Ingezonden persbericht


'Zoet, bitter, harmonieus en hard, maar altijd onderscheidend' LE GUESS WHO? FESTIVAL IN 3 EDITIES VOLWASSEN
BLOKKENSCHEMA STAAT ONLINE EN NIEUWE NAMEN BEKEND
o.a. Evan Dando en Chris Brokaw (Lemonheads), Huoratron, nice nice, Dorian Concept, Staff Benda Bilili

Het programma van Le Guess Who? is bijna compleet en de organisatoren Bob van Heur (Distorted Channel) en Johan Gijsen (Tivoli) zijn erg blij: 'we zijn twee jaar geleden begonnen om een festival zoals dit op te bouwen', aldus Gijsen. 'Niet alleen de nieuwste bands, maar ook bands die zich al jarenlang onderscheiden van alles en iedereen. Spannende muziek met een eigen smoel!' Van 26 t/m 30 november staat de binnenstad van Utrecht bol van muziek. Hiervoor kun je terecht in Tivoli, Tivoli de Helling, Ekko, SJU, Rasa, Theater Kikker, Plato, dB's en de Kargadoor. Naast muziek staat ook muziekgerelateerde kunst op het programma: popfotografie en een workshop snaarinstrumenten bouwen. Dit alles maakt Le Guess Who? een eigenwijs en bijzonder muziekfestival, waar je kunt genieten van iedere hoek in het muzikale universum. Diverse kaarten zijn te koop via www.leguesswho.com . Het blokkenschema is bijna compleet en staat al in een vroeg stadium online. 'We geven iedereen de kans zich zo goed mogelijk te orienteren', aldus van Heur, 'muzikaal gaat het festival tot uitersten'. Het is daarom mogelijk voor alle verschillende liefhebbers om losse kaarten te kopen. Natuurlijk is er ook een passe-partout te koop voor 60 euro voor alle muziekonderdelen. Naast Patrick Watson and the Wooden Arms, kun je dan genieten van o.a. Evan Dando en Chris Brokaw (Lemonheads), nice nice, The Dodos, The Field, A Place To Bury Strangers, het eerder genoemde Huoratron, Dorian Concept, William Fitzsimmons, Six Organs of Admittance.

We noemden er al een aantal: maar liefst 9 nieuwe namen zijn aangekondigd deze week. Lemonheads zanger en gitarist: Evan Dando en Chris Brokaw, de woeste techno-viking Huoratron, de Oostenrijkse electronica-producer B. Fleischmann, de duistere en eigenaardige indie-popliedjes van Ryland Bouchard. De complexe, dubby en volledig geimproviseerde muziek van de nieuwe belofte: nice nice. Poirier ft. MC Zulu maken een feestelijke mix van house-tronica, hiphop en dancehall. De experimentele rock gemixed met indie-cabaret door Le Guess Who? vrienden: Erika Angell-Alexanderson en Simon Angell: Thus:Owls. Dorian Concept die de meest prachtigste geluiden, stuiterende beats en geschifte grooves uit zijn keyboards en synthesizers halen, de punk, rockabilly en ska van Saint Alvia en de rumba, Afro-Cubaanse latin, soul, reggae en funk van de Congolese band Staff Benda Bilili.

Le Guess Who? wordt georganiseerd en geinitieerd door poppodium Tivoli en Distorted Channel en wordt mede mogelijk gemaakt door: NFPK+ en Gemeente Utrecht.

Le Guess Who? 2009
26 - 30 november
Tivoli, Tivoli dee Helling, Ekko, SJU, Rasa, Theater Kikker, dB's, Kargadoor www.leguesswho.com
Line-up:
donderdag 26 november
The Tragically Hip, A Place to Bury Strangers, Tweak Bird vrijdag 27 november
Deer Tick, Lightning Dust, The Shaky Hands, Basia Bulat, Alexander Tucker, Six Organs of Admittance, Gala Drop, Audiotransparent, Early Day Miners, Ryland Bouchard, The Cave Singers, Evan Dando & Chris Brokaw (Lemonheads) zaterdag 28 november
The Dodos, The Field, Wild Beasts, Crystal Fighters, TV Buddhas, Bibio, Birthday Suits, Megafaun, Dorian Concept, The Very Best, Poirier ft MC Zulu, Huoratron, nice nice, Saint Alvia, Fucked Up, F.S. Blumm, B. Fleischmann, Staff Benda Bilili zondag 29 november
Patrick Watson and the Wooden Arm, Molina/Johnson, Wavves, Aa (Big A, Little a), Micah P. Hinson, William Fitzsimmons, Tony Dekker (Great Lake Swimmers), Thus:Owls, Male Bonding maandag 30 november
Project Le Guess Who?
Kaarten te koop via www.leguesswho.com:
Le Guess Who? Festival passe-partout ¤ 60,,- alle artiesten en locaties

Er zijn ook losse tickets te koop voor verschillende concerten, locaties en dagen. Check www.leguesswho.com voor meer informatie en online verkoop! SIDE EVENTS:
In de foto expositie 'Popfotografie anno 2009' tonen drie jonge fotografen: Annie Hoogendoorn (Utrecht), Nick Helderman(Groningen) en Shawn Brackbill (New York) hun visie op concertfotografie. Waarbij er meer fotojournalistieke raakvlakken zijn, dan concertfotografische. Waar concertfotografen voorheen concerten bezochten en fotografeerde wat er op het podium gebeurde, zonder persoonlijke klik met de band te maken, gaan zij met de band op tour en documenteren ze de band. Er wordt juist naar een persoonlijk moment gezocht.

