De wederopstanding van de PvdA
19-06-2009 04:03
Marcel Duyvestijn, liefdevol lid van de PvdA, heeft zijn geloof
in de sociaaldemocratie niet verloren: Vaak twijfel ik aan mijn
geloof. Vaak twijfel ik aan mijn profeten. Maar dan schijnt ineens de
zon weer. En is het geloof in de sociaaldemocratie terug en schijnt
mooier dan ooit in het volle lentelicht. Weg met het cynisme. We
hebben weer zin in de toekomst en zeggen ja tegen de nieuwe PvdA.
'Een druilerige vrijdag in juni. De dag na de verkiezingen. Op een
heuvel staat een kruis. Daaraan genageld de PvdA. Het hoofd hangt.
Bloed druipt langs de paal. Ze voelt zich vernederd. Bespuugd. De
vrouwen wenen met hoofddoeken om. Was dit het nou?
Nee. De PvdA is niet dood. Want we weten hoe het afloopt. Uiteindelijk
wordt het lichaam weliswaar in een graf geduwd en wordt er een steen
voor gerold, maar dan begint het pas. Dan staat namelijk dat lichaam
op en babbelt ze met de discipelen. Vervolgens strooit ze de heilige
geest over diezelfde volgelingen uit. Zij spreken daarna met andere
tongen.
Hatseflats.
Toen ik vanochtend wakker werd, wist ik het. Het geloof in de
sociaaldemocratie moet terug. Geen geneuzel meer. Geen gemiereneuk. De
sociaaldemocratie is toch een geweldig verhaal om te vertellen. Dat
doe je met je rug recht en je vuist omhoog? Verdomme.
Ook Jezus moest lijden. Jezus was ook een sociaaldemocraat. Een
drammer die in zijn verhaal geloofde. Net als Mohammed. Die liep ook
lange tijd te hannesen in die grot en een beetje te tobben. Maar
uiteindelijk stonden ze op en verspreidden ze hun geloof op
voortvarende wijze.
Zo moet de PvdA ook weer opstaan. Laten we wel wezen. Een groot
gedeelte van het verhaal is al gelukt. Gelijke rechten voor iedereen.
Emancipatie van arbeiders en vrouwen. Een rechtvaardige, seculiere
samenleving.
We zitten nu in de tussenfase. De wat nu fase. Tobberigheid is alom
aanwezig. PvdAers herken je tegenwoordig aan hun gebogen hoofd. Dat is
nergens voor nodig. De PvdA kan trots zijn op wat ze bereikt heeft.
Maar het is nu tijd voor een nieuw bindend verhaal. Het mooie is dat
de oude woorden nog steeds van toepassing zijn. Emancipatie.
Volksverheffing. Vrijheid. Gelijkheid en Broederschap.
Integratie is de grootste uitdaging van deze tijd. Het gaat nu om de
Fatimas die zich willen bevrijden van religieuze en culturele banden.
De integratienotitie was een goede aanzet. Meedoen door werk en
onderwijs. Maar ook door mensen te bevrijden van dogmas en sociale
controle.
Dat de PvdA zelf het boetekleed aantrok over het verslechterde
onderwijs is een ander punt op die weg. Maar er is meer. De
verdergaande globalisering wekt angsten die we niet moeten afdoen als
irreëel. Ook de toenemende hufterigheid verdient een stevige aanpak.
Inderdaad, normen en waarden. We moesten er om lachen toen Balkenende
daarmee kwam, maar hij had wel een punt. Dat punt is een PvdA punt.
Terug naar Jezus. Als hij straks opstaat, zullen zijn volgelingen
boeken schrijven. In die zin zijn René Cuperus en Paul Scheffer de
Paulus en Petrus van de partij. Hun boeken zijn aanknopingspunten voor
een nieuwe PvdA, een nieuwe sociaaldemocratie. Dat is geen religie.
Maar je mag er wel in geloven.
Halleluja.
Vaak twijfel ik aan mijn geloof. Vaak twijfel ik aan mijn profeten.
Maar dan schijnt ineens de zon weer. En is het geloof in de
sociaaldemocratie terug en schijnt mooier dan ooit in het volle
lentelicht. Weg met het cynisme. We hebben weer zin in de toekomst en
zeggen ja tegen de nieuwe PvdA.
Amen.'
Marcel Duyvestijn
Partij van de Arbeid