Anders maar niet altijd beter
De vijf Afghaanse studenten die dit semester geneeskunde studeren doen
het goed. Ze zijn er ook om een indruk te krijgen van ons
onderwijssysteem en het goede daarvan uit te dragen in Afghanistan.
Het niveau van het onderwijs is vergelijkbaar, verder is alles anders.
Onbeleefd
Door de grote collegezaal in het Onderwijsgebouw van de
Faculteit der Geneeskunde klinkt tijdens de patiëntdemonstratie
een aanhoudend geroezemoes, en dat zal gedurende het college
eerder toe- dan afnemen. `Onbeleefd', vinden de studenten van
de Kabul Medical University. In Afghanistan is zoiets
ondenkbaar, de docent zou de studenten er flink voor op hun
plaats zetten. En bovendien begrijpen ze het niet. Wat kom je
in een college doen als je toch niet van plan bent om te
luisteren? Begeleidster Manija Arian, studente geneeskunde van
Afghaanse origine, zegt dat het niet altijd zo gaat. Sommige
docenten pikken het niet dat het zo onrustig is en zetten
desnoods iemand de zaal uit.
Vlnr: Zabi Rojeen, Fardeen Baray, Lema Helali, Ramin Azim en
Nastaran Fakhri
Selectie
De coördinatie van de uitwisseling en de begeleiding van de
studenten is in handen van de onafhankelijke stichting KEIHAN
(Knowledge, Education, Integration; Helping Afghans in the
Netherlands; www.keihan.org), die Afghanen in Nederland op
allerlei gebieden bijstaat. KEIHAN doet verschillende projecten
met het LUMC. De universiteit en KEIHAN werken samen met de
eveneens onafhankelijke organisatie BARAN (Bu Ali
Rehabilitation and AID Network), die in Afghanistan een betere
gezondheidszorg, beter/meer onderwijs en sociale
dienstverlening nastreeft. BARAN heeft toegezien op de selectie
van het groepje van vijf, die volgens vooraf opgestelde
criteria heeft plaatsgevonden. Kort samengevat: excellente
studenten die het Engels goed machtig zijn. De studenten zelf
zijn trots op de corruption proof selectie. `Het is echt op
eigen kracht dat we hier zijn', zegt Ramin Azim.
Onderwijssysteem bestuderen
De studenten volgen hier niet alleen college, ze maken door
middel van een sociaal programma ook kennis met de Nederlandse
cultuur en maken studie van het onderwijssysteem van de
faculteit, om daaruit het beste mee te nemen. Wat zijn de meest
in het oog springende verschillen met het Afghaanse
geneeskunde-onderwijs?
De Kabul Medical University
Fardeen Baray: `De docenten hier zijn erg open en vriendelijk,
in Afghanistan zijn ze vooral streng. Je moet tijdens de
colleges je mond houden en luisteren. Hoewel dat wel begint te
veranderen.' Een ander groot verschil is dat de stof heel
anders wordt benaderd. Begeleidster Anastasia Egorova: `Het
onderwijs hier is conceptueel en sterk gericht op de benadering
van ziektes en aandoeningen. In Afghanistan moet je de stof en
de boeken tot in detail kennen.'
---
-------------------------
Samenwerking
De aanwezigheid van de vijf Afghaanse studenten, drie mannen en
twee vrouwen, vloeit voort uit het het bezoek van president
Karzai aan de Universiteit Leiden in juni 2008. De Nederlandse
regering zegde toe met Karzai te zullen samenwerken in de
opbouw van Afghanistan. Dit vertaalde zich mede in samenwerking
op het gebied van hoger onderwijs. Rector magnificus Paul van
der Heijden deed de toezegging te bekijken wat in de sfeer van
uitwisseling mogelijk zou zijn. Daarmee is de Faculteit der
Geneeskunde voortvarend aan de slag gegaan, uitmondend in de
komst van de vijf studenten. Gezien de veiligheidssituatie in
Afghanistan is de uitwisseling nog eenrichtingsverkeer. Gekeken
wordt of de wederkerigheid vorm kan krijgen in korte bezoeken
van Leidse hoogleraren-medici, bijvoorbeeld om workshops te
geven.
De studenten hebben een beurs gekregen van de Universiteit
Leiden.
---
-------------------------
Gemengd gevoel
Wat heeft de voorkeur? `Een combinatie', zegt Fardeen Baray
stellig. Ramin Azim vertelt dat in Afghanistan heel veel
verschillende vakken naast elkaar worden gedoceerd, wel vijf of
zes. Het is dan lastig je steeds opnieuw te concentreren. Wat
dat betreft heeft de Nederlandse methode, het blokonderwijs, de
voorkeur. Alleen hoort daar weer bij dat de tentamens elkaar in
razend snel tempo opvolgen. Te snel soms.
