Ingezonden persbericht


LE GUESS WHO? FESTIVAL
(26 - 30 november)
met o.a. PATRICK WATSON, THE FIELD, A PLACE TO BURY STRANGERS, TWEAK BIRD, JASON MOLINA & WILL JOHNSON

Van 26 tot en met 30 november vindt de derde editie van het meerdaagse muziekfestival Le Guess Who? plaats. De locaties van het festival zijn verspreidt door de binnenstad van Utrecht onder andere Tivoli, Tivoli de Helling en Ekko. Naast het reguliere muziekprogramma vormen fotografie, instrumentenbouw en discussies over muziekjournalisiek en concertfotografie een belangrijk onderdeel. Kaartverkoop is inmiddels begonnen, naast passepartoutkaarten zijn er losse kaarten voor dagen en locaties te koop. check www.leguesswho.com voor meer informatie.

Le Guess Who is in 2007 ontstaan met als uitgangspunt het tonen van de creatieve Canadese muziekscene. Hoewel er ook dit jaar weer artiesten uit Canada op het programma staan, is de focus verbreedt naar creatieve, toonaangevende en/of vernieuwende muziek ongeacht de afkomst van de artiest. Het is wel de eer aan de Canadezen om het festival af te trappen op donderdagavond met de gitaarrock van The Tragically Hip in Tivoli Oudegracht. Verwacht verder van een betoverend experiment van Patrick Watson and the Wooden Arms tot verrassende electronica van The Field en snoeiharde industrial van A Place To Bury Strangers tot de fluisterakkoorden van singer/songwriter William Fitzsimmons. Le Guess Who? 2009 durft net als de voorgaande jaren uiterste te zoeken, bands te programmeren met een drang zich te onderscheiden, zonder kwaliteit uit het oog te verliezen.

Line-up:
donderdag 26 november
The Tragically Hip, A Place to Bury Strangers, Tweak Bird

vrijdag 27 november
Deer Tick, The Shaky Hands, Basia Bulat, Alexander Tucker

zaterdag 28 november
The Field, Wilde Beasts, Crystal Fighters, Lightning Dust, Aids Wolf, TV Buddhas, Bibio, Birthday Suits, Aa

zondag 29 november
Patrick Watson and the Wooden Arm, Jason Molina & Will Johnson, Wavves, Aa (Big A, Little a), Micah P. Hinson, William Fitzsimmons, Tony Dekker (Great Lake Swimmers)

maandag 30 november
Project Le Guess Who?

Le Guess Who? Festival passepartout ¤ 60,- alle artiesten en locaties

Er zijn ook losse tickets te koop voor verschillende concerten, locaties en dagen. Check www.leguesswho.com voor meer informatie en online verkoop!

Aantal uitgebreide teksten artiesten:

PATRICK WATSON AND THE WOODEN ARMS
Patrick Watson and The Wooden Arms zijn al meerdere malen de opvolger van Jeff Buckley genoemd, waar wel wat voor te zeggen valt. En dan nog overstijgen ze deze al te gemakkelijke vergelijkingen. Watsons muziek is uniek, barok en vol verrassingen. Zijn liedjes kriebelen je zachtjes in je nek, tot je je hoofd omdraait en de harige spinnenpoten ziet. Betoverend experimenteel en wondermooi. De herinnering aan zijn uitverkochte concert vorig jaar in Tivoli geeft nog kippenvel aan wie er bij was. En Simon Angell, gitarist in The Wooden Arms was vorig jaar nog te gast als improvisatie muzikant tijdens project LeGuessWho, samen met o.a. Kyteman. Stekelige pracht voor de avontuurlijke muziekliefhebber.

THE FIELD
De Zweedse producer The Field bracht minimal techno naar de indie-scene. Op zijn verfijnde platen maakt hij dankbaar gebruik van alle technieken die vijf decennia elektronische muziek hebben opgeleverd. Om ze vervolgens toe te passen op een manier die geheel eigen is. Betoverend en verslavend kruipt de muziek langzaam je hoofd in, om er niet meer uit te gaan. Bedrieglijk simpele technobeats met traag voortkruipende trancemelodieën die nooit de aandacht opeisen, maar hem langzaam maar zeker gewoon krijgen, of je nu wil of niet. Genoeg voor Thom Yorke om The Field een remix voor hem te laten maken. Verplicht voor technofans en uitermate geschikt voor iedereen die zich altijd al afvroeg waar minimal techno nou om draait: dansen en dromen.

