Toespraak | 24-05-2015 - De minister-president heeft tijdens de jaarlijkse Memorial Day herdenking in Margraten een toespraak gehouden.

Vandaag eren wij de helden die ons 70 jaar geleden hebben bevrijd en daarvoor het hoogste offer brachten.

Een van hen was Gerald 'Mike' Kight.

Bijna 70 jaar stond zijn naam op de Tablets of the Missing.

Hier in Margraten.

Als vermist opgegeven na hevige gevechten in de heuvels van Groesbeek.

Zijn drie broers keerden terug, maar Mike kwam niet thuis.

Het sloeg een gat in de familie.

Zijn moeder plaatste een vlaggetje in het kozijn.

Als symbool voor de hoop op zijn thuiskomst.

Hoop die decennialang bleef bestaan, omdat zijn verhaal in de familie werd doorgegeven.

Een paar jaar geleden werden de stoffelijke resten van Mike Kight gevonden op een boerenakker bij Groesbeek.

Om hem heen lagen lege kogelhulzen.

Het bewijs dat hij vocht tot zijn laatste snik.

Bij zijn naam op de Tablets of the Missing staat nu een rozet, dat markeert dat hij is teruggevonden.

Mike is bijgezet in het graf van zijn moeder.

Herenigd in de dood werd zijn reis naar huis, die zeventig jaar te lang duurde, eindelijk voltooid.

Het verhaal van Mike Kight is een van de vele verhalen die ons vandaag bij elkaar brengt.

Het is een verhaal over hoop, over heldenmoed en over de onvoorstelbaar grote offers die zijn gebracht voor de vrijheid.

8301 Amerikaanse soldaten vonden hier hun laatste rustplaats.

Op the Tablets of the missing staan 1722 namen.

Bij 79 namen is een rozet geplaatst.

Een onvoorstelbaar getal, voorstelbaar gemaakt door evenzoveel witte kruizen.

Hun eenvoudige schoonheid, maakt krassen in onze ziel.

Want er gaan levens achter schuil, van twintigers vaak nog, die de wereld op hun schouders namen.

Zij blijven voor altijd jong.

Waarom stierf de een en keerde de ander terug?

Waarom sneuvelde Mike Kight en kwamen zijn drie broers thuis?

We weten het niet.

Het is de willekeur van de oorlog en de willekeur van de dood.

Maar wat alle helden van toen gemeenschappelijk hebben is hun moed.

De onverschrokken moed van dappere jonge mensen, die vochten voor onze vrijheid.

Het soort moed dat ook ons moet inspireren.

Want vrijheid heeft geen begin en geen einde.

Vrijheid moet worden onderhouden, verdedigd en doorgegeven.

En dat is aan ons.

De gevallenen worden niet vergeten.

We blijven hun namen noemen en hun verhalen vertellen.

Alle graven in Margraten en vele namen op de Tablets of the Missing zijn geadopteerd.

Door Limburgers, door families en schoolklassen.

Zij zorgen jaar in jaar uit voor de graven en schrijven met de nabestaanden.

Zodat de nabestaanden weten dat hun geliefden nooit worden vergeten.

Niet in de Verenigde Staten en niet in Nederland.

Het toont de onlosmakelijke band tussen onze landen.

Een eeuwenoude band, die zal blijven bestaan, omdat wij staan voor dezelfde waarden.

Wij delen een rotsvast geloof in democratie, vrijheid en rechtvaardigheid.

En we zijn bereid om daar offers voor te brengen - ook het hoogste offer.

Vandaag zeggen wij Nederlanders met het allerdiepste respect en met alles wat in ons is: thank you.

Wij zeggen thank you tegen onze bevrijders.

Thank you dat wij hier in vrijheid kunnen staan.

En wij buigen ons hoofd voor hen die vielen.

Zij blijven in onze herinnering en hun verhalen geven wij door.

Als een vlaggetje in het kozijn, van generatie op generatie.