Het buitenterrein van Kabul University
Een vak dat de studenten in Afghanistan niet kunnen volgen maar
in Leiden wel, en dat ook hebben gedaan, is in vivo anatomie.
Volgens de Afghaanse wetgeving was het tot voor kort verboden
om voor wetenschap en onderwijs post mortem ontleding van een
menselijk lichaam uit te voeren. De studieboeken bieden ook
nauwelijks beeldmateriaal, alle organen zijn met woorden
beschreven. Zabi Roheen: `Dat maakt het heel moeilijk je er een
voorstelling van te maken.' Daarom gaan Afghaanse studenten al
vrij snel halve dagen de kliniek in. Het snijzaalonderwijs op
de afdeling Anatomie en Embryologie van het LUMC vonden de
studenten zeer leerzaam en nuttig. Ze hopen dat dergelijk
onderwijs op korte termijn in Afghanistan kan worden
geïntroduceerd. Op de ervaring in de autopsiezaal bij
Pathologie kijken ze met een gemengd gevoel terug, temeer daar
het ging om een vrouw die nog maar net overleden was. Maar ze
waren niet de enigen; een reguliere student viel flauw.
Internationaal klimaat
Voor de Faculteit der Geneeskunde zijn de vijf Afghaanse
studenten niks bijzonders. In de grote collegezaal, waar ook
het college na de patiëntdemonstratie plaats vindt, zitten
studenten uit alle windstreken. De faculteit maakt werk van de
internationalisering van het onderwijs. In dertien punten is
opgeschreven welke wegen worden bewandeld. Opmerkelijk is punt
11: al het onderwijs in het Engels, ook in de bachelfase. Nu is
dat zo'n gek streven niet, want bij een patiëntdemonstratie met
een Nederlandssprekende patiënt ontgaat de buitenlandse
studenten van alles. Gelukkig ging alle uitleg en toelichting
wel in het Engels. Het volgende college, Epidemiologie, gaat
helemaal en vlot in het Engels en de studenten lijken er geen
moeite mee te hebben. `Dit zijn niet zulke moeilijke colleges',
zegt de Nederlands sprekende begeleidster Manija Arian later,
`maar er zijn die wel heel moeilijk zijn, en dan is Engels als
voertaal voor anderstaligen best lastig.'
Politiek
Over de politieke aspecten van Afghanistan zijn grote bomen op
te zetten maar dit onderwerp laten we buiten beschouwing, op
één vraag na. Stel dat de Taliban de strijd gaan winnen, kunnen
de meisjes dan nog als arts aan de slag. Nastaran Fakhri lacht.
`Veel van de doktoren zijn vrouwen in Afghanistan. De vraag is
meer of we onze opleiding dan af kunnen maken.'
Het is niet verwonderlijk dat met name de meisjes, naast
Nastaran Fakhri ook Lema Helali, het onbegrijpelijk vinden dat
er een groep Nederlandse studenten is die niet alles uit de
studie haalt. Die de fantastische kans om geneeskunde te mogen
studeren niet ten volle uitbuit, en niet luister tijdens een
college. `It's their morals', zegt Nastaran Fakhri. Helali valt
haar bij. Zelf werken ze hard en halen ze goede cijfers in
Leiden, dat is hun plicht. Het is wat ze terug kunnen doen voor
de kans die ze gekregen hebben.
`Het is echt op eigen kracht dat we hier zijn.'
Na de opleiding
Tot slot: wat zijn hun plannen na de opleiding? Nastaran Fakhri
wil zich graag specialiseren in de gynaecologie en ze hoopt dat
ze daarvoor terug kan komen naar Nederland. Een van de mannen
wil ook gynaecoloog worden. Twee anderen, onder wie Zabi
Roheen, die sneller Engels spreekt dan de wind, willen naar
verre uithoeken van Afghanistan, waar geen of nauwelijks
medische voorzieningen zijn. De studenten zijn optimistisch
over Afghanistan. Fardeen Baray: `Er gaat veel niet goed maar
er zijn ook positieve ontwikkelingen. De jongeren willen
verbetering en vooruitgang. We hebben hoop.'
Links
+ Bezoek van president Karzai aan de Universiteit Leiden op 10
juni 2008.
Nieuwsbrief 10 juni 2008
+ In 2007 kwamen twee Afghaanse young professionals naar Leiden
voor bijscholing.
Nieuwsbrief 15 mei 2007
(24 november 2009/CH)
Nieuwsredactie - 24/11/2009
Universiteit Leiden