Tijdens het festival worden er verschillende discussies en interviews georganiseerd in Plato, Utrecht. Verschillende bands zullen zich laten interviewen door professionele journalisten in de platenzaak aan de Voorstraat, maar er wordt ook pittig gedebatteerd over popjournalistiek anno nu en over de nieuwe kansen in de concertfotografie.

Tijdens project Le Guess Who? worden een 6-tal muzikanten uit verschillende muzikale disciplines uitgenodigd om 's middags met elkaar te repeteren en 's avonds een eenmalig optreden te geven. De sessieleider draagt zorg voor de muzikale context van de avond; Vorig jaar speelde Kyteman samen met Simon Angell (Patrick Watson), Erika Alexandersson (Loney, Dear) en Daniel Rose (C'mon & Kypski): http://www.youtube.com/watch?v=iZt0kzE3MDc

Op donderdag-, zaterdag- en zondagmiddag geeft instrumentenbouwer Yuri Landman een workshop snaarinstrumenten bouwen. Landman bouwt snaarinstrumenten die voornamelijk gebaseerd zijn op resonantie en boventonen voor bands als Liars, Blood Red Shoes, The Dodos, Sonic Youth, Jad Fair en vele anderen. Zijn instrumenten vormen een belangrijke onderdeel tijdens Project Le Guess Who? Voor 120 euro per instrument kun je deelnemen aan de workshop. Je kunt je opgeven via nienke@tivoli.nl. Je krijgt een mail met daarin alle betalingsinformatie. Pas nadat het geld is overgemaakt ben je verzekerd van een plek.

Voor meer informatie:
Nienke Bodewes
nienke@tivoli.nl
030 231 34 99

ALLE BIOGRAFIEEN ONDER ELKAAR:
B.FLEISCHMANN
De Oostenrijkse muzikant B. Fleischmann debuteerde op het label Morr als electronicaproducer, het soort dat tot op de millimeter nauwkeurig werkt. Laag op laag prikkelende geluiden, die telkens weer verschillende hoekjes van je oorschelpen beroeren. Op de platen die op zijn debuut volgden, klonken daar bovenop steeds meer traditionele instrumenten als piano en gitaar en doken uiteindelijk ook gezongen liedjes op. Inmiddels is Fleischmann in hetzelfde spannende middengebied beland tussen electronica, postrock en shoegazer als waar The Notwist verblijft, en waar ook Yann Tiersen soms even om de hoek kijkt. Rijk van detail, diepgaand en toch lichtvoetig, en hartverwarmend. DORIAN CONCEPT
De Oostenrijkse Olivier Thomas Johnson alias Dorian Concept was het soort kind dat velen van ons in verschillende variaties geweest zijn. Op zijn 7e kreeg hij zijn eerste Yamaha keyboard en speelde uren lang dolenthousiast met alle maffe geluidjes uit het apparaat. Onder lichte dwang begon hij vervolgens met pianolessen, om daar later weer vanaf te stappen omdat de Super Nintendo hem meer interesseerde. 'Boys will be boys,' zullen we maar zeggen. Dorian Concept bleef vasthouden aan zijn fascinatie en haalt inmiddels de prachtigste geluiden, stuiterende beats en geschifte grooves uit zijn keyboards en synthesizers. Waarmee Boards of Canada en Flying Lotus er weer een waardige collega bij hebben. Iedereen die van speelgoed hield of houdt, houdt van Dorian Concept.

HUORATRON
Huoratron is een Finse technoproducer die verliefd is op de esthetica van death metal en grindcore. Achter zijn onleesbare metal-logo en de donkere videoclips gaan dus geen dubbele basdrums en grunts schuil, maar vieze, harde beats à la Venetian Snares en Aphex Twin. De geluiden van Game Boys, vastgelopen inbelverbindingmodems en ontspoorde printers, ondersteund door vette basdrums, vormen samen een klankbeeld dat in de juiste omgeving veel angstaanjagender kan zijn dan de donkerste doommetal. In een andere omgeving - bijvoorbeeld Le Guesss Who? - is het de ideale dansmuziek voor wie Justice ggraag wat opgefokter had gezien. Huoratron is experimenteel, hard en onweerstaanbaar.

