Ingezonden persbericht


P E R S B E R I C H T

Galerie Smarius/Steven Sterk, Gorredijk, 2 mei 2011

Galerie Smarius/Steven Sterk kiest voor midcareers kunstenaars op Art Amsterdam 2011

Alet Pilon sculpturen
Pedro Bakker werk op papier
Brieke Drost schilderijen
Hans Klein Hofmeijer werk op papier
Tjibbe Hooghiemstra, 1957 schilderijen, werk op papier Wim Bosch fotografie

Alet Pilon, (1949), sculpturen

Op vrijdag 13 mei 2011 verschijnt bij Uitgeverij d'jonge Hond de eerste publicatie van Alet Pilon: Not Me. In samenwerking met Galerie Smarius/Steven Sterk zal tijdens Art Amsterdam 2011 het eerste boek worden uitgereikt aan Robbert Roos, hoofdconservator van Kunsthal Kade in Amersfoort. Om 19.00 uur zal de feestelijke boekpresentatie van start gaan in de Amsterdam RAI, bij Galerie Smarius/Steven Sterk, standnummer 65. Alet Pilons bijzondere werk, dat speelt op de grensvlakken tussen beeldende kunst, mode en biologie, beeldt angst en kwetsbaarheid uit. Vervolgens biedt ze troost en gaat - na het dier - ook de mens de dood voorbij. Het werk van Alet Pilon gaat over mensen, dieren en (on)macht. Van dieren die voor consumptie bedoeld waren of verongelukten, verwerkt zij de delen die wij als mens niet bezitten en brengt ze aan op het menselijk lichaam. De mens lijkt nietig te worden naast de kracht van het dierlijk materiaal. De beelden krijgen mythische proporties en lijken uit het leven gegrepen te zijn. Meer dan 10 jaar was Alet hoofd van de modeafdeling van de Gerrit Rietveld Academie; daar stond ze voor een opleiding die de grenzen van de mode opzocht. Die grenzen zijn terug te vinden in haar persoonlijke werk. Het strekt zich over disciplines heen en lijkt een unieke plek in te nemen in een gebied dat ligt tussen mode, beeldende kunst en biologie. Drie essays, geschreven door José Teunissen (modelector ArtEZ), Robbert Roos (hoofdconservator Kunsthal Kade) en Kees Moeliker (conservator Natuurhistorisch Museum) leggen - ieder vanuit hun professionele positie - het spanningsveld bloot waarin het werk zich evolueert.

Pedro Bakker, (1952) werk op papier
Recensent Sytse Singelsma van Leeuwarder Courant: "In het Fries Museum toonde Pedro Bakker schilderijen uit de tijd dat hij als 'de Koefilosoof' door het leven ging. De combinatie van koeien en filosofie ontleende hij aan de negentiende-eeuwse kunsthistoricus Thoré Bürger, de herontdekker van onder anderen Johannes Vermeer en Paulus Potter. De diepzinnigheid die hij meende te lezen in de ogen van de door Potter geschilderde koeien brachten hem tot de verzuchting 'vache filosofe', een filosoferende koe. Bakker draaide dat om. Het filosofische kwam bij hem tot uiting in de cryptische teksten die hij, in het Engels, onder zijn schilderijen zette. Van zijn jeugd op de boerderij herinnert Pedro Bakker zich vooral de periode dat zijn moeder heel lang achter elkaar niet thuis was. Ze werd psychiatrisch verpleegd. De boerderij uit zijn jeugd vormt het decor van bijna al het werk dat Pedro Bakker de laatste tijd heeft gemaakt. Hij staat er op zoals hij was toen de kunstenaar hem voor de laatste keer zag. Dat was vlak nadat een brand het gebouw in een ruïne had veranderd, met geblakerde muren, halfverkoolde balken van zolder en hooivak en een weggebrand dak. Een 'Burnt Home.' Hij wordt bevolkt door personages die verwikkeld zijn in raadselachtige handelingen. Pedro Bakker: ,,Ik heb vorig jaar zomer in Amsterdam mijn masterstitel gehaald in de studie artistic research. Dat is een opleiding van de Universiteit Amsterdam en de Rietveld Academie waarbij kunsttheorie gecombineerd wordt met de praktijk. Ik wou daar mijn project 'Mum' doen, waarbij ik de dingen die vroeger gebeurd zijn zich nu laten afspelen in die uitgebrande boerderij.'' De serie tekeningen gaat over Pedro Bakker als kind en over de mensen om hem heen. Maar vooral gaat het over zijn familie en de noodlottige gebeurtenissen waardoor die getroffen werd. Het werk van Bakker is persoonlijk, ingrijpend en verhalend. In Amerika ondervond het werk van Bakker ook waardering. Daar vond men 'Burnt Home' vooral 'sterk filmisch."