A PLACE TO BURY STRANGERS
De muziek van de New Yorkse band A Place To Bury Strangers klinkt industriëel en snoeihard. Als de meest geschikte soundtrack voor een vochtige, slecht verlichte kelder in de jaren 1980 waar ieder moment brand kan uitbreken. Drummachines ratelen, de gitaren zoemen en piepen pijnlijk door de zelfgemaakte effectpedalen. Alleen de zang voegt en passant een aanstekelijke melodie toe. Het geluid heeft overeenkomsten met de shoegazer van My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain, maar dan nog een tandje harder. Muziek waarop het goed door de ruimte springen is, spastisch met de armen zwaaiend. Duister en onheilspelend, maar stiekem zo dansbaar als de pest. Vergeet alleen je oordoppen niet.

JASON MOLINA EN WILL JOHNSON
Jason Molina en Will Johnson moesten elkaar op een gegeven moment wel vinden. Beiden singer/songwriter, gezegend met een stem die harten doet breken. Allebei sinds medio jaren 1990 aan de bak als zeer productieve doe-het-zelf-muzikanten. Jason Molina solo en met zijn band Magnolia Electric Co., met jaarlijks meerdere releases en altijd op tour. En nog eerder met cult-legendes Songs: Ohia. Will Johnson met Centro-Matic en South San Gabriel, en eveneens solo. Beiden kunnen al jaren een potje breken bij de liefhebbers van rauwe, breekbare, Amerikaanse indiefolk. Dit jaar maakten ze een plaat met z'n tweeën, waar ze nu gezamenlijk mee de boer op gaan. Een unieke samenwerking van twee grootmeesters van de kale folkpracht.

WILLIAM FITZSIMMONS
William Fitzsimmons is zo'n man die je even op zijn schoot laat zitten als je het moeilijk hebt. Dan pakt hij zijn gitaar erbij, tokkelt wat akkoorden en fluistert een zacht liedje in je horen. En als je geluk hebt, mag je ook even in zijn enorme baard woelen. De singer/songwriter uit Illinois is opgeleid als therapeut, maar veranderde van baan vlak nadat hij was afgestudeerd, om zijn eigen leed te gaan verwerken met zijn muziek. Of zoals hij het nu zelf zegt: "That's why I was such a bad therapist, I talk too much." Zolang hij zich blijft uiten op dezelfde troostrijke manier als Iron & Wine, Sufjan Stevens en Eliott Smith, vergeven we hem dat graag.

ALEXANDER TUCKER
Alexander Tucker verkent het grijze gebied tussen folk, improvisatie, post-rock en modern-klassiek. Na een periode als zanger in een hardcore-band, ontdekte Tucker de geneugtes van drones, fingerpicking en electronica. Door lang te experimenteren ontwikkelde hij een mix van eeuwenoude, instrumentale folk met de minimal music van ondermeer Terry Riley en Steve Reich en het ongrijpbare modern-klassieke collectief Penguin Cafe Orchestra. Trage muziek vol repetitie, met een duistere onderlaag waarin Tuckers hardcore-verleden zich doet gelden. Niet voor niets werkte hij al eens samen met Stephen O'Maley van de drone-metalband Sunn O))). Bepaald niet vrolijk, dus, wel zeer indrukwekkend.

AIDS Wolf
Met een naam als AIDS Wolf hoef je niet al teveel subtiliteit te verwachten. Dat serveert de Canadese band dan ook bepaald niet. AIDS Wolf hakt er stevig in en beukt je murw met een bak experimentele noise die vast wel ergens lichamelijke schade zal veroorzaken, maar ondertussen verdomd lekker is. Tenminste, voor liefhebbers van vies, hard en gevaarlijk. Met een zangeres die krijst en jengelt, een drummer die bijna zijn drumstel het podium af mept en een gitaar en bas die niet worden gebruikt waar ze voor bedoeld zijn. De naakte bandfoto's, en het feit dat er een nummer van de band te horen is in de gay-zombiefilm Otto; or, Up With Dead People, onderstrepen het nog eens: deze band is bepaald niet geschikt voor minderjarigen.

