Ingezonden persbericht


Amsterdam, 19 november 2009

PERSBERICHT

Andrej Tarkovski
Vier Tarkovski-klassiekers in het Filmmuseum

Stalker

Ter gelegenheid van een bijzonder muzikaal programma in het Tropentheater op 18 december rond de Russische cineast Andrej Tarkovski vertoont het Filmmuseum vier van diens belangrijkste werken. Dromen, herinneringen, heden en verleden lopen in zijn films op grillige wijze dooreen. Te zien zijn Andrej Roebljov, Solaris, Stalker en Nostalghia - vier klassiekers van een filmer-mysticus die vond dat kunst de zin van het leven dient te verklaren. 3 t/m 9 december in het Filmmuseum (Amsterdam)

Een cultuurpessimist, die ongrijpbare films maakte over de menselijke ziel en de metafysica van ruisende korenvelden. Een groot kunstenaar, die de oorlog verklaarde aan de amusementsindustrie ('Ik ben categorisch tegen entertainment in films: het is vernederend, zowel voor de filmmaker als voor het publiek'). Ziedaar enkele typeringen die losgelaten werden op de Russische cineast Andrej Tarkovski (1932-1986).

Hoewel Tarkovski's oeuvre bescheiden genoemd mag worden - hij regisseerde acht lange speelfilms - was de impact van zijn werk groot. De zoon van de beroemde dichter Arseni Tarkovski trok de aandacht als uitzonderlijk cinematografisch talent met de eindexamenfilm De stoomwals en de viool (1961). Met De jeugd van Ivan (1962), Andrej Roebljov (1967), Solaris (1971) en De spiegel (1974) vestigde hij zijn status. Buiten het knellend keurslijf van de sociaal-realistische sovjetcinema om schiep Tarkovski een eigenzinnig oeuvre, waarin hij het menselijk bestaan schetst als een spirituele zoektocht. De regisseur: 'In ieder geval staat voor mij vast dat kunst als doel heeft duidelijk te maken wat de reden en het doel van het bestaan op deze planeet is; of als ze niet verklaart, de mensen toch te confronteren met deze vragen.'

Tarkovski's films kenmerken zich door trage, bijna kleurloze beelden en een spaarzaam maar suggestief gebruik van muziek en geluid. Zijn personages zijn vrijwel zonder uitzondering onbegrepen eenlingen, die het gewicht van de wereld op hun schouders dragen. In 1982 verliet de filmmaker zijn geboorteland voor de opnamen van Nostalghia (1983). Kort nadat zijn laatste film Het offer (1986) in Cannes drie prijzen had gewonnen overleed de regisseur.

Bijlage: filmbeschrijvingen

Meer informatie



Ingezonden persbericht