Brieke Drost, (1957), schilderijen
'Wat Brieke Drost schildert is niet willekeurig, maar wat zij ook schildert het wordt steeds pregnanter van betekenis", recenseert Alex de Vries. " Je moet heel veel hebben geschilderd om met zo weinig te kunnen volstaan. Dat je een glazen pot met daarin een reliëf van een hoefijzermotief gaat schilderen, is een voornemen dat niet iedereen koestert. Het wordt voor de beginneling een technische oefening en voor de gevorderde een opgave. Bij Brieke Drost is het de noodzaak om in het niets iets te zien wat haar het schilderij doet maken. De pot is haar good luck charm. Het staat er ook op. De mogelijkheden die de pot heeft zijn velerlei en daarvan kiest zij er één: die te schilderen, leeg, tegen een van boven naar beneden van donker naar licht verlopende achtergrond. Het vormt een stilleven dat zindert van de ingehouden verwachting, van de concentratie, de opluchting en de verinnerlijking. De glazen pot is zonder deksel. Die gaat er pas op als er wat in zit. Een zijderups met een mo erbeiboomblaadje, wat terpentine en een schoon te spoelen penseel, ongesorteerde kralen, uitgezochte knopen. Het schilderij van een lege glazen pot laat een leven zien, een opvatting hoe in het leven te staan en met jezelf om te gaan. De betekenis van de schilderkunst die enkel op zichzelf zou staan, wordt met dit schilderij een loos begrip; juist in dat bijna onderwerploze doek, dat met lucht gevulde glazen potje, krijgt de schilderkunst een belang dat de wereld niet missen kan, een intiem, persoonlijk geluk dat niemand behalve jijzelf af kan dwingen. Brieke Drost ontleent de zin van het bestaan aan de aandacht voor wat verwaarloosbaar is. Dit is weerbare schilderkunst die zich niets af laat nemen."

Hans Klein Hofmeijer, (1957) werk op papier
Zondag 28 november 2010 opende Rob Smolders, artistiek leider van Tricot in Winterswijk de solo-expositie 'Het vinden van een beeld' van Hans Klein Hofmeijer (1957, Tilburg) bij Galerie Smarius/Steven Sterk in Gorredijk (FR). De 'woordgang' van Hofmeijer "Soms ligt het vinden van een beeld heel dichtbij, maar de rust en ruimte die er voor nodig is het te vinden reikt oneindig ver" geeft de essentie van zijn contemplatieve levenshouding weer. Hans Klein Hofmeijer is als het ware een hedendaagse monnik die verblijft in een door hem zelf gecreëerde kloosterlijke omgeving. Een idyllisch woon- en werkverblijf tussen de Brabants bossen in waarbij de bomen de transparante kloostermuren vormen. Een bewust gekozen balancerende levenswijze om zich beschouwend en ontvangend te wijden aan de kunst in haar verscheidene vormen en uitingen. Met een geoefend en gedetailleerd oog - en ziel - voor detail, ritme, spanning, oppervlakte, ruimte, dimensie en licht. Versterkt door een harmonisch hergebruik van voorwerpen met hun eigen geschiedenis getekend door het element van tijd en gebeurtenis. Een factuur, krant, artikel of gedicht als informatiedrager. Liefdevol omhelst door een oude lijst die na zorgvuldig kijken en tasten het werk 'scheidt van haar omgeving'. De aantrekkelijkheid bevindt zich in het verkennen van het oneindige met een dierlijke behoefte om te terug keren naar het veilige en aardse nest. Bij het contemplatieve werk van Klein Hofmeijer gaan associatief de gedachten uit naar Anish Kapoor. Een Engelse beeldhouwer van Indiase origine, wiens kleur- en vormentaal doet denken aan hindoeïstische rituelen en symbolen. Zijn werk verbeeldt het verlangen naar een samensmelting van tegengestelde principes als geest en materie, absentie en presentie, vrouwelijk en mannelijk. Hans gebruikt naast aardse ook kleuren die herinneren aan (weder-)geboorte zoals zacht rose en helder blauw. Hans Klein Hofmeijer studeerde in 1979 cum laude af aan de kunstacademie St. Joost in Breda. Zijn werk wordt op diverse (inter)nationale beurzen gepresenteerd en is in diverse collecties van musea, bedrijfscollecties en particulieren opgenomen.