TONY DEKKER (GREAT LAKE SWIMMERS)
Great Lake Swimmers is de band rond de timide singer/songwriter Tony Dekkers. Met een instrumentarium van banjo, akoestische gitaar en toetsen en zijn eigen zachte, kwetsbare en leeftijdloze stem maakt hij prachtige (alt)country-liedjes die langzaam onder je huid kruipen. In zijn debuutjaren klonk Dekkers vooral als Nick Drake en Sufjan Stevens, maar de laatste jaren schuift het steeds vollere bandgeluid op richting R.E.M. ten tijde van 'Out Of Time'. De band trad al talloze keren met verschillende bezettingen op in Utrecht, en veel van de bezoekers van die optredens zijn er deze keer ongetwijfeld weer bij. Eén keer Tony Dekkers zien en je bent om voor de rest van je leven.

WAVVES
Lo-fi punkband Wavves uit Californië is een van de minst voorspelbare en wildste acts van het moment. Hun in essentie zonnige, pakkende surfpopliedjes zijn stevig verpakt in ruis en distortion, bewust gespeeld en opgenomen met slechte apparatuur, zodat de luisteraar zichzelf een weg door de noise moet hakken om bij de liedjes te komen. De alcohol- en drugsverslaving van zanger Nathan Williams maakt een en ander er niet publieksvriendelijker op. Enkele maanden geleden leidde zijn verslaving nog tot compleet chaotische optredens, een breuk met oude drummer Ryan Ulsh en het afzeggen van een complete Europese tour. Nu komt de getroubleerde twintiger alsnog deze kant op, met meesterdrummer Zach Hill (van o.a. Hella en El Grupo Nuevo de Omar Rodriguez-Lopez). Bereid je voor op een legendarisch avondje geflipte surf-noise.

BIBIO
Tussen fingerpicking folk en laptopelectronica zit Bibio, een Britse producer die intrigerende miniatuurtjes maakt van gesamplede gitaren, synthesizers en natuurgeluiden. Hevig geïnspireerd door de laptop ambient giganten Boards of Canada, maar organischer en akoestischer, is zijn muziek luchtig, vol adem en vederlicht. Met zijn nieuwste plaat debuteert hij op het legendarische electronica-label Warp Records. Daarmee is hij nu dan collega geworden van zijn helden Boards of Canada, maar ook van Grizzly Bear, Aphex Twin en Prefuse 73. Wie opveert bij al deze namen, heeft veel te zoeken bij de gelaagde, zachtjes knetterende en harmonisch rijke muziek van Bibio.

DEER TICK
Deer Tick heeft van de country geleerd dat gevoelige liedjes helemaal niet per se gevoelig en subtiel gebracht hoeven te worden. Zoals bij alle goede americana, kun je bij Deer Tick je tranen verdrinken in een fles whiskey, terwijl de rest van het café om je heen inhaakt en meebrult. De band begon nadat bandleider John Joseph McCauley III voor het eerst Hank Williams hoorde en resoluut de indie-rock, waar hij naar gewend was te luisteren, afzwoer. Deer Tick voegt zich daarmee in het rijtje van Uncle Tupelo, Whiskeytown en Drive-By Truckers: aan de ene kant terug verlangend naar het oude, ruige Amerika, aan de andere kant appelerend aan oeroude, universele gevoelens.

THE SHAKY HANDS
The Shaky Hands maken indiepop zoals we die niet zo vaak meer horen: losjes, ongecompliceerd en toch intelligent. Hun liedjes zijn origineel, maar evenzo organisch, swingend en rockend, folky en modern. Zoals R.E.M. in hun jonge jaren, of Velvet Underground op hun minst gecompliceerde momenten. Als The Strokes haar perfectionisme zou laten varen en de rootsrockers in zichzelf zou ontdekken, of als Franz Ferdinand eens wat zou opsteken van de beste bluesy bar-bands, dan klonken ze als The Shaky Hands. Dansbaar en achteloos swingend, zijn The Shaky Hands eigenlijk precies dat leuke bandje dat we anno 2009 nog misten.

