Interview met Boris Plavcic (diakenwijding 8 november)


Interview met Boris Plavcic (diakenwijding 8 november) 24-10-2015


(Foto: P. van Mulken)

"De uitdaging om God te brengen, waar Hij niet zomaar de tijd krijgt van mensen."

Op zondag 8 november 2015 zal Mgr. Van den Hende door handoplegging en gebed Boris Plavcic tot diaken wijden. Daarmee zet de priesterstudent een van de laatste stappen op weg naar de priesterwijding. Die weg begon met een concrete uitnodiging: wil je eens kijken op het seminarie?

"Het was de pastoor van de Kroatische parochie die het me vroeg. Achteraf zei hij dat het was, omdat ik tekenen van roeping vertoonde. Mensen in de kerk zagen hoe ik aan het bidden was, zagen mijn actieve betrokkenheid op de parochie en herkenden een roeping. Zelf was ik daar niet mee bezig.
Ik had iemand anders nodig die me er attent op maakte. Zoals je kunt lezen bij de leerlingen, had ook ik iemand nodig die zei: `Kom, we kunnen Hem gaan volgen.'"

`Je maakt een nieuw begin'
"Ik vond het heel interessant, maar had ook angst, want je start iets nieuws en moet dingen loslaten, ook kansen die je anders nog zou krijgen. Zou ik doorstuderen, gaan werken, of naar het seminarie gaan? Die dingen waren alle drie interessant. Dus na het bezoek aan het seminarie begon bij
mij de strijd. Het was zomer 2008 en na de zomer wilde ik een beslissing genomen hebben. Mijn gevoelens van twijfel en angst om naar het seminarie te gaan waren heel sterk. Dus het leek dat verder studeren of werken overbleven. Maar toen kwam de bedevaart met de Kroatische parochie naar
Lourdes, waar ik bij de baden een ervaring had die me duidelijk maakte dat God me riep, en die me sterkte om de stap te durven zetten. We stonden in de rij voor de baden de rozenkrans te bidden en ik merkte, dat hoe dichter bij ik kwam, hoe emotioneler ik werd. Alsof iemand me raakte van
binnen op een heel bijzondere manier. Toen ik ondergedompeld werd, trok een stroom van warmte door mijn hele lichaam en een ongelooflijke warmte omhelsde me. Die warmte had ik nooit gevoeld op die manier. Toen ik uit Lourdes terugkwam, was het binnen enkele weken duidelijk. Ik wist dat ik niet
bang hoefde te zijn. Want je laat misschien alles achter en maakt een nieuw begin, maar je krijgt het honderdvoudige terug."

"In de tijd dat ik er veel mee bezig was, sprak ik er met bijna niemand over. Ik was bang voor invloeden als ik er met iemand over zou spreken. Ik wilde er zelf in gebed antwoord op vinden. Maar ook, met wie kun je zoiets persoonlijks delen? Stel dat iemand je vragen stelt en je hebt het
antwoord niet? Wat zeg je dan? Dus ik ben God dankbaar dat het proces niet heel lang duurde. Het was intensief en in korte tijd heb ik er veel mee geworsteld. Ook met de vraag of ik de wens los kon laten, die ik als jongen had om een vrouw en kinderen te hebben, om deze roeping met hart en
ziel te omarmen."

Priesterroeping
"Ik voel dat ik er klaar voor ben. Maar ik voel me niet waardig. Je bent hele kleine mens die tegenover zo'n grote God staat die je het priesterschap toevertrouwt. Mensen in West-Europa vinden het bijzonder als je priester wordt, omdat weinig mensen er voor kiezen. Maar het is vooral bijzonder
dat zo'n grote God zo dichtbij mij als onwaardige dienaar komt."

"Nederland en Kroatie zijn twee verschillende culturen en ik voel me in beide thuis. Als ik hier bij de Kroatische parochie ben, of in Bosnie waar ik opgroeide, merk ik door de manier waarop het geloof daar beleefd en gedeeld wordt, dat mijn roeping als het ware kan stralen. Ik word gewijd
voor het bisdom Rotterdam. Hier vind je de uitdaging om God te brengen, waar Hij niet zomaar de tijd krijgt van mensen."

"Tijdens mijn stage in de H. Willibrordus parochie, in de bollenstreek, heb ik van mensen terug gehoord dat ze mijn geloof zien. Ik woon al zeventien jaar in Nederland, maar durven spreken over geloof, enthousiast durven zijn voor Christus zit in mijn cultuur. En dat breng ik in hier in, in
een cultuur van nuchterheid. Je mag nuchter zijn of juist enthousiast en met elkaar het katholieke geloof beleven en leren van elkaar. Zowel in Lisse als in Hillegom heb ik veel geleerd."

"Mensen in de parochies en het bisdom hebben me tijd gegeven om me thuis te laten voelen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Het bisdom is mijn tweede familie geworden en na de wijding wordt het mijn eerste familie. Maar mijn ouders, die in Bosnie wonen, en mijn twee zussen zijn altijd in mijn
hart. Ze zijn door God aan mij gegeven. Zonder hen zou ik niet zover zijn gekomen. Ik heb ze nodig in mijn priesterschap."

`Ja, dat wil ik'
"De retraite voor de diakenwijding staat voor mij in het teken van de teksten die uitgesproken zullen worden. Ik wil de beloften, mijn `ja', in mijn hart overwegen. Bijvoorbeeld dat je gewijd wordt voor het dienstwerk van de Kerk en het ambt van diaken zult uitoefenen in nederige
naastenliefde. Ik wil me de teksten eigen maken, zodat straks mijn hart mee klopt als ik deze woorden uitspreek en zeg `ja dat wil ik'. En niet morgen of overmorgen als het me goed uitkomt, maar per direct. En ik zal uitspreken dat ik het celibaat aanvaard in dienstbaarheid aan God en mensen
als teken dat ik me met hart en ziel verbindt aan Christus."

"De vraag naar het celibaat hoor je vaak als je voor priester studeert. Maar in zo'n korte tekst van de wijdingsliturgie wordt alles gezegd. Ik heb ontdekt dat het celibaat voor mij een pad is, waardoor ik steeds dienstbaar kan zijn aan God en de mensen. Het is mijn overtuiging en geloof dat
het celibaat een uitdrukking is van hoe Christus mij roept en hoe Hij zelf hier op aarde heeft rondgelopen en heeft getuigd van de Vader. Ik ervaar vooral wat ik mag doen en waar ik vreugde en liefde mag ervaren. Als je ervoor kiest om met iemand te trouwen, kies je ook voor die ene persoon
met wie je op weg gaat. Je hebt die ene persoon gevonden en die weg gevonden, degene met wie je je leven wil delen. Voor mij is dat Christus."