Tjibbe Hooghiemstra, (1957) werk op papier
De mondiale kunstenaar Tjibbe Hooghiemstra staat bekend om zijn vele reizen en werken 'op locatie'. Zowel in Friesland, zijn geliefde Ierland als noordelijker gelegen gebieden. Aan het intrigerend werk van Hooghiemstra ligt zijn persoonlijke ervaring ten grondslag: een doorkruist landschap, een ondergane sfeer of een indrukwekkende gebeurtenis. Zijn gevoelig werk bestaat bij de gratie van ingetogen suggestie, een sterk gevoel voor compositie en het aanbrengen van transparante lagen. Het zijn gedroomde domeinen. Hiemstra's werk wordt tevens in Tokyo als in New York vertegenwoordigd en is in diverse collecties van particulieren, bedrijven en musea opgenomen. In mijn collages maakte elk stukje papier voordat ik het verscheur, deel uit van een eigen wereld. De stukjes hadden hun eigen verhaal; in mijn werk vormen ze een nieuw geheel. De recente expositie 'Victorie Eiland' bij Galerie Smarius/Steven Sterk gaf een beeld van de reis van en naar Victoria eiland in 2009 en 2010. Tjibbe Hooghiemstra: 'Er is een grote diversiteit aan werken ontstaan, veelal op enkele honderden jaren oud antiek papier en Japanse inkt, krijt en collega. Ook is er een serie werken op doek te zien. Het totaal van ruim 40 nieuwe werken levert een intrigerend beeld van topografische- tot persoonlijke impressies op, van de reis naar dit zeldzame eiland. Bij de expositie verschijnt een reisverslag als catalogus naar dit onbekend oord.' Tjibbe Hooghiemstra creëert in zijn associatieve tekeningen en schilderijen een gelaagd beeld. Het papier waarop hij tekent wordt deel van het werk, net als de niet geprepareerde kant van een schildersdoek, die hij bewerkt met een fond van tempera, waarop hij houtskool en olieverf aanbrengt. Zijn kleuren verglijden met de dag in de horizontale Friese en Ierse landschappen, waar alleen de bomen voor een verticale beweging zorgen. De geëngageerde kunstenaar tekent en schildert een impressie van zijn mentale reizen door de natuur. Hij reikt de kijker de hand om die reis mee te maken en dingen te zien die je enkel merkt als je respect opbrengt voor wat de kunstenaar lief is. De notie van tijd, de tijd die alles beheerst en verandert. Hooghiemstra woont en werkt in zijn geboortestreek Friesland, maar verblijft ook geregeld in Ierland. Als kunstenaar is hij gefascineerd door het landschap, de mens, de dieren, de tekens in de natuur. In zijn semi-abstracte tekeningen en schilderijen en associeert hij om te komen tot een elementair beeld: niet snel en achteloos getekend of geschilderd, maar opgebouwd in diverse lagen, waarbij sommige delen naar de achtergrond gewerkt worden en andere sterk naar voren gehaald. Het materiaal is essentieel: het papier waarop hij tekent wordt mee deel van het werk, net als de niet geprepareerde kant van een schildersdoek, die hij bewerkt met een fond van tempera, waarop hij houtskool en olieverf aanbrengt. Het werk heeft een ingehouden, maar toch expressieve kracht, in een stijl die net niet lyrisch abstract is. Het kleurenpalet bepaalt sterk mee de sfeer van het werk: geen harde, confronterende tinten, maar kleuren die te maken hebben met licht en donkerte, met het verglijden van de dag in de horizontale Friese en Ierse landschappen, waar alleen de bomen voor een verticale beweging zorgen. Tjibbe Hooghiemstra is een kunstenaar die zich sterk engageert: zijn tekeningen en schilderijen zijn mentale reizen door de natuur, hij reikt de kijker de hand om die reis mee te maken en dingen te zien die je enkel merkt als je respect opbrengt voor wat de kunstenaar lief is: de notie van tijd, de tijd die alles beheerst en verandert.

