KNHS
Wereldkampioenschappen met twee gezichten
11 oktober 2010
KENTUCKY/LEXINGTON (KNHS) - De wereldkampioenschappen in de Amerikaanse
staat Kentucky kunnen op verschillende manieren de geschiedenisboeken
ingaan. De World Equestrian Games (WEG) van de gedevalueerde
toegangsprijzen, de WEG van de wegblijvende bezoekers, de WEG van de
organisatie die overal winst uit wenste te slaan maar uiteindelijk het
deksel op de neus kreeg, de WEG van de chaos, de WEG van de
dressuurbaan voor de para dressuurruiters met de verkeerde maatvoering
of de WEG waar de tijdwaarneming uitviel bij de vaardigheid mennen.
Tegelijkertijd was het een WK met zeer grote terreinen, indrukwekkende
stadions en een prachtige omgeving doordrenkt met racepaardenhistorie.
Voor Nederland en de KNHS zal deze WEG vooral de geschiedenis ingaan
als de WEG van grootse euforie en diepe teleurstelling. Teleurstelling
omdat Carmen Romer en Tim Lips van hun paard tuimelden, teleurstelling
omdat Parzival zich op zijn tong beet. Teleurstelling omdat Petra van
de Sande een fout maakte in haar dressuurprogramma en het paard van
Gert Bolmer de rem erop zette toen het niet moest waardoor Nederland
een bronzen teammedaille miste. Teleurstelling ook over de falende
springequipe die haar uitzending naar deze WEG als titelverdediger niet
wist te rechtvaardigen. Woede om de sabotage daad die werd gepleegd op
het marathonrijtuig van Chardon. Gevolgd door verbazing dat de FEI een
van de paarden van Chardon aanwijst voor dopingcontrole waardoor het er
alle schijn van heeft dat de FEI zelfs een sportman die 30 jaar lang
een onbezoedelde staat van dienst heeft een oor denkt aan te kunnen
naaien. Hoe gemakkelijk moet het voor de vandaal zijn geweest om voor
of na het beschadigen van de koets de paarden die vijftig meter
verderop gestald stonden iets toe te dienen?
Euforie was er ook omdat Moorlands Totilas in de dressuur
onverslaanbaar bleek en drie gouden medailles wist te winnen. Bovendien
wist Nederland voor het eerst in de historie een gouden wk-teammedaille
in de dressuur te winnen. Duitsland was in de dressuur vanaf 1974
onverslaanbaar. Vreugde was er ook om de schitterende gouden medaille
van het vierspanteam, waarvan de teamleden ook alle drie in de top zes
eindigden. Blijdschap was er bij de gouden medaille van Petra van de
Sande en de andere medailles bij de para dressuur. De WEG in Kentucky
bewees overduidelijk dat het niet uitmaakt hoe slecht de organisatie
is, maar de sport altijd als winnaar uit de bus komt.
In alle acht disciplines kwamen steeds weer waardige wereldkampioenen
op de hoogste trede van het ereschavot en zij werden steeds weer
geflankeerd door sporters die een fractie tekort hadden geschoten. Toch
kan met voldoening worden geconstateerd dat Nederland zeer hoog in het
medaille klassement is geëindigd met vijf gouden medailles, drie
zilveren medailles en een bronzen plak. Daar mag hippisch Nederland dik
tevreden mee zijn.