Ingezonden persbericht


Themabijeenkomst: Eigen verantwoordelijkheid -

`Wat als je tussen wal en schip valt' . 16 november 2011 Dames en heren, van harte welkom op deze themabijeenkomst met als titel `Eigen verantwoordelijkheid ­ wat als je tussen wal en schip valt'. Mijn naam is Ahmed El Mesri. Ik ben voorzitter van stichting Onze Hoop, opgericht in 28 mei 2006 die opkomt voor de belangen van migranten met een handicap en hun familie. In de huidige uitlatingen vanuit de politiek zien we steeds vaker het begrip `eigen verantwoordelijkheid' terugkomen. Uiteraard is dat nu heel actueel in de context van de hoognodige bezuinigingen. Ik ben zelf heel erg vóór zelfredzaamheid en het nemen van eigen verantwoordelijkheid. Maar daar moet wel aan toegevoegd worden: voor hen die dat ook kùnnen. En dáár zit `m nou net nou de kneep. Want er is een groep die gewoon niet zelf in staat is om die zelfredzaamheid en eigen verantwoordelijkheid op zich te nemen. Dat is een bijna onzichtbare groep. Omdat deze mensen letterlijk en figuurlijk binnen blijven zitten met hun ellende. Hoe bereiken we die? En wat doet de overheid daarmee? De overheid praat niet over deze groep geïsoleerden. Over de mensen die afhankelijk zijn van de inzet van mantelzorgers die zwaar worden overbelast en steeds meer in de knel komen, ook in hun eigen leven. Ze praat niet over de groep `vergeten' mensen die maar moeten zien hoe ze het redden, met hun handicap, met hun taalachterstand en hun sociaal isolement. Het lijkt een totaal vergeten groep, ook voor de overheid. Dan hadden ze maar... zus of zo, is vaak het weerwoord. Maar wie zijn eigenlijk deze mensen die tot die `vergeten groep' behoren? Ik heb het al vaak gezegd: veelal zijn dat mensen die in de jaren zeventig hier naar toe kwamen om te werken en daarmee het werk op te knappen dat de eigen bevolking niet meer wilde doen. En misschien konden zij op een dag dat werk niet meer doen. Omdat ze ziek werden of een ongeluk kregen, of omdat ze opgebrand waren. En hun eigen cultuur en hun eigen kijk op wat goed en niet goed is stond hen niet toe om te erkennen dat ze ziek waren en echt hulp van buiten nodig hadden. Dat werd als een taboe gezien. `Dat doe je niet.'


1



Dus werden ze zoveel mogelijk opgevangen door mantelzorgers uit de eigen kring, door familie en vrienden, mensen van `thuis'. Mensen die op hun beurt zelf ook vaak in isolement dreigen te raken met hun oververmoeidheid, hun zorgen en hun te grote belasting naast hun eigen gezin en werkkring. En nu wordt er door de overheid eigenlijk niet naar deze groep omgekeken. Alsof er gezegd wordt: jullie zoeken het zelf maar uit. Het is jullie eigen verantwoordelijkheid. Dat woord klinkt prachtig en is voor veel mensen ook een daadwerkelijke aansporing om vooral zèlf te proberen dingen voor elkaar te krijgen. Maar er is dus een groep mensen, met name gehandicapte migranten en oudere migranten, die nu als het ware `buiten de boot' dreigen te vallen. Tussen wal en schip dreigen terecht te komen. Want de praktijk laat zien dat veel mensen de weg die nog wel open staat niet kennen en er weinig gebruik van maken. Ook de instanties die hen wel verder zouden kunnen helpen op weg naar een grotere zelfredzaamheid. Dus mensen moeten veel meer bewust worden gemaakt van de mogelijkheden die er nog wèl zijn. Aan deze groep mensen willen wij vandaag extra aandacht besteden en proberen om samen tot aanbevelingen te komen aan reguliere instanties, aan de politiek en aan beleidsmakers die beslissingen moeten nemen. Dus uw inbreng vanmiddag is hard nodig en echt van belang! Ik wens u allen een goede gespreksmiddag met vruchtbare dialogen en veel bruikbare conclusies. Toespraak Ahmed El Mesri op 16 november 2011

Thema: `Eigen verantwoordelijkheid'

De discussie was zeer bijzonder en leerzaam.....


2






---- --