NICE NICE
nice nice bestaat uit gitarist Jason Buehler en percussionist Mark Shirazi, die samen volstrekt unieke muziek maken. Het basisinstrumentarium is beperkt, maar met een flinke verzameling effectpedalen weten ze ingenieuze, prikkelende loops en grooves uit hun instrumenten te halen die de gemiddelde laptopmuzikant stikjaloers zullen maken. En hun complexe, dubby muziek is nog volledig geïmproviseerd ook. Buehler en Shirazi beheersen het soort virtuositeit dat normaal zelden tot goede grooves leidt, maar bij Nice Nice worden zowel het hoofd als de heupen bedient. Denk aan Excepter, Lightning Bolt of Black Dice, of beter nog: denk helemaal niet, maar onderga. Tijdens Le Guess Who? Verschijnt hun eerste single. Op WARP!

POIRIER FT. MC ZULU
DJ/producer Ghislain Poirier uit Montreal wordt wel bestempeld als een van de grootheden van de hedendaagse hiphop-avantgarde, maar die omschrijving klinkt stukken obscuurder dan zijn muziek. Zijn mix van house-tronica, hiphop en dancehall klinkt vooral feestelijk en springerig. Poirier heeft wel goede smaak, maar laat zich daar niet door beperken. Als het groovet is het goed, en Poiriers grooves zijn bas-rijk en subliem. Goed voorbeeld is zijn huidige underground-hit 'Go Ballistic' met MC Zulu, een van de vele rappers waar hij mee samen werkte en die bij op Le Guess Who? ook mee komt. Hun vuige vloervullers zullen je niet onberoerd laten.

RYLAND BOUCHARD
Ryland Bouchard (ex-The Robots Ate Me) leeft in zijn eigen, curieuze wereld. Met hoge stem zingt hij eigenaardige indiepop-liedjes over duistere onderwerpen, zoals zijn schizofrene moeder die in de gevangenis verkracht werd door de bewakers, of zijn diepgelovige broer, door wie Bouchard regelmatig in elkaar werd geslagen om 'religieuze' redenen. Bouchard speelt nu eens folkliedjes met akoestische gitaar, dan weer indiepop met keyboards en drumcomputers, en soms ineens avantgarde composities met klarinet en percussie. Live laat hij het publiek een grote rol spelen in de muziek. Net zoals Mount Eerie en The Flaming Lips, durft Ryland Bouchard ambitieus en controversieel te zijn. Voor de echte fijnproevers.

SAINT ALVIA
Saint Alvia, de Canadese punkband die voorheen bekend stond als The Saint Alvia Cartel, speelt een mix van punk, rockabilly en ska, met een air alsof ze die mix zelf hebben uitgevonden. En dankzij hun energie en experimenteerdrift - in tegenstelling tot vveel van hun collega's is de band bijvoorbeeld niet bang om genres als hiphop, new wave and dancehall te integreren in hun skapunk - geloof je ook als luisteraar bijna dat Saint Alvia inderdaad de eerste band is die dit doet. Maar natuurlijk hebben ze ook een hoop opgestoken van Rancid, en kunnen alle fans van Flogging Molly hun hart ophalen bij deze band. Ons advies: vuist omhoog en gaan.

STAFF BENDA BILILI
Staff Benda Bilili maakt muziek waar iedere internationaal georiënteerde muziekliefhebber van zal gaan watertanden. De groep straatmuzikanten uit Congo speelt een geweldige cocktail van rumba, Afro-Cubaanse latin, soul, reggae en funk. De kern bestaat uit vijf zingende gitaristen van boven de 50, alle vier aan beide benen verlamd en zich voortbewegend op zelfgemaakte rolstoelen. De ritmesectie bestaat dan weer geheel uit tieners. Daar bovenop schittert Roger Landu, de 17-jarige blikvanger van de groep, die solo's speelt op een een-snarig instrument dat hij zelf maakte met een metalen blikje en een houten boog. De band werd bekend doordat ze in 2006 met het lied 'Allons Voter!' (Laten we gaan stemmen!) de toendertijdse verkiezingen in Congo een groot succes maakten. Hun aanstekelijke strijdlust blijft je nog maanden bij.

