Ingezonden persbericht


Mic Check presents: EPMD
Business versus Vriendschap

Onlangs liet DJ Scratch weten dat hij niet langer betrokken zal zijn bij de activiteiten van het duo. Dit is niet de eerste keer dat er ruzie is binnen de groep: eerder konden Erick Sermon en Parrish Smith elkaars bloed wel drinken, om elkaar even later weer in de armen te sluiten. Het verhaal van hoe het duo elkaar ontmoette, uit elkaar werd gedreven en elkaar weer terugvond.

"It's like a friendship and a business partnership. And we have to always be concious of the difference between 'em," vertelt Guru op de intro van B.I. vs. Friendship. EPMD, Erick and Parrish Making Dollars. De naam zegt het al: geen hoge pretenties noch steile ambities om sociaal geëngageerde teksten te brengen zoals Public Enemy, of om grenzen te verleggen op het gebied van rijmschema's of flowtempo zoals Rakim of Big Daddy Kane; simpelweg twee jeugdvrienden die voor het plezier, zonder scrupules, graag samen muziek maakten en er ook nog op de koop toe geld mee verdienden. Vandaar dat de groep ooit de hiphopvariant van een rock-'n-roll-garage-band genoemd werd.

Een succesverhaal

Erick Sermon en Parrish Smith leerden elkaar kennen op een school in Brentwood in Long Island en al snel resulteerde deze vriendschap in muzikale chemie, want beiden waren ze gegrepen door het hiphopvirus. In '87 was hun eerste opgenomen track een feit. It's My Thing werd de eerste single als voorbode van hun eerste album samen, genaamd Strictly Business uit 1988. Het duo had een oor voor niet evidente of onverwacht gekozen samples en populariseerde het gebruik van funk- en rock-samples binnen de hiphop, die daarvoor vooral uit de disco-muziek haar "breaks" putte. De agressieve stijl in de rhymes tegenover andere MC's en de slome onverstoorbare flow van Erick Sermon waren van invloed voor de gangsterrap, die in deze periode nog maar net haar neus aan het venster kwam steken. Niet voor niets staat hun debuut te boek gesteld als één van de baanbrekende albums, dat aan de wieg stond van de Golden Age-periode van de hiphopmuziek. Het album ging goud en de twee schoolvrienden werden plots gevierde artiesten met meer dan verhoopt succes. Meer van dat, dachten Erick en Parrish, en het jaar daarop zag Unfinished Business het daglicht. De opvolger van hun goed onthaalde debuut stond weer bol van opmerkelijk samplegebruik en het monotone stemgeluid dat beide MC's hoofdzakelijk lieten horen, om "sucker-MC's" af te schrikken, te ridiculiseren of de huid vol te schelden. Het ging EPMD nog steeds voor de wind want zowel Unfinished Business als hun derde studioalbum Business As Usual haalden opnieuw het goud. Dat derde album was uitgebracht op Def Jam, hun nieuwe en tevens grotere en kapitaalkrachtigere label. Als kers op de taart gingen ze op tournee met Public Enemy, Stetsasonic, Run-DMC en DJ Jazzy Jeff & The Fresh Prince, waardoor EPMD definitief werd opgenomen in het hiphoppantheon van die tijd.

The Hit Squad

Zoals een koppel, wiens relatie op wieltjes verloopt, haar liefde wil bezegelen met een gezinsuitbreiding, zo vatte EPMD het plan op om te expanderen en andere MC's de mogelijkheid te geven bekendheid te vergaren, aanvankelijk als protégé's van EPMD. K-Solo was reeds op Unfinished Business te horen en Redman maakte zijn opwachting op Business As Usual. Samen met Das EFX (ontdekt op een talentenjacht in Virginia door EPMD), Hurricane G en Knucklehedz vormden zij The Hit Squad. Sermon en Smith zouden de supervisie bezitten over de afzonderlijke projecten van The Hit Squad en zouden in de praktijk ook het leeuwendeel van de producties voor hun rekening nemen. Parrish Smith richtte zelfs een eigen orgaan op, Shuma Management, dat de zaken van de verdere telgen uit het EPMD-geslacht zou behartigen, vermits Erick zich liefst zo weinig mogelijk wilde bezighouden met het puur zakelijke en het financiële. Ten tijde van hun debuut, respectievelijk Dead Serious en Whut?Thee Album (beiden in '92) bleken vooral Das EFX en Redman erg populair te zijn. In datzelfde jaar bracht EPMD ook nog eens album nummer vier uit, Business Never Personal, dat eveneens goud ging. The Hit Squad beheerste in dit stadium voor een groot deel de hiphopradiozenders van New York en omstreken, en daarenboven hadden vier gouden albums en erg succesrijke nevenprojecten EPMD intussen allerminst windeieren gelegd. In het najaar van '92 was een heuse tournee gepland voor The Hit Squad, die de opkomende MC's definitief zou lanceren.

