Ingezonden persbericht

Amsterdam, 15 april 2010

PERSBERICHT

Zomerprogramma Ingrid Bergman
Ster Casablanca schittert in tal van Hollywoodklassiekers

EYE Film Instituut Nederland presenteert deze zomer een retrospectief rond Ingrid Bergman. De van origine Zweedse actrice werd geroemd om haar natuurlijke schoonheid. Als 'Saint Ingrid' groeide ze uit tot Amerika's publiekslieveling. Bergman acteerde naast Hollywoodiconen als Humphrey Bogart, Cary Grant en Gary Cooper en schitterde in klassiekers als Casablanca (Michael Curtiz, 1942), Notorious (Alfred Hitchcock, 1946), Stromboli (Roberto Rossellini, 1950) en Herfstsonate (Ingmar Bergman, 1978).
Bergmans carrière omvat meer dan veertig films; voor haar acteerwerk ontving ze drie Oscars. EYE toont werk uit zowel haar vroege Zweedse als Amerikaanse en Italiaanse periode. Van Michael Curtiz' klassieker Casablanca brengt EYE vijf gloednieuwe kopieën uit in Nederland. Casablanca neemt de derde plaats in op de internationaal gezaghebbende lijst van '100 Greatest American Movies of All Time', die in 1998 werd opgesteld door het AFI (American Film Institute).
Zomerprogramma Ingrid Bergman, 1 juli t/m 1 september 2010, EYE Film Instituut Nederland (Vondelpark 3, Amsterdam).
Première Casablanca: 24 juni in EYE Film Instituut Nederland (Amsterdam), The Movies (Amsterdam), Filmhuis Den Haag, 't Hoogt (Utrecht) en LUX (Nijmegen).

Ingrid Bergman (1915-1982) volgt de toneelacademie in Stockholm en speelt tijdens haar tienerjaren in verschillende Zweedse films, waarvan een selectie te zien zal zijn in EYE. Op basis van haar zevende Zweedse speelfilm, het succesvolle Intermezzo (1936), wordt ze door Hollywood-producent David O. Selznick uitgenodigd om in een Amerikaanse remake van die film te spelen. Dit wordt Intermezzo: A Love Story (1939). Selznick haalt Bergman op haar 24ste naar Amerika, waar ze door de pers wordt ontvangen als 'de nieuwe ontdekking'. Wanneer ze weigert haar uiterlijk en haar naam aan Hollywood aan te passen, creëren de Amerikaanse studio's een 'puur natuur'-imago rondom haar persoon. 'Rein als een orchidee, fris als de eerste sneeuwval', schrijven de journalisten. 'In haar kleedkamer staan geen make-upartikelen, alleen een grote tube tandpasta.'
Toch weet Bergman door een zorgvuldige keuze van haar rollen regelmatig van het beeld van de brave filmster af te wijken. Ook door haar privéleven blijkt ze al snel een 'heilige' met twee gezichten.

'Saint Ingrid'
In 1942 speelt zij in het oorlogsdrama Casablanca, samen met Humphrey Bogart, die plateauzolen moet dragen om niet weg te vallen naast de 1.80 meter lange Zweedse. De film wordt een klassieker en Bergman een even bekend als geliefd actrice. Voor de film Gaslight (1944) ontvangt ze haar eerste Oscar. Direct daarna speelt ze twee rollen met een religieus karakter; als non naast Bing Crosby in The Bells of St. Mary (1945) en als Joan of Arc in de gelijknamige film uit 1948, een rol waarvan ze als kind al droomde en die ze uiteindelijk drie keer zou spelen. The Bells of St. Mary wordt een groot succes, met een Oscarnominatie voor beste actrice als resultaat. Tijdens promotietournees blijkt Bergman de heldin van vele katholieke moeders. Duizenden baby's worden Ingrid genoemd en de dames- en fanbladen schrijven opgetogen over 'Saint Ingrid'. Ook Alfred Hitchcock is onder de indruk van de Zweedse schoonheid en geeft haar rollen in de films Spellbound (1945), Notorious (1946) en Under Capricorn (1949).

Overspel
Ingrid Bergman wordt Amerika's nieuwe lievelingsster. Maar haar carrière neemt een duikvlucht wanneer ze in 1949 haar echtgenoot verlaat voor de grote en eveneens getrouwde Italiaanse regisseur Roberto Rossellini. Tijdens de opnamen van de film Stromboli (1950, Roberto Rossellini) worden de geruchten over een affaire wereldkundig, waarop Bergman toegeeft dat ze een kind verwacht van Rossellini. Na hun eerste kind, Roberto jr., krijgen Rossellini en Bergman samen een tweeling, van wie de oudste later zal uitgroeien tot de wereldberoemde actrice Isabella Rossellini.
Hollywood spreekt schande van het overspel en doet de actrice zeven jaar lang in de ban. In sommige Amerikaanse staten wordt Stromboli zelfs verboden, omdat het een immorele film zou zijn. In haar Italiaanse periode (1950-1955) maakt Bergman vijf films met haar man Rossellini, waaronder Europa '51 (1952) en Viaggio in Italia (1954).

Legende van het witte doek
In 1956 keert Bergman terug in de schijnwerpers van Hollywood met een hoofdrol in Anastasia (1956), waarvoor ze haar tweede Oscar ontvangt. In de komedie Elena et les hommes (Jean Renoir, 1956) vertolkt ze een mannenmanipulerende Poolse prinses; in de jaren daarna volgen Indiscreet (1958) van regisseur Stanley Donen en Murder on the Oriënt Express (1974), geregisseerd door Sidney Lumet. Deze film levert haar een derde Oscar op voor beste vrouwelijke bijrol. Haar laatste film maakt ze met naam- en landgenoot Ingmar Bergman: Herfstsonate (1978).
Op de lijst van '50 Greatest American Screen Legends' van het American Film Institute staat Ingrid Bergman als vierde genoteerd.

Theater- en televisieperiode
Naast haar indrukwekkende filmcarrière is Bergman ook actief in het theater en op televisie. In 1946 staat ze 25 weken lang op Broadway als Jeanne d'Arc in het toneelstuk Joan of Lorraine. Voor deze rol ontvangt ze een Tony Award voor beste actrice. Ruim twintig jaar daarna schittert Bergman opnieuw op Broadway, met een soloperformance in Jean Cocteau's The Human Voice (1967). In 1982 speelt zij met verve haar laatste rol in de Amerikaanse miniserie A Woman Called Golda, over het leven van Golda Meir, de oud-minister-president van Israël. Ook met deze vertolking valt Bergman in de prijzen: ze wint zowel een Emmy als een Golden Globe. Aan het eind van haar leven vertelt ze in haar autobiografie My Story (1980): 'Ik ben van heilige tot hoer geworden en andersom, en dat alles in één leven.'

Holland Doc 24
Ter gelegenheid van het EYE-zomerprogramma vertoont het digitale televisiekanaal Holland Doc 24 van 28 juni t/m 4 juli een aantal documentaires over Ingrid Bergman. Zie www.hollanddoc.nl.

Per 1 januari 2010 zijn het Filmmuseum, het Nederlands Instituut voor Filmeducatie (NIF), de Filmbank en Holland Film gefuseerd tot EYE Film Instituut Nederland.