PATRICK WATSON AND THE WOODEN ARMS
Patrick Watson and The Wooden Arms zijn al meerdere malen de opvolger van Jeff Buckley genoemd, waar wel wat voor te zeggen valt. En dan nog overstijgen ze deze al te gemakkelijke vergelijkingen. Watsons muziek is uniek, barok en vol verrassingen. Zijn liedjes kriebelen je zachtjes in je nek, tot je je hoofd omdraait en de harige spinnenpoten ziet. Betoverend experimenteel en wondermooi. De herinnering aan zijn uitverkochte concert vorig jaar in Tivoli geeft nog kippenvel aan wie er bij was. En Simon Angell, gitarist in The Wooden Arms was vorig jaar nog te gast als improvisatie muzikant tijdens project LeGuessWho, samen met o.a. Kyteman. Stekelige pracht voor de avontuurlijke muziekliefhebber. THE FIELD
De Zweedse producer The Field bracht minimal techno naar de indie-scene. Op zijn verfijnde platen maakt hij dankbaar gebruik van alle technieken die vijf decennia elektronische muziek hebben opgeleverd. Om ze vervolgens toe te passen op een manier die geheel eigen is. Betoverend en verslavend kruipt de muziek langzaam je hoofd in, om er niet meer uit te gaan. Bedrieglijk simpele technobeats met traag voortkruipende trancemelodieën die nooit de aandacht opeisen, maar hem langzaam maar zeker gewoon krijgen, of je nu wil of niet. Genoeg voor Thom Yorke om The Field een remix voor hem te laten maken. Verplicht voor technofans en uitermate geschikt voor iedereen die zich altijd al afvroeg waar minimal techno nou om draait: dansen en dromen. A PLACE TO BURY STRANGERS
De muziek van de New Yorkse band A Place To Bury Strangers klinkt industriëel en snoeihard. Als de meest geschikte soundtrack voor een vochtige, slecht verlichte kelder in de jaren 1980 waar ieder moment brand kan uitbreken. Drummachines ratelen, de gitaren zoemen en piepen pijnlijk door de zelfgemaakte effectpedalen. Alleen de zang voegt en passant een aanstekelijke melodie toe. Het geluid heeft overeenkomsten met de shoegazer van My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain, maar dan nog een tandje harder. Muziek waarop het goed door de ruimte springen is, spastisch met de armen zwaaiend. Duister en onheilspelend, maar stiekem zo dansbaar als de pest. Vergeet alleen je oordoppen niet. JASON MOLINA EN WILL JOHNSON
Jason Molina en Will Johnson moesten elkaar op een gegeven moment wel vinden. Beiden singer/songwriter, gezegend met een stem die harten doet breken. Allebei sinds medio jaren 1990 aan de bak als zeer productieve doe-het-zelf-muzikanten. Jason Molina solo en met zijn band Magnolia Electric Co., met jaarlijks meerdere releases en altijd op tour. En nog eerder met cult-legendes Songs: Ohia. Will Johnson met Centro-Matic en South San Gabriel, en eveneens solo. Beiden kunnen al jaren een potje breken bij de liefhebbers van rauwe, breekbare, Amerikaanse indiefolk. Dit jaar maakten ze een plaat met z'n tweeën, waar ze nu gezamenlijk mee de boer op gaan. Een unieke samenwerking van twee grootmeesters van de kale folkpracht. WILLIAM FITZSIMMONS
William Fitzsimmons is zo'n man die je even op zijn schoot laat zitten als je het moeilijk hebt. Dan pakt hij zijn gitaar erbij, tokkelt wat akkoorden en fluistert een zacht liedje in je horen. En als je geluk hebt, mag je ook even in zijn enorme baard woelen. De singer/songwriter uit Illinois is opgeleid als therapeut, maar veranderde van baan vlak nadat hij was afgestudeerd, om zijn eigen leed te gaan verwerken met zijn muziek. Of zoals hij het nu zelf zegt: "That's why I was such a bad therapist, I talk too much." Zolang hij zich blijft uiten op dezelfde troostrijke manier als Iron & Wine, Sufjan Stevens en Eliott Smith, vergeven we hem dat graag. ALEXANDER TUCKER
Alexander Tucker verkent het grijze gebied tussen folk, improvisatie, post-rock en modern-klassiek. Na een periode als zanger in een hardcore-band, ontdekte Tucker de geneugtes van drones, fingerpicking en electronica. Door lang te experimenteren ontwikkelde hij een mix van eeuwenoude, instrumentale folk met de minimal music van ondermeer Terry Riley en Steve Reich en het ongrijpbare modern-klassieke collectief Penguin Cafe Orchestra. Trage muziek vol repetitie, met een duistere onderlaag waarin Tuckers hardcore-verleden zich doet gelden. Niet voor niets werkte hij al eens samen met Stephen O'Maley van de drone-metalband Sunn O))). Bepaald niet vrolijk, dus, wel zeer indrukwekkend. TONY DEKKER (GREAT LAKE SWIMMERS)
