SGP
Adoptieverlof: Van der Vlies daagt D66 uit over gezin
SGP-kamerlid Van der Vlies daagt D66 in zijn laatste Kamerweek uit om
nu eens echt werk van het gezin te gaan maken en de individualistische
visie op de samenleving vaarwel te zeggen. Bij het adoptieverlof lijkt
deze partij eindelijk vóór het gezin te kiezen. Is dat het begin van
een 'bekering' van D66? De SGP'er wil nu doorpakken en vraagt D66 om
mét de SGP te kiezen voor een gezinsvriendelijk belastingstelsel. Dat
doet hij vanmorgen in het debat over het adoptieverlof. Van der Vlies
vindt dat het belangrijk is dat ouders zich kunnen hechten aan hun
kinderen. Daar moeten goede faciliteiten voor beschikbaar zijn.
---
Adoptieverlof
19 mei 2010
B.J. van der Vlies
Voorstel van wet van het lid Koser Kaya tot wijziging van de Wet arbeid
en zorg in verband met de uitbreiding van de duur van het adoptieverlof
bij interlandelijke adoptie (31045)
B.J. van der Vlies (SGP)
19 mei 2010
Voorzitter,
Zolang als deel uit mag maken van dit parlement, heb ik mij uit volle
overtuiging ingezet voor een gezonde visie op gezinnen. Het gezin is
dat waard. Zonder een hechte, warme en veilige thuisomgeving is het
vrijwel onmogelijk om je goed te ontwikkelen en later een verantwoorde
positie in te nemen in de maatschappij. Het gezin is de hoeksteen van
de samenleving. Het gezin is de plaats waar de opvoeding plaatsvindt en
de overdracht van waarden en normen. Niet in de laatste plaats is het
gezin de plaats waar kinderen een visie op het leven meekrijgen en
daarmee gevormd worden als christen of atheïst of agnost of Jood of
moslim. Voor mij als Kamerlid namens de SGP ligt daar de kern. Het is
mijn vaste overtuiging dat in die gezinnen de basis gelegd wordt voor
wat mijn diepste drijfveer is: een plaats waar kinderen met liefde
opgevoed worden als mensen met liefde voor de God van de Bijbel en voor
hun naaste.
In dat licht was ik aangenaam verrast toen ik in de antwoorden op onze
vragen bij het wetsvoorstel van mevrouw Koser Kaya iets van positieve
waarde van het gezin hoorde doorklinken. Ik citeer: âHet gezin neemt in
de Nederlandse samenleving een centrale plaats in â¦â (nr. 7, blz. 12)
Je kunt dat lezen als een feitelijke vaststelling: dat is nu eenmaal
zo. Maar gezien de gewaardeerde inzet van mijn collega voor het
verbeteren van de adoptiefaciliteiten, is er meer aan de hand.
In de afgelopen jaren heb ik D66, de partij die de indienster
vertegenwoordigt, leren kennen als een partij die niets moet hebben van
het bevoordelen van gezinnen. Het individu is het enige dat telt. Alles
wat gericht is op het bevoordelen van gezinnen moet worden afgebroken.
Zou dit wetsvoorstel de eerste stap zijn op weg naar wat ik maar even
een âbekeringâ noem van D66? Zou D66 het gezin als hoeksteen van de
samenleving gaan ontdekken? Ik prijs me gelukkig wanneer ik daar
getuige van zou mogen zijn.