De breuk

Tot zover de rozengeur en maneschijn, maar het jaar ervoor, in '91, was er reeds iets gebeurd wat uiteindelijk de aanleiding zou geven tot de fikse ruzie en het uiteindelijke uiteenvallen van zowel EPMD als The Hit Squad. Op 12 december '91 (in de periode dat EPMD's vierde album werd opgenomen) stapte Parrish laat op de avond in zijn auto om in de winkel nog iets te halen. Tijdens zijn afwezigheid braken vier gewapende mannen binnen in zijn huis en maanden iedereen aan op de grond te gaan liggen. De criminelen vroegen herhaaldelijk naar Parrish en doorwroetten het huis. Parrish was ondertussen thuis gekomen en zag nog net de inbrekers wegvluchten. In allerijl besloot hij terug in zijn auto te stappen en reed rond in de nabijheid van zijn huis en zag uiteindelijk een blauwe auto bruusk wegrijden, waarvan hij de nummerplaat nog kon noteren. De politie kwam ter plaatse en na dit eigenaardige voorval zette Parrish onverstoord zijn werk aan het EPMD-album en de uitbouw van The Hit Squad gewoon voort. Op 25 augustus '92, twee weken voor The Hit Squad Tour, werd Parrish ontboden op het politiebureau, alwaar hij te horen kreeg dat de inbrekers getraceerd waren door de nummerplaat van de auto en uiteindelijk waren opgepakt. Tijdens het verhoor beweerden ze dat Erick Sermon hen 5000 dollar had betaald om in te breken in het huis van Ericks beste vriend en zakenpartner. Parrish geloofde het aanvankelijk niet en diende zelfs geen klacht in. Sterker nog, Parrish ging twee weken later doodleuk mee op tournee met Erick én de rest van The Hit Squad. Hij zou het niet fair gevonden hebben dat mensen als Redman, Das EFX, K-Solo en anderen, die hier niets mee te maken hadden, een belangrijke gelegenheid zou zijn ontnomen om op tournee te gaan. Bovendien was Parrish er rotsvast van overtuigd dat eens terug thuis alles uitgeklaard zou worden tussen hem en Erick, die nog geen lucht had van Parrish' bezoek aan het politiebureau. Parrish was zich maar al te zeer van bewust dat de mogelijkheid dat de inbrekers gezellig naast hem zaten op de tourbus reëel was. De tournee zat erop en Erick begon nattigheid te voelen. Hij huurde een advocaat in en vluchtte naar Georgia. Mocht hij toen niet gevlucht zijn dan was hij waarschijnlijk voor verhoor opgepakt geweest. Dít was het moment waarop binnen EPMD én The Hit Squad een schisma plaatsvond. De uitleg van Erick in verscheidene interviews na deze gebeurtenissen was eerder vaag: hij was vanaf het begin al degene die gewoon graag beats maakte, rapte en creatief was zonder zich te moeten bekommeren om de muziekindustrie, vandaar dat hij Parrish vroeg om de praktische kant voor zijn rekening te nemen. Door de steile opgang van EPMD en het aanzienlijke succes raakte Erick verblind en volledig in de war door cijfertjes, vage woorden en zinswendingen in contracten. Parrish regelde alles wel, maar zou niet genoeg open kaart hebben gespeeld met Erick en niet genoeg uitleg aan hem hebben gegeven. Erick werd eveneens opgehitst door zijn omgeving die maar bleef herhalen hoe stinkend rijk Erick wel niet moest zijn na al die voorspoed, terwijl Erick in de praktijk helemaal niet merkte dat het geld bij wijze van spreken binnenrolde.