Great Lake Swimmers is de band rond de timide singer/songwriter Tony Dekkers. Met een instrumentarium van banjo, akoestische gitaar en toetsen en zijn eigen zachte, kwetsbare en leeftijdloze stem maakt hij prachtige (alt)country-liedjes die langzaam onder je huid kruipen. In zijn debuutjaren klonk Dekkers vooral als Nick Drake en Sufjan Stevens, maar de laatste jaren schuift het steeds vollere bandgeluid op richting R.E.M. ten tijde van 'Out Of Time'. De band trad al talloze keren met verschillende bezettingen op in Utrecht, en veel van de bezoekers van die optredens zijn er deze keer ongetwijfeld weer bij. Eén keer Tony Dekkers zien en je bent om voor de rest van je leven. FUCKED UP
Wie van mening is dat hardcore punk een genre is dat al zo'n dertig jaar niet meer geëvolueerd is, moet eens naar Fucked Up luisteren. De band begon net als haar collega's in het genre tamelijk rechtlijnig, maar liet langzamerhand steeds meer hardcore-vreemde elementen toe in haar geluid: violen, fluiten, drumsolo's, koorzang, nummers van ruim een kwartier. Hun typische punk-liefde voor anarchie en controversie ging daarmee zo ver dat ze zelfs binnen hun eigen scene controversieel werden - maar des te interessanter voor de indierock-liefhebber die zijn horizon wil verbreden. Deze opwindende, vitale band zal al uw voordelen omver blazen, samen met alles wat er verder nog in de weg staat. WAVVES
Lo-fi punkband Wavves uit Californië is een van de minst voorspelbare en wildste acts van het moment. Hun in essentie zonnige, pakkende surfpopliedjes zijn stevig verpakt in ruis en distortion, bewust gespeeld en opgenomen met slechte apparatuur, zodat de luisteraar zichzelf een weg door de noise moet hakken om bij de liedjes te komen. De alcohol- en drugsverslaving van zanger Nathan Williams maakt een en ander er niet publieksvriendelijker op. Enkele maanden geleden leidde zijn verslaving nog tot compleet chaotische optredens, een breuk met oude drummer Ryan Ulsh en het afzeggen van een complete Europese tour. Nu komt de getroubleerde twintiger alsnog deze kant op, met meesterdrummer Zach Hill (van o.a. Hella en El Grupo Nuevo de Omar Rodriguez-Lopez). Bereid je voor op een legendarisch avondje geflipte surf-noise. BIBIO
Tussen fingerpicking folk en laptopelectronica zit Bibio, een Britse producer die intrigerende miniatuurtjes maakt van gesamplede gitaren, synthesizers en natuurgeluiden. Hevig geïnspireerd door de laptop ambient giganten Boards of Canada, maar organischer en akoestischer, is zijn muziek luchtig, vol adem en vederlicht. Met zijn nieuwste plaat debuteert hij op het legendarische electronica-label Warp Records. Daarmee is hij nu dan collega geworden van zijn helden Boards of Canada, maar ook van Grizzly Bear, Aphex Twin en Prefuse 73. Wie opveert bij al deze namen, heeft veel te zoeken bij de gelaagde, zachtjes knetterende en harmonisch rijke muziek van Bibio. DEER TICK
Deer Tick heeft van de country geleerd dat gevoelige liedjes helemaal niet per se gevoelig en subtiel gebracht hoeven te worden. Zoals bij alle goede americana, kun je bij Deer Tick je tranen verdrinken in een fles whiskey, terwijl de rest van het café om je heen inhaakt en meebrult. De band begon nadat bandleider John Joseph McCauley III voor het eerst Hank Williams hoorde en resoluut de indie-rock, waar hij naar gewend was te luisteren, afzwoer. Deer Tick voegt zich daarmee in het rijtje van Uncle Tupelo, Whiskeytown en Drive-By Truckers: aan de ene kant terug verlangend naar het oude, ruige Amerika, aan de andere kant appelerend aan oeroude, universele gevoelens. THE SHAKY HANDS
The Shaky Hands maken indiepop zoals we die niet zo vaak meer horen: losjes, ongecompliceerd en toch intelligent. Hun liedjes zijn origineel, maar evenzo organisch, swingend en rockend, folky en modern. Zoals R.E.M. in hun jonge jaren, of Velvet Underground op hun minst gecompliceerde momenten. Als The Strokes haar perfectionisme zou laten varen en de rootsrockers in zichzelf zou ontdekken, of als Franz Ferdinand eens wat zou opsteken van de beste bluesy bar-bands, dan klonken ze als The Shaky Hands. Dansbaar en achteloos swingend, zijn The Shaky Hands eigenlijk precies dat leuke bandje dat we anno 2009 nog misten. MICAH P. HINSON
De Texaanse singer/songwriter Micah P. Hinson heeft het voorkomen van een Britse domineeszoon en de stem van een oude man die al veel te veel heeft meegemaakt in zijn leven. Dat ligt niet aan zijn leeftijd, want hij is pas 28, maar wel aan zijn verleden als junkie, dakloze, crimineel en psychiatrisch patient - wat hij allemaal was rond z'n 20e. Tegenwoording bezzingt hij, strak in pak, met donkere stem, zijn sombere levenspad in kale blues- en folkliedjes waar je stil van wordt. Voor iedereen die Bruce Springsteens plaat 'Nebraska' koestert, of de troonopvolger van Mark Lanegan aan het werk wil zien. Rauw, naakt en meedogenloos mooi. THE TRAGICALLY HIP
