VVD


vvd

23-7-2008

The winner takes all of wat Obama van Mark Rutte kan leren

Barack Obama heeft de voorverkiezingen in de Democratische Partij gewonnen.

Daarmee bepaalt hij hoe de strijd met zijn Republikeinse tegenstrever John McCain wordt gevoerd, wie kandidaat voor het vice-presidentschap wordt, wat het verkiezingsprogramma wordt en wie er, in het geval van zijn overwinning, minister, staatssecretaris, ambassadeur of topambtenaar wordt. Obama en niemand anders staat aan het roer. The winner takes all. Hillary Clinton kan slechts genadebrood eten. Zij heeft weliswaar, met een klein verschil in geregistreerde Democratische kiezers en met een te overzien verschil in kiesmannen, verloren, maar verloren is verloren. Hillary heeft een "uphill struggle" gevoerd. Ze ging door diepe dalen, maar klouterde steeds weer op. Net als haar man en oud-president Bill is zij een "comeback kid". "Never, ever give in", is hun motto. Doorvechten tot de laatste mogelijkheid. Hillary is hard, ambitieus en rancuneus. Ze gaat door het vuur voor haar ambities en ze vergeet en vergeeft nooit. De Monica Lewinsky affaire van Bill was vernederend en pijnlijk, zowel in persoonlijk als publiek opzicht, maar Hillary bleef achter Bill staan omdat het opbreken van hun ijzeren team als centraal machtsapparaat in de Democratische Partij anders uiteen zou zijn gevallen. Hiermee zou ook Hillary geen basis voor haar ambities meer hebben en dat was, via het ambt van Senator voor New York, het presidentschap. De hoofdprijs. Helaas, "Obama takes all, Hillary has to fall" (vrij naar ABBA). Obama staat onder grote druk om met Hillary een "ticket" te vormen. Hij als kandidaat-president heeft jongeren, young urban professionals, gekleurden, progressieven en moderne open-minded, internationaal denkende Amerikanen achter zich gekregen. Hillary kreeg vooral steun onder de blanke working class, vrouwen, hispanics en het partij-establishment. Die laatste categorie is echter nooit loyaal. De zgn. "super delegates" gingen overstag toen Hillary onder de gewone kiesmannen op achterstand kwam te staan. Een combi Obama - Clinton lijkt electoraal ijzersterk. Echter, Obama haalt hiermee een wraakzuchtige, eerzuchtige en hyper-ambitieuze
kandidaat-vice-president binnen. Hillary zal zowel in de presidentscampagne als in het Witte Huis met Obama concurreren. Zij zal haar nederlaag nooit echt aanvaarden. Hillary accepteert geen troostprijzen. Ze zal zich opmaken voor de presidentsverkiezingen van 2012. Ze zal een niet te vertrouwen factor in Obama's entourage vormen. Omdat Hillary begin 60 is zal zij niet een tweede termijn voor Obama kunnen afwachten om daarna alsnog haar slag te slaan. Ze is dan begin 70 en hoewel leeftijd voor Ronald Reagan en voor John McCain ook geen onneembaar obstakel is gebleken, zal zij als "one term candidate" verzwakt aan de race beginnen. Tevens tracht Hillary haar eeuwige jeugd als campagnewapen in te zetten. Dat lukt je beter halverwege de 60 beter dan begin 70. Hillary zal dus, wat er ook gebeurt, in 2012 weer vechten voor de Democratische nominatie voor het presidentschap. Kortom, Obama moet niet bezwijken onder de verleiding van een dream-team of de druk van het partij-establishment en de nog steeds actieve Clinton-machtsmachine. Hij moet het zelf doen. "The winner takes all. A leader does not share leadership." Er bestaat geen goede nummer twee. Hillary Clinton is de Rita Verdonk van de Amerikaanse politiek. Als je haar een vinger geeft, dan neemt zij je hele hand. Obama moet Mark Rutte maar eens bellen.

Woensdag 23 juli 2008