Socialistische Partij Rotterdam
Rotterdam laat zwaksten wél door de bodem zakken
10-07-2009 * Bij het presenteren van de Kaderbrief - een globale politieke lijn voor volgend jaar - zegt dit college de armsten en zwaksten van Rotterdam niet door de bodem te laten zakken. Toch is dat precies wat er gebeurt.
De bestuurders van Rotterdam beginnen de gevolgen van de crisis aan den lijve te ondervinden en stellen hun verwachtingen voor de toekomst - en de verwachtingen voor de begroting eind dit jaar - dan ook bij. Daarbij stellen ze dat iedereen het moeilijk zal krijgen, maar dat de mensen met het minste inkomen en de minste kansen niet hopeloos verloren zullen raken. De SP is het daarmee eens. Degenen die de crisis hebben veroorzaakt moeten de grootste bijdrage leveren om hem op te lossen en dus niet de mensen die altijd al de klappen krijgen. Maar dan zijn de maatregelen van dit college volstrekt onvoldoende.
Een paar voorbeelden.
Dit college maakt het de mensen in de sociale werkvoorziening (Sw'ers) knap moeilijk. Deze mensen, die na een indicatie vanwege een lichamelijke of verstandelijke beperking in aanmerking komen voor een beschermde werkplek, moeten massaal doorstromen naar een normale baan. De SP vind dat goed als de mensen dat zelf ook zien zitten. Maar op dit moment zitten gewone bedrijven niet op deze mensen te wachten, het is crisis tenslotte. Hier zwaar op in zetten is dan ook onzin. Als de poging om 'normaal' te werken mislukt mag de Sw'er van dit college niet terug naar de beschermde werkplek, maar belandt weer op de wachtlijst voor de gewone werkplek. Dat mag je mensen niet aandoen, vindt de SP. Ook zou de wethouder - op verzoek van de SP - komen met een plan om Sw'ers een plaats te geven in de wijk: als (hulp)conciërge in het buurthuis, om tuintjes in de wijk bij te houden, enz. Dit voorstel wordt vooralsnog op de lange baan geschoven. Een slechte zaak, want veel Sw'ers zouden liever in hun eigen wijk werken dan met de metro naar een anonieme fabriekshal te reizen.
Mensen die gebruikmaken van de thuiszorg zijn ook het haasje. De ouderen, gehandicapten en chronisch zieken met iets meer inkomen moeten vanaf half juli een hogere eigen bijdrage gaan betalen. Dit terwijl bekend is dat deze groep toch al veel hogere kosten heeft dan gezonde Rotterdammers met een vergelijkbaar inkomen.
Ouderen die gebruik maken van Vervoer op Maat moeten ook op hun tellen passen. Deze mensen zijn vaak 65-plusser en dus pleitte de SP ervoor ook Vervoer op Maat voor 65-plussers gratis te maken, net als het gewone openbaar vervoer. De wethouder draalt echter met een voorstel hierover, maar ze tovert wel iets anders uit de hoge hoed: wie te laat zijn Vervoer op Maat afbestelt, betaalt een boete bovenop het ritbedrag van 2,50. In geen enkele andere sector betaal je een boete voor het annuleren. Niet voor je vliegreis, noch voor je tandartsbezoek. Ben je te laat, dan betaal je de kosten voor de rit of het consult. Nooit komt daar een extra bedrag bovenop. De SP vindt het belachelijk dat dit voor Vervoer op Maat wel geldt. Het zou beter zijn als de cliënt 2 euro 50 krijgt voor elke keer dat Vervoer op Maat te laat is of helemaal niet komt opdagen.
Mensen, bijvoorbeeld licht dementerende ouderen en ex-psychiatrische patienten, die een klein beetje hulp nodig hebben om zelfstandig te kunnen wonen, kunnen fluiten naar hun begeleiding. Dat is weliswaar een bezuiniging uit de landelijke AWBZ, maar Rotterdam had ervoor kunnen kiezen - binnen de Wet Maatschappelijke Ondersteuning - om deze hulp met eigen geld in stand te houden. Hier is niet voor gekozen. Door deze bezuiniging wordt binnenkort ook veel dagopvang voor ouderen, verstandelijk gehandicapten en psychiatrisch patiënten gesloten.
Degene die de hulp nodig heeft moet van de wethouder zelf maar uitzoeken hoe die dat met vrienden en familie oplost of hij kan terecht bij het algemeen welzijnswerk...
... En laat daar dit college via de deelgemeentes nu ook op bezuinigen. Behalve dat een boel mensen hier rechtstreeks de dupe van zullen worden, is dit het afbreken van een preventieve aanpak van problemen. Als je - bijvoorbeeld - een jongere via het welzijnswerk bijtijds helpt en zo thuis en op school kan houden, is dat niet alleen veel beter voor de jongere zelf maar natuurlijk ook voor de hele maatschappij.