The Tragically Hip is het Canadese equivalent van bands als R.E.M. en Pearl Jam. Een band die al 20 jaar garant staat voor zeer hoogstaande gitaarrock en vlammende popliedjes. Met als grote troef de zanger Gordon Downie, met zijn regelmatig gepassioneerd ontsporende stem. Op het podium is Downie een oncontroleerbaar brok energie, die van de optredens van de band onvoorspelbare ervaringen maakt, door ze te doorspekken met improvisatie en bizarre monologen. In Canada geniet de band sinds het begin van de jaren 1990 een megastatus, in de rest van de wereld zullen ze wel altijd hun kleine cultstatus behouden. Hoe dan ook, de band is een fenomeen dat je minstens één keer gezien moet hebben wil je iets van Canada begrijpen. TWEAK BIRD
Tweak Bird treedt dapper in de voetsporen van de grote, psychedelische rockbands, met hun progrock-songstructuren, donkere riffs, hoge vocalen en wazige koortjes. Dapper, want het duo is slechts gewapend met een drumstel en een gitaar. Het weerhoudt hen er niet van om een machtig geluid neer te zetten waar je haren van gaan wapperen. Bluesy en complexe oermuziek, zo goed dat Tool hen persoonlijk uitkoos om mee te gaan op tour. Een belangrijk sign of approval, en niet voor niks. Dit is voer voor iedereen die houdt van The Mars Volta op hun wildste momenten, en voor wie nog steeds heimwee heeft naar het jammerlijk verscheiden Death From Above 1979. MEGAFAUN
Voordat Justin Vernon als Bon Iver bekend werd, zat hij in de band DeYarmond Edison, een groep die probeerde Vernons folkroots te mengen met invloeden uit de avandgarde. Vernon vertrok, de rest van de band ging door onder een nieuwe naam: Megafaun. Met deze nieuwe bandnaam gingen ze door waar DeYarmond Edison ophield, maar nu met meer eensgezindheid en vertrouwen. Megafaun klinkt dan ook als het experimentele broertje van Bon Iver en Fleet Foxes, americana met een psychedelische twist, met ruimte voor improvisatie en tape-manipulatie naast de prachtige harmonieën. Van tijd tot tijd fungeert de gehele line-up van Megafaun trouwens ook als parttime leden van Akron/Family - net zo'n groep grensverleggende hippies... TV BUDDHAS
Het Israëlische TV Buddhas volgt de inmiddels bekende White Stripes-formule: jongen op gitaar, meisje op drums, invloeden uit de hardrock en blues van de jaren 1970. Maar TV Buddhas missen de pretenties van Jack White en mixen hun westerse garagerock met oosterse stemmingen en een bijna religieuze sfeer. De energie die hun shows drijft is tribaal en trance-achtig. Hun optredens lijken op een duister ritueel van een sekte die de psychedelische middelen hoog in het vaandel houdt. Met vocalen doordrenkt in galm, repetitieve drums op een minimaal drumstel en bedwelmende, noisy rock 'n roll, voeren ze de luisteraar naar een walhalla van lawaai. BASIA BULAT
De singer/songwriter Basia Bulat uit Toronto laat op haar Myspace-pagina met twee covers duidelijk zien waar ze de mosterd vandaan haalt: Bij de gospel van Sam Cooke en bij de manisch depressieve singer/songwriter Daniel Johnston, van wie ze het breekbare en kinderlijk onschuldige miniatuurtje "True Love Will Find You In The End" covert. Ook Bulat houdt haar liedjes graag klein, naïef en kort, maar haar diepe, soulvolle stem en haar nauwkeurigheid verraden dat ze een stuk volwassener is dan ze zich graag voordoet. Haar muziek staat in het teken van deze spanning tussen naïeve onschuld en levenswijsheid. Met als uitschieter het liedje "Little Waltz", dat door Volkswagen werd gebruikt voor hun tv-reclame voor de Volkswagen Eos. THE DODOS
The Dodos uit San Francisco weten als geen andere hedendaagse band een maximaal effect te bereiken met minimale middelen. Het instrumentarium van het trio bestaat uit gitaar, vibrafoon en heel veel percussie. Daarmee maken ze energieke en aanstekelijke powerpop in de lijn van The Shins, met het psychedelische tintje van Animal Collective. Live wordt er flink gezweet en kun je je blik niet afhouden van percussionist Logan Kroeber, die het drumstel beestachtig en virtuoos toetakelt. Voor je het weet sta je keihard mee te stampen en te brullen in het publiek, met de meest onstuimige popliedjes van dit moment. MALE BONDING
