Lokker, 4 mei 2010
(10-05-2010)
Toespraak dodenherdenking burgemeester Lokker, 4 mei 2010
herdenking 4-5 mei
De oorlog lijkt nog niet voorbij te zijn en is nog geen geschiedenis,
omdat veel mensen van die tijd nog geen geschiedenis zijn en te veel
vragen onbeantwoord zijn gebleven. Wel staan wij nu op deze plaats, bij
dit gedenkteken, generaties later en met even zovele vertegenwoordigers
van deze generaties, om het leed van oorlog en grootschalige
vernietiging te herdenken. Vandaag staan wij stil bij het
onvoorstelbare dat oorlog heet. Bij het onvoorstelbare dat dood heet.
Bij het onvoorstelbare dat de ene mens de andere mens haat om wie hij
is, om waar hij vandaan komt, om wat hij gelooft.
Maar vandaag staan we ook stil bij de kracht van een samenleving die
niet buigt voor blinde haat, die niet buigt voor het geweld, die niet
accepteert dat de ene groep de andere groep uitsluit en buiten de deur
laat staan. Ook daarom staan we hier om aan iedereen duidelijk te maken
dat wij met elkaar een gemeenschap vormen die niet gedreven wordt door
haat, maar door het geloof dat samen leven betekent dat je het leven op
gelijke wijze deelt met andere mensen, een gemeenschap die gelooft in
de kracht van de liefde, de medemenselijkheid en het respect voor
andersdenkenden.
In de film "De jongen met de gestreepte pyjama", die velen van u in het
Evertshuis hebben gezien, komen haat en liefde op een schokkende wijze
bij elkaar. Twee kinderen die niet begrijpen wat er om hen heen
gebeurt. Twee kinderen die geen boodschap hebben aan vooroordelen, maar
elkaar accepteren, vriendschap sluiten en oprecht nieuwsgierig zijn
naar de wereld van de ander. Een nieuwsgierigheid die hen beiden de
dood heeft ingestuurd. Omdat het systeem onverbiddelijk was. Omdat de
grote mensen het spoor bijster waren geraakt en een onvermijdelijke
drang hadden om te vernietigen in plaats van te scheppen.
Zullen wij wel ooit begrijpen wat er toen gebeurd is? Zullen wij ooit
begrijpen waarom oorlogen tot in onze tijd nog steeds voortduren?
Tussen landen, tussen volken, tussen mensen? Zolang wij dat niet
begrijpen, is er ook hoop dat er ooit een eind zal komen aan het
zinloos moorden, het zaaien van haat en het voeden van vooroordelen.
Laten wij daarom niet meer accepteren dat haat ooit nog omslaat in een
oorlog die ons allen zal vernietigen. Laten we zijn als de kinderen uit
dat verhaal van die twee jongens: onbevangen en onbevooroordeeld.
Laten wij met elkaar actief werken aan een wereld waarin voor ieder
mens een plek is, ongeacht geloof, ras, afkomst of nationaliteit.
Zonder oorlog en geweld. Een wereld waarin iedereen een veilig bestaan
kan opbouwen. Wij zijn het aan onze kinderen verplicht. Laten we daarom
deze plicht niet verzaken.
Laten we niet meer accepteren
dat mensen aan elkaar voorbij gaan
Zonder dat zij zien en horen.
Laten we stilstaan bij de verhalen van de ander
En leren begrijpen dat de tijd van ons leven
Hier en nu en voor de toekomst
te kort is om te haten en te doden.
Laat de dood van hen die ooit gevallen zijn
In de strijd voor vrijheid en respect
Niet voor niets zijn geweest
Gemeente Bodegraven