Rotterdam doet z'n best om mensen aan het werk te krijgen en te houden. Niets mis mee, want werk is meer dan inkomen. Het is ook zelfrespect, ertoe doen en een sociaal netwerk en, niet te vergeten, perspectief op misschien een nóg bevredigender daginvulling. Dit college helpt mensen echter niet aan echte banen, maar laat mensen werken met behoud van uitkering, of stuurt ze naar ellenlange zinloze re-integratietrajecten. Volgens de SP moet werk lonen: als we iets 'werk' noemen en vinden dan past daarbij het minimum loon. Bovendien bieden de geboden baantjes nauwelijks perspectief op wat beters. De meeste straatvegers of folderinpakkers stromen tenslotte niet zo snel naar een duurzame baan door.
Het aantal klanten van de schuldhulpverlening is in een jaar tijd verdubbeld tot ruim zevenduizend mensen... en met de echte crisisklappen in aantocht worden er dat alleen maar meer. Het aantal mensen dat bij de kredietbank werkt is fors gestegen om de mensen snel te kunnen helpen, maar er komen ook steeds meer klanten. Degenen die nu aankloppen bij de schuldhulp moeten vaak maanden wachten.
Jongeren hebben nu te vaak een te lage startkwalificatie en onze voormalige Havenpoolers zitten thuis. Ook in de bouw vallen klappen. Dit college richt zijn aandacht te eenzijdig op jongeren. Natuurlijk is het goed ze te interesseren voor werk in de haven en bijvoorbeeld andere sectoren als de zorg. Maar de SP ziet grotere kansen als in een soort meester-gezelrelatie ook de oud-havenwerker worden betrokken bij het werk in de haven. Ook zouden jongeren betrokken moeten worden bij het renoveren of nieuw bouwen in de buurt. En ook in de zorg zijn er voor jongeren in Rotterdam veel kansen. Niet door de oude werkers aan de kant te zetten, maar door ervaren mensen te koppelen aan jongeren.
Deze zelfde jongeren krijgen van de overheid geen uitkering meer tot hun 27ste. Ze moeten of werken of stage lopen of naar school. Soms werken deze jongeren. Dat is mooi. Mits ze genoeg verdienen voor dat eigen huisje. Dat is nog de vraag met alle krapte op de betaalbare huizenmarkt. Gaan ze naar school, dan krijgen ze studiefinanciering: geen vetpot maar het kan soms allemaal net of je moet bij je ouders blijven wonen, iets wat ook geldt als je stage loopt: van de vergoeding kan je niet op jezelf wonen en ben je dus afhankelijk - tot je 27ste! - van je ouders.
Maar ook als je niet van zorg of welzijn of de Sociale Dienst afhankelijk bent heb je het als Rotterdammer met een minimuminkomen niet makkelijk. Zo wacht je al snel een jaar of vier op een betaalbare woning. Als jouw straat op de nominatie staat voor sloop dan heb je eerst te maken met veel leegstand, verpaupering en vervolgens wisselende anti-kraak. En het is nog maar de vraag of je de geplande nieuwbouw kan betalen want er worden vooral dure en heel dure huizen gebouwd.
Rotterdam kan dus veel meer doen om mensen 'aan de onderkant' écht te steunen. Dat kost op sommige terreinen extra geld, op andere terreinen levert het op termijn winst op. Als mensen aan échte banen geholpen worden, als preventie vanuit het welzijnswerk niet om zeep wordt geholpen, als mensen met een beperking volwaardig kunnen meedoen.
Maatregelen om inkomens te verhogen worden in Den Haag genomen. Geld kan daar ook gevraagd worden, maar Rotterdam kan ook andere keuzes maken in de verdeling van het geld. Het geld voor de Chief Marketing Officer kan beter besteed worden. Het Economic Developing Board Rotterdam (EDBR), een lobbygroep van economisch Rotterdam kan wel wat minder kosten... want wat levert het op, behalve een onuitsprekelijk motto voor de stad 'worldportworldcity'? En als ze 200 miljoen euro uittrekt om de projectontwikkelaars overeind te houden, dan kunnen er ook voorwaarden gesteld worden aan wat er gebouwd gaat worden. En kan er niet wat minder geld naar deze bedrijven die jarenlang eerst vette winsten hebben gemaakt? En hoe duur is het om van onze binnenstad een 'city lounge' te maken? Zijn gewoon goede stoeptegels niet goed genoeg?
Zolang dit college kiest voor projectontwikkelaars in plaats van huurders, kiest voor vermarkten van zorg en welzijn in plaats van menselijke zorg dichtbij, zolang het kiest voor de megalomane bouwplannen in plaats voor zeggenschap van de mensen over hun buurt, zolang jong en oud niet aan elkaar worden gekoppeld maar worden uitgespeeld, zólang zullen de mensen die het het moeilijkst hebben door de bodem blijven vallen.