Ingezonden persbericht
Persbericht, januari 2011
Vooral vrouwelijke dansmakers in Entwine van Nederlands Dans Theater I
In het nieuwe programma 'Entwine' van Nederlands Dans Theater I hebben vrouwelijke dansmakers de overhand. De choreografen Amanda Miller en Aszure Barton debuteren beide bij Nederlands Dans Theater met een wereldpremière. Daarnaast is de reprise van Same Difference (2007) van huischoreografen Paul Lightfoot en Sol León te zien.
De première van 'Entwine' is op donderdag 3 februari, Lucent Danstheater, Den Haag.
Jim Vincent (artistiek directeur Nederlands Dans Theater) over dit programma:
'Ik heb altijd al versteld gestaan van het feit dat, in vergelijking met mannen, er zo weinig vrouwelijke choreografen zijn in de hedendaagse dans. Toen we eenmaal onze gastchoreografen voor dit seizoen 'rond' hadden, zag ik dat er een kans bestond om één programma een bepaalde dynamiek te geven door drie van deze choreografen - Aszure Barton, Amanda Miller and Sol León - samen te brengen. We waren in de positie om deze drie uiteenlopende vrouwelijke 'stemmen' samen te brengen (natuurlijk samen met een van onze andere huischoreografen Paul Lightfoot) wat het uiteindelijk een vrij makkelijke maar tegelijk berekende keuze maakte.'
Amanda Miller Field Days, wereldpremière
Amanda Miller is freelance choreograaf, performer, artistiek leider en danslerares. Zij groeide in de zestiger jaren op in North Carolina en startte haar professionele leven als kunstenaar aan de North Carolina School of the Arts. In 1984 nodigde William Forsythe haar uit om naar Ballett Frankfurt te komen waar zij danser en choreograaf was. In 1992 richtte Miller haar eigen gezelschap 'Pretty Ugly Dance Company' op. Dit gezelschap was van 1997 tot 2004 gevestigd in Freiburg (onder de naam Ballett Freiburg Pretty Ugly) en van 2005 tot 2009 in Köln (Pretty Ugly Tanz Köln). In Japan richtte zij het gezelschap Yummidance op. De Amerikaanse maakt balletten bij gezelschappen over de hele wereld.
Miller heeft een humanistische, filosofische benadering van dans. De Amerikaanse werkt op basis van improvisatiestructuren. Miller wil de dansers zo losweken van vaste patronen, rollen en emoties. Dankzij improvisatie komt er bij iedere individuele danser volgens de choreograaf ruimte voor nieuwe ontdekkingen, en daarmee een nieuwe 'taal' waarmee de groep onderling en met het publiek kan communiceren. Het gaat haar daarbij vooral om interdependentie en de boodschap 'to wake up', wat volgens Miller zelf teruggrijpt op haar wortels in de jaren zestig in North Carolina.
Miller werkt al twintig jaar samen met componist Fred Frith, die ook voor Field Days de muziek componeerde. De kostuums zijn handbedrukt door Nicole Rauscher.
Bij het maken van Field Days is Miller geïnspireerd door de dichter en schilder Henri Michaux (met name zijn gedicht 'When are we going to start bombing the angels.') en Agnes Martin (Writings).
What is real?
'We are in the midst of reality responding with joy. It is an absolutely satisfying experience but extremely elusive. It is elusive because we must recognize so many other things at the same time.'
(Uit: Writings van Agnes Martin)
Aszure Barton Still Life, wereldpremière
Aszure Barton is een choreograaf die al vele en uiteenlopende projecten op haar naam heeft staan. Zo maakte zij choreografieën voor Mikhail Baryshnikov, The National Ballet of Canada, American Ballet Theatre, Les Ballets Jazz de Montréal en andere gezelschappen. De Canadese is 'artist in residence' bij The Banff Centre in Canada en bij The Baryshnikov Arts Center in New York. Ook heeft zij sinds 2002 haar eigen dansgezelschap in New York: Aszure Barton & Artists.
Barton maakt Still Life in samenwerking met modeontwerpster Michelle Jank, lichtontwerpster Nicole Pearce en met de dansers van Nederlands Dans Theater I. Rode draad in haar werk is samenwerking en de 'community'.
Voor meer informatie over Aszure Barton: www.aszurebarton.com
Voor meer informatie over Nicole Pearce: www.nicolepearcedesign.com
Paul Lightfoot en Sol León Same Difference
Same Difference ging in 2007 in première in co-productie met Grand Théâtre de la Ville in Luxemburg. Het werd gemaakt ter gelegenheid van het 11e Holland Dance Festival. In dit theatrale stuk laten Paul Lightfoot en Sol León de dans niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk spreken. De dansstaal van de huischoreografen krijgt er een extra dimensie door. Op muziek van Philip Glass schetsen zeven karakters een surrealistische wereld.
Ingezonden persbericht