KNSB
Bron: KNSB
Steendam (KNSB) - De geschiedenis herhaalde zich. Vorige winter reden
de marathonschaatsers twee klassiekers, en Mireille Reitsma en Carla
Zielman schreven die races op hun naam. Dit seizoen staat de teller ook
op twee, en de namen van de winnaressen zijn dezelfde. Nadat Reitsma
zegevierde in Eernewoude, was het woensdag de beurt aan Zielman in de
Ronde van Duurswold.
'Steenkoud in Steendam' had de slogan kunnen zijn deze dag. Waar de
rest van Nederland over het algemeen zuchtte onder dooi was daar in het
hoge noorden weinig van te merken. Tijdens de vrouwenwedstrijd zakte
het kwik naar acht graden onder nul, en dat was achterop het weidse
Schildmeer nog eens een paar graadjes minder. ,,Dit deed denken aan de
wedstrijden in Zweden'', verzuchtte Carla Zielman. ,,Tjonge, wat was
het koud.''
De winnares was zeker niet de enige die tot die conclusie kwam. ,,Het
was zwaar'', stelde Maria Sterk omomwonden. ,,Kou en wind maakten het
tot een moeilijke tocht.'' Niettemin behoorde Sterk tot het groepje
vrouwen dat elkaar vond in een mooie kopgroep. Twaalf rijdsters, met
daarbij alle favorieten. Vanaf het moment dat die gas gaven, was
duidelijk dat voor de rest de koers gelopen was.
Onder het dozijn ook Foske Tamar van der Wal, misschien wel de sterkste
rijdster in deze eerste Ronde van Duurswold. De Nederlands kampioene op
natuurijs voelde dat zelf ook. ,,Ik was echt goed vandaag, had de benen
om te winnen'', bekende Van der Wal. Maar ze greep naast de winst,
stond zelfs niet op het podium. ,,En daarvan baal ik behoorlijk. Ik heb
meerdere keren geprobeerd om weg te rijden, maar daarvoor kreeg ik de
gelegenheid niet. Iedereen let nu toch op me.''
Van der Wal voelde er weinig voor het te laten aankomen op een
eindsprint. ,,Had ik kunnen doen, maar als ik me zo goed voel, rijd ik
liever weg. Dat is dan verreweg de beste optie.''
Pissig
Er waren meer vrouwen die baalden aan de boorden van het Schildmeer.
Zoals Jolanda Langeland. Op het podium, dat wel. Maar op plaats drie,
en dat zinde haar helemaal niet. Langeland smeet pissig haar jas op de
grond. ,,Zo dicht bij huis en zo dicht bij de overwinning. Dan kan ik
met een derde plaats niet tevreden zijn.'' Langeland houdt haar handen
pakweg veertig centimeter uit elkaar. ,,Zo weinig scheelde het. Ik ging
de sprint zelf aan, dacht zo de beste kans te maken. Maar uiteindelijk
waren er twee toch nog even sneller dan ik. En dat bij een klassieker
hier in Groningen, dan ben ik daar best ziek van.''
De lach was er vooral bij Carla Zielman, die in de sprint Maria Sterk
en Jolanda Langeland achter zich liet. Begrijpelijk, want de
boerendochter kon opnieuw een mooie overwinning bijschrijven. Daar had
Zielman ook hard voor gewerkt, want ze zag er geen heil in zich te
sparen en energie te bewaren voor de sprint. ,,Ik heb ook mijn deel van
het werk gedaan, heb gaatjes dichtgereden en kopwerk gedaan.'' Toch had
ze nog voldoende over voor de sprint. ,,Ik voel me momenteel gewoon
enorm goed, heb veel snelheid. En dat blijkt hier dan ook weer.
Hartstikke mooi om zo'n wedstrijd te winnen. Vorige winter die
overwinning op de Loosdrechtse Plassen, nu deze. Daar ben ik hartstikke
blij mee.''
Blijft toch die ene opmerkelijke dissonant in de sterke reeks van
Zielman. Bij het NK op het Belterwiede was ze volstrekt onzichtbaar,
eigenlijk gewoon in slechte doen zelfs. In de immense blokhut langs het
Schildmeer haalt ze haast verontschuldigend de schouders op. ,,Dat was
de enige dag de laatste weken waarop het totaal niet ging. En ik weet
nog steeds niet precies hoe dat kwam, al heb ik wel een vermoeden. Ik
denk dat het gewoon de zenuwen zijn geweest.''