MICAH P. HINSON
De Texaanse singer/songwriter Micah P. Hinson heeft het voorkomen van een Britse domineeszoon en de stem van een oude man die al veel te veel heeft meegemaakt in zijn leven. Dat ligt niet aan zijn leeftijd, want hij is pas 28, maar wel aan zijn verleden als junkie, dakloze, crimineel en psychiatrisch patient -- wat hij allemaal was rond z'n 20e. Tegenwoording bezingt hij, strak in pak, met donkere stem, zijn sombere levenspad in kale blues- en folkliedjes waar je stil van wordt. Voor iedereen die Bruce Springsteens plaat 'Nebraska' koestert, of de troonopvolger van Mark Lanegan aan het werk wil zien. Rauw, naakt en meedogenloos mooi.

THE TRAGICALLY HIP
The Tragically Hip is het Canadese equivalent van bands als R.E.M. en Pearl Jam. Een band die al 20 jaar garant staat voor zeer hoogstaande gitaarrock en vlammende popliedjes. Met als grote troef de zanger Gordon Downie, met zijn regelmatig gepassioneerd ontsporende stem. Op het podium is Downie een oncontroleerbaar brok energie, die van de optredens van de band onvoorspelbare ervaringen maakt, door ze te doorspekken met improvisatie en bizarre monologen. In Canada geniet de band sinds het begin van de jaren 1990 een megastatus, in de rest van de wereld zullen ze wel altijd hun kleine cultstatus behouden. Hoe dan ook, de band is een fenomeen dat je minstens één keer gezien moet hebben wil je iets van Canada begrijpen.

TWEAK BIRD
Tweak Bird treedt dapper in de voetsporen van de grote, psychedelische rockbands, met hun progrock-songstructuren, donkere riffs, hoge vocalen en wazige koortjes. Dapper, want het duo is slechts gewapend met een drumstel en een gitaar. Het weerhoudt hen er niet van om een machtig geluid neer te zetten waar je haren van gaan wapperen. Bluesy en complexe oermuziek, zo goed dat Tool hen persoonlijk uitkoos om mee te gaan op tour. Een belangrijk sign of approval, en niet voor niks. Dit is voer voor iedereen die houdt van The Mars Volta op hun wildste momenten, en voor wie nog steeds heimwee heeft naar het jammerlijk verscheiden Death From Above 1979.

TV BUDDHAS
Het Israëlische TV Buddhas volgt de inmiddels bekende White Stripes-formule: jongen op gitaar, meisje op drums, invloeden uit de hardrock en blues van de jaren 1970. Maar TV Buddhas missen de pretenties van Jack White en mixen hun westerse garagerock met oosterse stemmingen en een bijna religieuze sfeer. De energie die hun shows drijft is tribaal en trance-achtig. Hun optredens lijken op een duister ritueel van een sekte die de psychedelische middelen hoog in het vaandel houdt. Met vocalen doordrenkt in galm, repetitieve drums op een minimaal drumstel en bedwelmende, noisy rock 'n roll, voeren ze de luisteraar naar een walhalla van lawaai.

BASIA BULAT
De singer/songwriter Basia Bulat uit Toronto laat op haar Myspace-pagina met twee covers duidelijk zien waar ze de mosterd vandaan haalt: Bij de gospel van Sam Cooke en bij de manisch depressieve singer/songwriter Daniel Johnston, van wie ze het breekbare en kinderlijk onschuldige miniatuurtje "True Love Will Find You In The End" covert. Ook Bulat houdt haar liedjes graag klein, naïef en kort, maar haar diepe, soulvolle stem en haar nauwkeurigheid verraden dat ze een stuk volwassener is dan ze zich graag voordoet. Haar muziek staat in het teken van deze spanning tussen naïeve onschuld en levenswijsheid. Met als uitschieter het liedje "Little Waltz", dat door Volkswagen werd gebruikt voor hun tv-reclame voor de Volkswagen Eos.