Wim Bosch, (1960) fotografie
Enkele jaren na zijn afstuderen als schilder aan de Academie Minerva in Groningen begon de fotografie geleidelijk een steeds grotere rol te spelen in zijn schilderijen en vanaf 2000 heeft Bosch de uiteindelijke overstap naar fotografie gemaakt. Zijn digitale fotocollages zijn opgebouwd uit een collectie zelfgeschoten fotomateriaal van bijvoorbeeld: gevels, meubilair, planten of landschappelijke elementen en een collectie amateurfotografie verzameld van het internet zoals: mensen, dieren of voorwerpen. Bosch bouwt zijn beelden soms op vanuit een idee over een specifieke situatie, maar er ook kan er een enkele foto aan ten grondslag liggen: een foto van een handgebaar, een aquarium, een haardos of een geveldecoratie. Al bouwend vanuit het witte vlak-zoals een schilder- groeit het beeld na verloop van tijd naar een eindresultaat waarbij het aanvankelijke idee soms naar de achtergrond is verdwenen. Wanneer de foto gedefinieerd wordt als een: 'een op een drager vastgelegd beeld van een bepaald tijdsmoment op een bepaalde plek' dan geld deze definitie niet voor het werk van Bosch. In zijn werk is er sprake van een accumulatie van tijden en plekken en is de foto pas gemaakt wanneer alle brokjes fotografisch materiaal uiteindelijk samengebracht zijn tot een fictief moment gebaseerd op daadwerkelijke waarnemingen. Tot en met 2006 toonden zijn werken nog 'betreedbare' perspectivische ruimtes daarna is de ruimtelijke definitie complexer geworden. Voor de kijker werden barrières opgeworpen in de vorm van: vitrages, kozijnen, begroeiingen en meer recentelijk: spiegelingen. De grenzen tussen binnen en buiten en mens en ding zijn nu vloeibaarder en diffuser en het werk is barokker geworden: desoriënterender en ondoorzichtiger. Licht, kleur en stofuitdrukking spelen nu ook een beduidend grotere rol dan in het vroegere werk. Alhoewel hij werkt met digitale middelen zijn de foto's nergens perfect of glad, eerder gruizig met restjes pixels en onrealistisch aandoende perspectieven. De door Bosch opgeroepen wereld doet merkwaardig plat aan terwijl deze tegelijkertijd door overlappingen en spiegelingen oneindig diep lijkt. Een zelfde dubbelzinnigheid speelt ook in het gebruik van beeldelementen die lijken te verwijzen naar een bepaalde symboliek, zoals bijvoorbeeld :een openstaande deur, een bloem of een vogel. Door de context waarbinnen zij functioneren wordt deze belofte van een duidelijke betekenis echter niet of slechts ten dele ingelost. Ze geven geen betekenis maar confronteren ons met wat nog moet worden geïnterpreteerd en daarmee is kunst in zekere zin een nabootsing van onze voortdurende pogingen om grip te krijgen op de ons omringende zichtbare werkelijkheid.




Ingezonden persbericht