Male Bonding is een van de belangrijkste bands van de hedendaagse Londonse no-fi-scene, waarvan de kernwaarden zijn samen te vatten als rammelige garagerock, een gruizig en knoestig geluid, liedjes over onzinnige onderwerpen, uitgebracht op cassettebandjes en live gebracht op feesten waar drank en lol het belangrijkst zijn. Dat heeft u eerder gehoord, zegt u? Natuurlijk heeft u dat, maar daar werd u toen ook bijzonder vrolijk van - en dat zult u nu weer worden. Voor ieedereen die nog cassettebandjes van The Wipers of Black Flag heeft, of iedereen die het warm krijgt van Wavves en Vivian Girls, wordt dit heerlijk ongecompliceerd genieten. SIX ORGANS OF ADMITTANCE
Six Organs of Admittance is een van de weinige acts binnen het freakfolk-genre die dat vreemde etiket ook echt waar maken. Want de mix van drones, feedback, noise en folk die de band maakt is zonder meer 'far out', maar heeft tegelijkertijd genoeg roots in zich om een emotionele snaar te raken. Six Organs of Admittance is feitelijk geen band, maar de grote muzikale droom van Ben Chasney, die telkens weer nieuwe muzikanten om zich heen verzamelt, en die er een enorme bedrijvigheid op nahoudt. Zozeer dat zijn discografie inmiddels 23 titels telt, allen gereleased sinds 1998, waarmee hij zowel bewondering als onbegrip geoogst heeft. Kluizenaarsmuziek van een magistrale grootsheid, voor liefhebbers van Castanets, Current 93 en Devendra Banhart. EARLY DAY MINERS
Early Day Miners is het project rond Daniel Burton, producer, engineer en songschrijver die het vak leerde van Daniel Lanois en meewerkte op platen van Papa M en Okkervil River. Net als deze bands maakt Burtons eigen Early Day Miners het soort muziek dat geen moment de aandacht opeist of zich verlaagt tot poses of bombast, maar rustig zoekend zijn eigen weg gaat. Stil in een hoekje groeit de muziek langzaam tot oogverblindende pracht, voor wie het zien wil. Zoekend als Low, Swell, Tortoise, Sigur Rós en het vroege Songs: Ohia, met een vleugje TV On The Radio. Introvert van natuur en bewust obscuur, vraagt Early Day Miners de luisteraar om zelf op zoek te gaan - om daar uiteindelijk ruimschhoots voor te belonen. GALA DROP
De Portugese muziekscene is er zo eentje waar we doorgaans weinig van horen en waar dan soms ineens een grote verrassing vandaan komt. Zoals Gala Drop, uit Lissabon, een neo-krautrockcollectief bestaande uit drie grote namen uit de Portugese indiescene, die de handen ineen hebben geslagen voor een spacey cocktail van dub, shoegaze en exotische dance. Laidback en druggy zetten zij de groove centraal, met behulp van twee synthesizers, drums en zang. Het resultaat klinkt trancey als !!!, tribal als Yeasayer en heeft de doe-het-zelf-charme van El Guincho en Panda Bear en de synthesizerliefde van Pivot. Voor iedereen die de geneugtes kent van de eindeloze groove, valt er veel te genieten van deze hallucinerende en onderzoekende muziek. THE VERY BEST
Voor wie het al een beetje warm krijgt van Vampire Weekends nette-witte-jongens-variant van Afrikaanse muziek, is The Very Best de heilige graal. The Very Best is zanger Esau Mwamwaya, oorspronkelijk afkomstig uit Malawi in Oost-Afrika, samen met het duo Radioclit, bestaande uit de Franse dance-producer étienne Tron en de Zweedse DJ Johan Karlberg. De drie kwamen elkaar tegen in een tweedehands platenzaak in Londen, waar Mwamwaya achter de kassa stond en het dance-duo toevallig hoorde hoe geweldig hij kon zingen. Samen maakten ze een bejubelde gratis mixtape, waarop de heren opwindende remixes maakten van ondermeer M.I.A. en Michael Jackson en begonnen toen aan eigen nummers te werken. Hun niet-te-stoppen mix van electro, indie en afropop is bruisend en vreugdevol, eclectisch en grenzeloos als de wereld om ons heen. F.S. BLUMM
De muziek van de Duitse muzikant F.S. Blumm wordt ironisch genoeg regelmatig gelabeld als 'electronica', hoewel er louter traditionele instrumenten in worden gebruikt. Blumm speelt gitaren, drums, keyboardjes, trompetten en piano's en maakt daarmee ragfijne muziek, die vederlicht klinkt, zachtjes wiegend, als een volmaakt nachtje slapen. Ergens tussen postrock, jazz en modern klassiek. Zoals Yann Tiersen op zijn subtielst, The Penguin Cafe Orchestra als one man band en een organische versie van Boards of Canada. Hiermee kunnen we de winter wel aan. THE CAVE SINGERS
