Binnenstadballet
Laura Kort
Een gedicht over ons centrum van Robert Grijsen.
BINNENSTADBALLET
dit is het begin: de hemel is vaalgrijs
en er gebeurt niets
althans, niets bijzonders
een tak beweegt een beetje in de wind
een kat ligt te slapen onder een stoel
op het terras, een kraai loopt rond
en pikt een kruimel van de grond
maar dan opeens breekt de zon door
en wemelt het van de mensen
het lijkt alsof een hogere macht een lading
leven in de bleke binnenstad heeft uitgestort
mensen, jong en oud, van heinde en ver
met tassen in hun handen, met portefeuilles
in hun zakken, met zaken in hun gedachten
met ogen die schoonheid willen
met magen die ook wat willen
mensen, eindelijk mensen, en ze blijven
hangen en maken samen een wolk van...
ik durf het woord bijna niet te bezigen
een wolk van gezelligheid
er wordt gegeten, gedronken, gelachen, getoost
er wordt gepraat over kleine dingen en grootse
daden, over de kunst die men zo-even zag
aan de wand in dat mooie pand verderop
er wordt gefietst door de straten, zonder haast
er wordt gekuierd, geleund tegen bomen
gekeken naar gevels, naar mediaschermen
en openlijk of heimelijk naar elkaar
en op het centrale plein, net geschrobd, voeren
mannen en vrouwen een vreugdedans uit
een binnenstadballet
de kat slaat het van een afstand gade
de kraai zoekt z'n toevlucht in het hoge groen
de burgemeester komt de hoek om en ziet
dat het goed is; van grauwheid, van de oude
lauwheid is geen sprake meer
zijn, jouw, mijn, onze binnenstad
heeft een ziel
Robert Grijsen