Vilans
Vrijheidsbeperking in de Interliner
Vrijheidsbeperking. Dagelijkse realiteit in de zorg voor mensen met een
verstandelijke beperking en in de ouderenzorg. We hebben er allemaal
een mening over, maar we beseffen niet dat we er bijna iedere dag aan
meedoen.
Vanochtend in de Interliner, op weg naar mijn werk. Er komt een man
naast me zitten, zo dicht tegen me aan dat het voelt als een fixatie.
Hij valt ook nog in slaap dus als ik uit wil stappen heb ik een
probleem. Ik druk op de stopknop en wil opstaan, maar door de druk
tegen mijn bovenbeen en mijn iets te grote tas gaat dat moeilijk. Als
ik eindelijk sta kan ik nog steeds geen kant op. Rechts is het raam,
dus dat is geen optie. Links wordt de weg versperd door een slapend
lichaam. Het voelt als een beperking: ik wil eruit maar het lukt me
niet. Ik schud de man wakker. Als ik ten slotte naar de uitgang loop,
word ik opnieuw in mijn vrijheid beperkt: de deuren klappen dicht en
voordat ik het in de gaten heb rijdt de bus verder. In de zorg moet je
voor elke vrijheidsbeperking een middel en maatregel afspreken die je
vastlegt in het zorgplan. De chauffeur overlegt met niemand! Hij klapt
de deur dicht en geeft gas. Ik val keihard op mijn knie.
Nu kan ik pas in het volgende dorpje uitstappen (ik woon in Brabant) en
zal ik daar op de bus terug moeten wachten. Ik ga weer zitten en laat
mijn gedachten de vrije loop. Bij de kick-off van tranche 2 van Ban de
Band verkondigen we luidkeels dat afbouwen van vrijheidsbeperking en
valletsel geen aantoonbaar verband hebben met elkaar. Vandaag heb ik
gemerkt dat vrijheidsbeperking de kans op vallen vergroot! Maar hoe zal
het straks zijn? Als ik oud ben en zelf zorg nodig heb? Nu weet ik dat
zorgen iets is wat je doet en dat zorgen maken geen zin heeft. Maar als
ik mijn kinderen niet meer bij hun voornaam kan noemen en ik niet meer
weet dat ik bij Vilans heb gewerkt, als ik vastgebonden zit in mijn
stoel zodat ik niet zomaar aan de wandel kan, dan is het te laat om me
zorgen te maken. Geen reep chocolade uit de kast pakken als ik daar zin
in heb en niet zelf bepalen wanneer ik naar het toilet ga om daar in
alle rust mijn boekje te kunnen lezen. Niet zelfstandig met de
Interliner reizen!
De bus stopt. Als ik uitstap ben ik vastbesloten: ik maak me geen
zorgen maar ga ik, samen met mijn collega's van het kernteam, zorgen
voor minder vrijheidsbeperkende maatregelen. En dus voor minder angst,
depressie, onrust, gebruik van psychofarmaca, minder incontinentie en
decubitus en minder letsel. Want vandaag bannen wij de band uit
Nederland. Vandaag is het begin van de herwonnen vrijheid van honderden
mensen met een verstandelijke beperking en ouderen.
Wilt u met ons meedoen? Op 11 november start de laatste tranche van dit
jaar, er is nog plaats!
Meer informatie over de tweede tranche van het verbetertraject Ban de
band