Reactie Paula D'Hondt op uitroeping 'Moedig Politicus 2008'
28/10/2008 10:00
MOEDIG.BE
Gisteren werd ik door een website www.moedig.be uitgeroepen tot 'Moedige Politicus 2008'. Dat een mens dat nog moet meemaken. Verwonderd, dat zeker. Omdat er voor iemand van de oudere generatie werd gekozen, terwijl er intussen grote drommen nieuwe politici de arena betreden hebben. De arena, zei ik. Want het blijft 'vechten', de politiek. Zo heb ik het in 'mijn' tijd ervaren, en zo is het nog steeds.
Ik ben 82 nu en als je dat van jezelf mag en kan zeggen: nog altijd bevlogen bezig met de kern van gerechtigheid, van rechtvaardigheid. Daarom blijf ik verontwaardigd, geïrriteerd, gefrustreerd, kwaad- Er woedt nog steeds revolte en opstand in me. Le feu continue. Ik erger me. Aan het casinokapitalisme, de graaicultuur, de niet aan de welvaart gekoppelde sociale uitkeringen, de groeiende groep mensen die in armoede leven (de ultieme schande voor onze gemeenschap), de waanzinnig hoge huishuren, de toren van Babel van wet- en regelgeving, het verknipte asielrecht, het te dikwijls onverantwoord gedrag van nog steeds niet volwaardig geïntegreerde migrantenkinderen, het beschamende politieke machtsspel rond de onvermijdelijke staatshervorming, het ongelooflijk grote aantal zelfmoorden in dit welvaartsland, het ik-isme dat de poten onder onze solidariteit wegzaagt, de glitter die tot norm wordt verheven-
Hartverwarmend blijft het wel dat na al die jaren de problematiek van de integratie niet ondergesneeuwd is geraakt in de politiek of in de media.
Rolmodellen waren belangrijk voor mij. Ik heb moed gezien bij anderen in de sociale bewegingen. Bij zovele mannen en vrouwen zonder grote namen die grote stappen hebben gezet in de sociale strijd zonder dat ze er zelf om gelauwerd werden. Zoek en vind die medestrijders. Het maakt het wat gemakkelijker zo.
Ik heb ook het geluk gehad gesteund te worden door twee Premiers die me nooit in de steek hebben gelaten. In bepaalde kringen zullen ze je moed kwalijk nemen. En dan besef je dat je er eigenlijk alleen voor staat. Dat het een eenzame strijd kan zijn, soms. Moed is het ook aandurven om te vechten tegen dominante structuren, tegen machtsstructuren, tegen grote ego's, tegen tradities die altijd al hebben bestaan. Je moet geen tsaren omverwerpen of op brandstapels terechtkomen zoals Jeanne d'Arc om moedig te zijn. Moed leidt niet noodzakelijk tot mislukking maar politici moeten ingaan tegen de partijlijn wanneer ze dat noodzakelijk achten. Ik heb in de jaren tachtig ooit tegen de voorstellen voor de Staatshervorming gestemd. Onder druk gezet vooraf, dat wel, maar niemand heeft mij toen gezegd dat het niet mocht. Ik heb die dissidentie nooit hoeven te 'betalen'. Kort nadien werd ik Koninklijk Commissaris voor het Migrantenbeleid.
Ik was van vorming maatschappelijk assistente en ik heb dat altijd geprobeerd toe te passen tijdens mijn zitdagen om mensen wegwijs te maken in de wetgeving die hen bescherming kon bieden. Politici die, net zoals Piet Huysentruyt dat doet, aan het eind van hun zitdag kunnen zeggen: 'En wat hebben we nu geleerd?'- Mensen moeten weten.
Gebrek aan moed is, naar mijn aanzicht en aanvoelen, het ergste wat een politicus kan overkomen. Het is knock-out roepen, nog voor de boksmatch begint. Moed is helaas de deugd die het minst beoefend wordt in de politiek. Jammer want het blijft vechten voor een maatschappij waarin iedereen rechtvaardig behandeld wordt. Evenwaardig ook. Geen verschillen meer in behandeling.
Mijn dank en verwondering bij de uitreiking. Dank omdat jullie me niet vergeten zijn. Dank ook aan al diegenen die me altijd hebben gesteund, van de basis tot bovenin de politiek, de media- Omdat deze onderscheiding me ook weer een beetje overtuigt dat mijn leven en werk betekenis hebben gehad, dat ik mijn levenstijd niet heb verprutst.
Paula D'Hondt
Voor eventuele hyperlinks en bijlagen:
Zie het origineel