Ingezonden persbericht
PERSBERICHT
10/05 - 04/07
Maria Barnas met de expositie
Lost Park
Een film, een gedicht en tekeningen van Maria Barnas.
Binnen het kader van Made in Mirrors, www.madeinmirrors.org
De parken en tuinen van de Braziliaan Roberto Burle Marx (1909-1994) zijn als plaatsen om te denken, en plaatsen waar gedachten een plek krijgen. Analytisch maar ook intuïtief. Het mooiste is misschien nog wel dat het levende plekken zijn, net zoals gedachten blijven de planten in de tuin op zoek naar nieuwe vormen, en ligt de uitkomst niet vast.
In 1935 maakte Burle Marx zijn eerste tuinen in Recife, waaronder Praca de Euclides da Cunha. Deze tuin was geïnspireerd door een boek van Euclides da Cunha, 'De binnenlanden' uit 1902. Da Cunha gebruikt geologie en botanie om de geschiedenis van een streek in het Noorden van Brazilië te schrijven en herschrijven.
Burle Marx ontwierp op basis van dit boek een tuin met vetplanten en cactussen uit de door de Cunha beschreven streek. Deze tuin werd in de loop der jaren verwaarloosd. Daklozen die er woonden, lieten pitten van mango's achter, waar enorme bomen uit groeiden. De gemeente zette er nog wat struiken bij en al gauw was er van de tuin zoals Burle Marx die bedoeld had weinig meer over.
Van de meeste tuinen bleken geen gegevens meer te bestaan. Van het plein, of de tuin Euclides da Cunha, was geen bouwtekening meer te vinden. De restauratie die plaatsvond in 2004, was dan ook niet gebaseerd op de oorspronkelijke plannen van Burle Marx, maar op wat mensen zich van de tuin herinnerden.
Barnas maakte een animatie gebaseerd op foto's van tuinen van Burle Marx uit boeken, foto's van de cactussen die hij gebruikte en echte cactussen. Van dit materiaal maakte Barnas foto's en korte filmfragmenten. Ze wil zichtbaar maken dat een plek niet alleen fysieke plek is, maar ook een metafoor voor de behoefte om geschiedenis te bewaren en vooral om deze te verdraaien. 'Ik ben daarbij vooral geïnteresseerd in de fictie die ontstaat op het moment dat men vorm probeert te geven aan de geschiedenis', aldus Barnas.
Het tweede deel van de film bestaat uit documentair materiaal uit Recife. Barnas interviewde verschillende mensen over het park: de architect die het park restaureerde, een collega-architect die niet begrijpt waarom je in godsnaam een park zou restaureren, een boze kunstenaar die beweert dat het park niet juist is gereconstrueerd en mensen op straat die de schaduw en de fruitbomen missen, en een man die spontaan begint te zingen. Daarnaast is er een door rol voor een vrouw die het park kent van vroeger. Deze stem verwoordt de indrukken van Barnas, in een gedicht.
Rondom de film The Lost Park zullen houtskooltekeningen te zien zijn. Botanische, 'falende' registraties van elementen uit het werk van Burle Marx, als details uit park dat zich steeds meer lijkt terug te trekken uit de werkelijkheid.
//////////////