Zodra je weet dat The Cave Singers uit mannen met baarden bestaat, weet je in combinatie met die bandnaam eigenlijk al genoeg: The Cave Singers voegt zich in het rijtje Fleet Foxes, Band of Horses en My Morning Jacket. Noeste, Amerikaanse folk, dus, met voetgestamp, fraaie samenzang en melodieën die je niet meer uit je kop krijgt. Nochtans komt de band voort uit Pretty Girls Make Graves, de 'art punk' band die uit elkaar ging in 2007. The Cave Singers houdt het een stuk rustiger. Zanger Peter Quirks karakteristieke, passievolle huilstem trekt je onweerstaanbaar naar hun kampvuur toe, waar je vervolgens geen genoeg krijgt van deze goudeerlijke, mooie muziek. LIGHTNING DUST
Een reprise op Le Guess Who: Het Canadese Lightning Dust stond reeds op de eerste editie van het festival, toen nog samen op een affiche met hun andere band, het stonerrockgezelschap Black Mountain. Lightning Dust is de uitlaatklep van Black Mountain-leden Amber Webber en Joshua Wells voor hun soulvolle folkliedjes. In hun nieuwe werk hebben ze iets van de grandeur van hun andere band meegenomen en zijn ze van kale singer/songwriter overgestapt op vollere, rijkelijk gearrangeerde kamerpop. Gelukkig nog altijd gecentreerd rond Webbers geweldige stemgeluid, een stem als die van Cat Power, en Wells' ronkende orgel. Een band om je aan te verwarmen op een koude winteravond. AUDIOTRANSPARENT
Het Groningse Audiotransparent is een van Nederlands beste en meest onderschatte bands. Hun melancholische liedjes zijn gevat in smaakvolle, hypnotiserende arrangementen, met een creatief gebruik van strijkers en samples. Op hun eind november te verschijnen derde plaat klinkt de band dynamischer en spannender dan ooit, als een mix van Sigur Rós, Tindersticks en Great Lake Swimmers. Met de laatste band zijn ze bevriend en brachten ze een split-single uit, waarop beide bands meespelen op elkaars nummers. En laat Tony Dekkers van Great Lake Swimmers nou toevallig in de buurt zijn.... Staat ons daar een samenwerking te wachten? Laten we het hopen! WILD BEASTS
Wild Beasts klinkt alsof Tindersticks hun disco-kant ontdekt heeft, met het dansbare van Franz Ferdinand gepaard aan een elegantie en grandeur die bijna niet meer van deze tijd zijn - en daardoor des te leuk. Bepalend voor Wild Beasts' geluid is het vocale samenspel tussen de falsetstem van gitarist Hayden Thorpe - helemaal disco en Antony - en de donkere tenor van bassist Tom Flemming, vergelijkbaar met die van Editors' Tom Smith. Thorpe levert de flamboyante toets, Flemming voor de donkere charme, die ervoor zorgt dat Wild Beasts nooit zijn chic verliest. Het maakt hun muziek even uitbundig en eigenzinnig als stijlvol. Dus zet je blik op koel en ongenaakbaar terwijl je rockend over de dansvloer zwiert. BIRTHDAY SUITS
De twee Chineze jongens uit Minneapolis die Birthday Suits vormen, treden, helaas of gelukkig, niet op in hun adamskostuums. Wel schuwen ze de opsmuk als het gaat om hun rechttoe rechtaan garagerock. Hun liedjes zijn kort en bevatten geen noot teveel, en het tempo is altijd hoog. Net als The Thermals begrijpen ze dat bravoure bij dit soort muziek op de eerste plaats komt. Ze grijpen terug op de bekende punk esthetica van Dead Kennedys en The Stooges en ook hun levensenergie is van het tijdloze soort. Birthday Suits maakt het leven niet ingewikkelder dan het is, maar houdt het overzichtelijk, luid en hartstochtelijk. Aa
Aa (Big A, Little a) noemt hun muziek een 'never-ending rythm experiment' en dat wordt gelijk duidelijk als je hun instrumentarium ziet: drums, drums, drums en synthesizer. En uit die synthesizer halen ze ook weer percussieve geluiden. Dat wil niet zeggen dat Aa vergelijkbaar is met de drumgroepjes die geregeld op stations luidruchtig hun djembés staan te mishandelen. Eerder is Aa de wilde en flink met acid experimenterende oudere broer van die drumgroepjes. Volgens Thurston Moore maken ze "the kindsa sounds that young people should be making." Deze heerlijke herrie moet hoe dan ook liefhebbers van Animal Collective, Black Dice en Liars zeer aanspreken, en daarnaast eigenlijk iedereen die ooit jong en onbezonnen is geweest. CRYSTAL FIGHTERS
Het Spaanse collectief Crystal Fighters maakt extatische trance-house met Baskische invloeden. Uitzinnige folkzang op een acid beat, vuige electro met een latin-feel: het is een combinatie die je waarschijnlijk nog nooit eerder hoorde, maar die direct heel logisch klinkt. Crystal Fighters is als het concept van Balkanbeats uitgewerkt naar een kolkende cocktail die verleidt en tot extase drijft. Ergens tussen CSS, Fischerspooner en Yeasayer ligt deze energieke en uitbundige muziek, als een Underworld-remix van Gogol Bordello. Exotische, uitdagende dance waarop het alleen maar vooruitgaan is.