Ministerie van Volkshuisvesting, Ruimtelijke Ordening en Milieubeheer
donderdag 17 december 2009 | Weblog
Wat gebeurt hier in vredesnaam!?
De wekker gaat weer vroeg. Ik heb een ontbijtsessie met de World
Business Council. Met onder andere de Zuid-Afrikaanse minister Sonjica
spreek ik met een aantal topmensen uit het bedrijfsleven over de
onderhandelingen. Vanuit de zakenwereld wordt (al langer overigens)
aangedrongen op heldere, harde doelen voor de lange termijn. Op die
manier kan het bedrijfsleven nu al de juiste investeringsbeslissingen
nemen, die vergen immers een lange horizon.
Maas en Hugo praten me vervolgens bij over de nachtelijke voortgang
van de ambtelijke onderhandelingen. Het stemt me allemaal niet
vrolijk.
Er zijn wederom problemen met de toelating van NGO's en journalisten
tot het Bella Center. Ondanks dat het Bella Center is berekend op
15.000 bezoekers, heeft de organisatie ruim 45.000 accreditaties
verstrekt. Dat past natuurlijk nooit. Een zeer strikt deurbeleid is
het gevolg, met voor sommige niet-gouvernementele organisaties (NGO's)
verstrekkende gevolgen. Ik probeer nog wat te betekenen voor hen bij
zowel de Denen als Yvo de Boer, maar krijg nul op het rekest.
In het dagelijkse EU-overleg delen we onze indrukken. Meerdere
ministers hebben bilaterale contacten gehad. Naast de inmiddels
beruchte dwarsliggers Soedan, Saoedi-Arabië en Venezuela, is er ook
bijzonder weinig beweging aan Chinese, Indiase of Amerikaanse kant.
Het lijkt er sterk op dat een aantal landen moedwillig aanstuurt op
uitstel tot het laatst mogelijke moment, vanuit de gedachte dat de EU
en/of de VS op deze manier tot nog grotere (financiële) toezeggingen
bereid zullen zijn. Maar misschien zijn sommigen zelfs wel uit op een
nog hardere confrontatie. De spanning loopt duidelijk op.
Plenair komt die vervolgens tot een climax. Geen enkele poging van de
Denen om tot een tekstvoorstel te komen wordt geaccepteerd, en zelfs
de ambtelijke onderhandelingen worden grotendeels stil gelegd. Wat
gebeurt hier in vredesnaam!? Nog enkele uren voordat de
regeringsleiders aankomen en er ligt gewoon nog helemaal niks. Dit is
echt ongekend en er is niemand die een dergelijk onderhandelingsspel
eerder heeft meegemaakt.
Als premier Balkenende aankomt, breng ik hem en minister Koenders van
Ontwikkelingssamenwerking in ons hotel op de hoogte van de
ontwikkelingen en het totale gebrek aan voortgang. We spreken af dat
de premier tijdens het staatsbanket later op de avond een serie
bilaterale gesprekken voert met andere regeringsleiders om te bezien
of er toch geen ruimte zit op een aantal thema's. Na het eten keer ik
terug naar het Bella Center. Vanavond mag ik de plenaire zaal
toespreken. Altijd een bijzonder moment. Het programma zegt dat ik om
21:30 aan de beurt ben.
Helaas! Door de Fidel Castro-achtige toespraken van sommige collega's
lopen we een klein beetje achter op schema: nog 28 sprekers te gaan
voordat ik het podium op mag. De wijzers van de klok kruipen
vervolgens tergend langzaam over het scherm en om 00:30 uur ben ik
eindelijk aan de beurt. In mijn toespraak trek ik een parallel tussen
de solidariteit die de Nederlanders opbrachten na de watersnoodramp in
1953 en de solidariteit met de kleine eilandstaten en
ontwikkelingslanden die vandaag de dag zo broodnodig is.