Groen!
N-VA verdeelt Vlamingen: wie arm is, wordt armer; wie rijk is, rijker
door Wouter Van Besien (Groen!) op 11 juli 2011 in "Staatshervorming"
De staatshervorming is ongetwijfeld een belangrijke bekommernis van
N-VA-voorzitter Bart De Wever in zijn snoeiharde afwijzing van de nota
Di Rupo. Een aantal voorstellen zijn voor hem stevig taboe: federale
kieskring, samenvallende verkiezingen, de autonome rol voor Brussel,â¦
Wat mij echter veel meer opvalt in de striemende kritiek, is de
agressieve aanval op de herverdeling en de asociale visie op
belastingen en rechtvaardigheid.
De reactie van de N-VA daarop, is zeer verhelderend en ligt volledig in
de lijn van het keiharde interview dat Bart DeWever onlangs gaf in
Trends (30 juni). De N-VA streeft onomwonden naar belastingsverlagingen
voor de hogere middenklasse en de nog rijkeren en wil dat de aankomende
besparingsronde door het minder begoede deel van de burgers wordt
gedragen. Want laat ons er geen doekjes om winden: als er 22 miljard
moet bespaard worden, dan zal dat altijd ten koste van iemand zijn.
De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten
"Di Rupo doet rijke Belg pijn," kopte deze krant op 5 juli. Een
terechte analyse: de belastingsverhogingen die de nota Di Rupo
voorziet, richten zich in hoofdzaak op de rijkere Belg: een extra
(tijdelijke) belasting voor wie, naast zijn eigen woning, een vermogen
van minstens 1,25 miljoen euro bezit; een forse belasting op wie
aandelen koopt en verkoopt binnen het jaar (speculatie dus want voor
wie een aandeel langer dan 1 jaar houdt, is de belasting maar half zo
groot); optrekken van de taks op beursverrichtingen; verhoging van de
lasten op de grootste en meest vervuilende bedrijfswagens. Fenomenen
die ik allemaal niet meteen associeer met `de werkende middenklasse'
Di Rupo wil ook de banken zelf rechtvaardiger doen bijdragen. Terecht,
de begrotingscrisis van de overheden in Europa, ook in België, is een
uitloper van een economische crisis die de financiële wereld zelf heeft
veroorzaakt.
Intellectueel oneerlijk
Het beeld dat de nota Di Rupo de rijkeren aanpakt eerder dan de
middenklasse, past echter niet in het kraam van N-VA, die zich dubbel
plooit om te `bewijzen' dat de nota Di Rupo vooral de middenklasse
treft. De berekening die N-VA daarvoor gebruikt in haar nota van 7 juli
is intellectueel oneerlijk. Niet alleen bevat die tabel bedragen die
uit de lucht gegrepen zijn, omdat de nota Di Rupo te vaag is om
precieze berekeningen toe te laten. Bovendien stelt N-VA het voor alsof
het `gemiddeld gezin' volop getroffen wordt door de belasting op
vermogens boven 1,25 miljoen euro, door de extra belasting van de
grootste bedrijfswagens, door de speculantentaks, enzovoort. Zij leven
blijkbaar in een ander Vlaanderen dan ik.
Tegelijk doet de nota Di Rupo enkele aanzetten om de lage lonen en
laagste uitkeringen iets omhoog te trekken: optrekken van de
belastingsvrije som voor lage en middenlonen levert deze werknemers 250
euro extra per jaar op en het optrekken van de minimumpensioen tot 1150
euro. Voor Groen! vallen deze voorstellen te mager uit. Voor N-VA
daarentegen zijn ze no-passaran, zoals blijkt uit het Trends interview.
De Wever verzet zich onomwonden tegen het welvaartsvast maken van
uitkeringen.
Welke alternatieven?
Zijn de alternatieve oplossingen die N-VA voorstelt dan zoveel beter
voor `de werkende middenklasse'? Oplossing 1 van N-VA: de automatische
index afschaffen. Slachtoffer: de werknemer (ook die uit de
middenklasse). Oplossing 2: 15 miljard besparen in de sociale zekerheid
(dixit De Wever in Trends). Slachtoffer: gezien het immense volume
zeker niet alleen de laagste uitkeringen, maar ook de gemiddelde
gepensioneerde. Oplossing 3: nog veel forser dan Di Rupo wil De Wever
snijden in de gezondheidszorg: 0% groei in plaats van de 2% van de
formateur. Ook hier zal, gezien het volume van de besparing, de
(gemiddelde) patiënt betalen.
N-VA zégt dus de werkende middenklasse te willen ontzien, maar verzet
zich met hand en tand tegen een nota die vooral de rijkere burgers
extra belast en doet zelf alternatieve voorstellen die de middenklasse
frontaal treffen. Conclusie: eigenlijk wil N-VA niet zozeer de werkende
middenklasse ontzien, maar vooral het rijkste deel van de Vlamingen.
Frauderen mag
Komt daar nog bovenop: de aanpak van fraude. In de tabellen van N-VA
worden extra opbrengsten uit fraudebestrijding beschouwd als extra
belastingen, en dus te vermijden. Daar kan je maar één ding uit
besluiten: N-VA vindt dat frauderen rustig moet kunnen. Ik ben het daar
zeer grondig mee oneens. Strijd tegen fraude is een zuiver onderdeel
van de rechtvaardigheidsagenda. Het is oneerlijk dat de ene Vlaming
zijn belastingen wel betaalt en de andere niet. Iedereen gelijk voor de
wet.
Verdeeld Vlaanderen
Ik voel me niet geroepen om de nota Di Rupo te verdedigen, want ook
Groen! heeft forse kritiek, onder meer op de hoofdstukken Pensioenen,
Werk en Gezondheidszorg. Maar de nota Di Rupo gaat wel uit van een
streven naar herverdeling, iedereen kansen geven op een succesvol leven
en doet een poging de harde besparingsoefening billijk te verdelen. De
Wever stelt daar een verhaal vol kromme waarheden tegenover om de
Vlaming bang te maken en de budgettaire inspanning af te wentelen op de
midden- en lagere klassen. Met zijn communautair programma verdeelt De
Wever de Vlamingen en de Franstaligen. Met zijn sociaal-economisch
programma verdeelt hij de Vlamingen.