Ministerie van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer

donderdag 17 december 2009 | Weblog

Wat gebeurt hier in vredesnaam!?

De wekker gaat weer vroeg. Ik heb een ontbijtsessie met de World Business Council. Met onder andere de Zuid-Afrikaanse minister Sonjica spreek ik met een aantal topmensen uit het bedrijfsleven over de onderhandelingen. Vanuit de zakenwereld wordt (al langer overigens) aangedrongen op heldere, harde doelen voor de lange termijn. Op die manier kan het bedrijfsleven nu al de juiste investeringsbeslissingen nemen, die vergen immers een lange horizon.

Maas en Hugo praten me vervolgens bij over de nachtelijke voortgang van de ambtelijke onderhandelingen. Het stemt me allemaal niet vrolijk.

Er zijn wederom problemen met de toelating van NGO's en journalisten tot het Bella Center. Ondanks dat het Bella Center is berekend op 15.000 bezoekers, heeft de organisatie ruim 45.000 accreditaties verstrekt. Dat past natuurlijk nooit. Een zeer strikt deurbeleid is het gevolg, met voor sommige niet-gouvernementele organisaties (NGO's) verstrekkende gevolgen. Ik probeer nog wat te betekenen voor hen bij zowel de Denen als Yvo de Boer, maar krijg nul op het rekest.

In het dagelijkse EU-overleg delen we onze indrukken. Meerdere ministers hebben bilaterale contacten gehad. Naast de inmiddels beruchte dwarsliggers Soedan, Saoedi-Arabië en Venezuela, is er ook bijzonder weinig beweging aan Chinese, Indiase of Amerikaanse kant. Het lijkt er sterk op dat een aantal landen moedwillig aanstuurt op uitstel tot het laatst mogelijke moment, vanuit de gedachte dat de EU en/of de VS op deze manier tot nog grotere (financiële) toezeggingen bereid zullen zijn. Maar misschien zijn sommigen zelfs wel uit op een nog hardere confrontatie. De spanning loopt duidelijk op.

Plenair komt die vervolgens tot een climax. Geen enkele poging van de Denen om tot een tekstvoorstel te komen wordt geaccepteerd, en zelfs de ambtelijke onderhandelingen worden grotendeels stil gelegd. Wat gebeurt hier in vredesnaam!? Nog enkele uren voordat de regeringsleiders aankomen en er ligt gewoon nog helemaal niks. Dit is echt ongekend en er is niemand die een dergelijk onderhandelingsspel eerder heeft meegemaakt.

Als premier Balkenende aankomt, breng ik hem en minister Koenders van Ontwikkelingssamenwerking in ons hotel op de hoogte van de ontwikkelingen en het totale gebrek aan voortgang. We spreken af dat de premier tijdens het staatsbanket later op de avond een serie bilaterale gesprekken voert met andere regeringsleiders om te bezien of er toch geen ruimte zit op een aantal thema's. Na het eten keer ik terug naar het Bella Center. Vanavond mag ik de plenaire zaal toespreken. Altijd een bijzonder moment. Het programma zegt dat ik om 21:30 aan de beurt ben.

Helaas! Door de Fidel Castro-achtige toespraken van sommige collega's lopen we een klein beetje achter op schema: nog 28 sprekers te gaan voordat ik het podium op mag. De wijzers van de klok kruipen vervolgens tergend langzaam over het scherm en om 00:30 uur ben ik eindelijk aan de beurt. In mijn toespraak trek ik een parallel tussen de solidariteit die de Nederlanders opbrachten na de watersnoodramp in 1953 en de solidariteit met de kleine eilandstaten en ontwikkelingslanden die vandaag de dag zo broodnodig is.