Parrish van zijn kant is altijd blijven volhouden dat het geld steeds volgens het boekje in twee is gesplitst en verdeeld. Wel gaf hij grif toe dat bepaald geld afkomstig van enkele leden van The Hit Squad ongelijk werd verdeeld. Parrish leerde K-Solo kennen toen hij 13 jaar was en vond het normaal dat hij geld opstreek van de platenverkoop van K-Solo, vermits hij alles voor hem regelde via Shuma Management. Ook van de winst die Das EFX opleverde, eigende Parrish zich het leeuwendeel toe om dezelfde reden. Dit in combinatie met het geheimzinnige, niet transparante gedrag van Parrish bij het regelen van de financiën, brachten Erick ertoe inbrekers in te huren om op deze onorthodoxe en ongeoorloofde wijze enkele zaken recht te zetten. Door een onverwoestbaar geloof in vriendschap van Parrish' kant kwam Erick er ongestraft mee weg. Sterker nog, Erick diende nadien zelf nog een klacht in tegen Parrish wegens financiële onbetamelijkheid

De nasleep

Na de breuk moesten de overige Hit Squad-leden uiteraard kleur bekennen. Maar voor sommige leden was hun carrière nagenoeg over, ten gevolge van de ruzie van de twee mentors. Zo is het album van Knucklehedz (bestaande uit Tom J en Steve Austin), getiteld Stricktly Savage, nooit op een fatsoenlijke manier uitgebracht of gepromoot. Andere, bekendere groepsleden kozen wel partij. K-Solo en Das EFX weken niet van de zijde van Parrish Smith en behielden de naam The Hit Squad. Erick Sermon daarentegen richtte een eigen groep op, The Def Squad, waarin Redman de gelederen kwam vervoegen samen met nieuwe namen als Keith Murray en Jamal (a/k/a Mally G) van de groep Illegal. De twee formaties lagen weldegelijk met elkaar in de clinch, maar toch resulteerde dit niet in een constant heen-en-weergescheld. Parrish en Erick brachten zelf ook elk twee soloalbums uit in deze periode, maar beide heren kenden niet zo veel succes als toen ze nog samen onder de naam EPMD albums uitbrachten. Redman en Das EFX bleven wel succes kennen en in feite begon hun faam de relevantie van Erick en Parrish na hun breuk in zekere zin te overstijgen.

De reünie

Op kerstdag in '96 belde Bernard Alexander, Ericks beste vriend en voormalig manager van EPMD, naar Parrish om hem een zalig kerstfeest te wensen. Tijdens het gesprek kwam de ruzie tussen hem en Erick uiteraard aan bod en uiteindelijk vroeg Bernard of Parrish niet beter eens met Erick enkele dingen zou uitklaren. En zo geschiedde: de twee jeugdvrienden, wier vriendschap door de muziekindustrie teniet was gedaan, legden de ruzie, die meer dan drie jaar had geduurd, bij en brachten in '97 als blijvend testament van hun amicale band hun vijfde album uit, met de gepaste titel Back in Business. Het album had als gasten onder andere Redman, Keith Murray en Das EFX, zoals in de gloriedagen. Erick en Parrish verklaarden later dat de toestand van de hiphopgemeenschap na de dood van 2pac en Biggie hen had genoodzaakt dit album te maken. Er gaan echter ook stemmen op dat hun vijfde album uit financiële overwegingen uitgebracht zou zijn, aangezien hun solowerk lang niet zo succesvol en winstgevend was gebleken. Hoe het ook zij, het duo was weer samen en zou in '99 nog een album uitbrengen: Out of Business. Nu in december 2008 toch nog een nieuwe release: We Mean Business. Het is te hopen dat het slijk der aarde deze twee boezemvrienden niet nog eens uit elkaar drijft. (Tekst: Peter-Jan Marichael voor hiphopleeft.nl)

EPMD | dinsdag 17 februari 2008 | Aanvang 20:30 | Zaal open 19:30 | Entree E 23 | Servicekosten E 3,45 | Dommelsch zaal
013 popcentrum, Veemarktstraat 44, Tilburg
www.013.nl | http://www.013.nl/event/2717_mic_check_presents_epmd