voor kwaliteit in zorg. Er moeten fatsoenlijke afspraken worden gemaakt over hoe we de WMO gaan invullen en hoe we zorg gaan ondersteunen. Het thema van deze avond is goed gekozen en komt niets te vroeg.
Ik nodig u uit om mee te praten over het thema Mantelzorg!
Dank u.

Na de opening van de avond gaf de voorzitter het woord aan mevrouw Sietske Hintzen, medewerkster van Markant, die een film toonde waarin drie verschillende situaties aan bod kwamen waarbij de betrokkenen met een vorm van mantelzorg te maken kregen. Na ieder onderdeel kregen de aanwezigen de gelegenheid om te reageren. Er bleek onder de toehoorders toch nog enige onduidelijkheid te zijn over wat mantelzorg nu eigenlijk is en mevrouw Sietske Hintzen gaf hier antwoord op: mantelzorg is onbetaalde zorg die familieleden, partner of bekenden verstrekken aan mensen die zorg nodig hebben. Veel mensen verlenen al zorg aan anderen, zonder dat zij zichzelf ooit als mantelzorger gezien hebben. Dat deze vorm van zorg de afgelopen tijd meer in de belangstelling is gekomen en ook een naam gekregen heeft, is een grote stap voorwaarts in de erkenning van het belang ervan. Naast de vragen die er waren over mantelzorg kwam ook de weg naar de hulpverlening ter sprake. De praktijk tot nu toe wijst uit dat het voor veel mensen, en niet alleen mensen van niet Nederlandse afkomst, nog steeds erg moeilijk is om de juiste ondersteuning te vinden. Er zijn mogelijkheden, bijvoorbeeld thuiszorg, gebruik van hulpmiddelen die door zorgverleneners verstrekt worden, extra financiële ondersteuning, zoals een zogenaamd PGB (Persoons Gebonden Budget), maaltijdverstrekking en dergelijke, maar degenen die menen hier aanspraak op te kunnen maken, moeten zelf naar de juiste instanties op zoek. In de wirwar van regelgeving en loketten vervult Assadaaka en met name Comité Onze Hoop een belangrijke rol in de begeleiding en verwijzing naar de juiste instantie, zoals bijvoorbeeld Markant.

Naast de serieuze thematiek was er, traditioneel, gelegenheid voor een hapje en een drankje en om met elkaar te praten over ervaringen en situaties. De avond werd afgesloten met de conclusie dat er op het gebied van de zorgverlening aan de juiste mensen nog veel te doen is, maar dat avonden als deze ertoe bij kunnen dragen dat meer mensen de weg naar de juiste ondersteuning kunnen en zullen vinden. De gastspreekster werd namens de organisatie bedankt voor haar uitleg met een mooi boeket.

Verslag: Erik Haan 27 mei 2008.

---- --