Ik zeg dit natuurlijk niet zomaar aan de hand van één zin. Er is meer
in de stukken dat mij opvalt. Ik citeer opnieuw: âMet de komst van het
kind wordt voor de adoptiefouders een lange adoptieprocedure
afgesloten. Het proces van hechting en zorg voor het kind begint. Voor
veel adoptiefouders geldt dat zij bedien moeten blijven werken uit
financieel oogpunt, waardoor het kind op termijn buitenshuis opgevangen
dient te worden.â (nr. 7, blz. 5)
Deze zinsneden kwamen op mij over als een klacht met de volgende
interpretatie: âEigenlijk is het een drama voor ouders wanneer zij al
zo snel na de geboorte hun kind weer moeten afstaan aan mensen die op
zich best goed voor het kind zorgen, maar het niet de liefde en
aandacht kunnen geven die ouders zoveel beter kunnen geven. Maar ja,
door de fiscaal dramatische gevolgen van de keuze voor zorg voor de
kinderen en de grote financiële voordelen wanneer je kinderen
buitenshuis op laat vangen moet het nu eenmaal.â
Begrijp ik de diepere drijfveren van mijn collega nu goed? Is dat wat
zij eigenlijk wil zeggen? Die gedachte wordt nog versterkt wanneer ik
later weer lees dat een dergelijk proces van hechting een langdurig
ontwikkelingsproces is dat jaren duurt. Dit is niet anders te lezen dan
een pleidooi voor het bieden van de keuze aan ouders om hun kinderen
thuis op te vangen, voor een zo goed mogelijk hechtingsproces. Met de
daarbij behorende faciliteiten.
Om niet meer te noemen wordt die gedachte nog verder gevoed door wat ik
in het cijfervoorbeeld op blz. 11 van de reactie van de indieners lees.
Na eerst betoogd te hebben dat adoptieverlof voor beide ouders
beschikbaar moet zijn â helemaal mee eens! â is het cijfervoorbeeld
volledig op het kostwinnersprincipe gericht. Immers: bij de berekening
van de kosten gaat mevrouw Koser Kays uit van één ouder die gebruik
maakt van het adoptieverlof. Anders zou het mijns inziens toch echt het
dubbele bedrag moeten zijn!
Mijn inzet voor het gezin is altijd ook gepaard gegaan met de roep om
goede fiscale faciliteiten. Mag ik mevrouw Koser Kaya uitnodigen om
eens samen met mij om de tafel te gaan zitten hoe we komen tot een
eerlijker belastingssysteem?
Het mag duidelijk zijn: de SGP-fractie waardeert het voorstel om het
adoptieverlof bij interlandelijke adoptie langer te maken. Ook in de
motivering kom ik positieve punten tegen die smaken naar meer. Adoptie
is een belangrijke gebeurtenis voor de toekomstige ouders en zeker ook
voor het te adopteren kind. De huidige wet gaat uit van vier weken,
ongeacht de vraag of het binnenlandse of interlandelijke adoptie
betreft. Wanneer ouders naar het buitenland moeten om het te adopteren
kind op te halen, is een langer verlof noodzakelijk dat niet alleen
bedoeld is voor de hechting, maar ook voor de reis en het verblijf. De
verlenging naar zes weken biedt hiermee enige lucht. De indienster
spreekt zelf over âeen (bescheiden) tegemoetkoming aan adoptiefouders
ter afhandeling van de procedures in het buitenland en het ophalen van
het kindâ. (nr. 7, blz. 5)
De SGP-fractie blijft nog met enkele vragen zitten.
*Wat is nu eigenlijk het precieze motief van de indienster? Is het
alleen een praktische oplossing? Maar is de probleemstelling dan
helder?
*Hieruit volgt de vraag: hoe komt die keuze voor twee weken tot stand?
Dat is toch lang niet altijd voldoende? Waarom kiest zij er niet voor
om aan te sluiten bij de daadwerkelijke duur van het verblijf in het
buitenland?
*Is in totaal zes weken voldoende? Zeker als we de voorbeelden uit het
buitenland zien, dan is daar sprake van een veel verdergaande vorm van
adoptieverlof.
*Tenslotte een vraag aan de regering: Wanneer komt dat wetsvoorstel
over de vergoeding voor adoptiekosten nu eindelijk naar de Kamer? Er
zou al een paar jaar geleden een regeling komen als gevolg van mijn
motie hierover. Nu hebben we nog steeds niets gekregen.