Grandeur van het huwelijk - Protestantse Kerk Nederland


Commentaar bij de-tijd - Vertrouwen (foto: Mark Stechell/Flickr)(CC-BY-SA-2.0)25 februari 2016

Scriba Arjan Plaisier koestert het moment dat twee mensen met hun huwelijk 'voor God' komen.

Pagina-inhoud

*Een huwelijk blijft een mysterieus gebeuren. Je voelt het meteen wanneer in een van de eerste hoofdstukken van de Bijbel staat dat `een man zich losmaakt van zijn vader en moeder en zich hecht aan zijn vrouw, met wie hij een van lichaam wordt'. Natuurlijk, het staat er in taal die een andere
cultuur verraadt. Het perspectief is de man. En het verlaten van vader en moeder deed je in de regel pas als je trouwde. Dat is in onze cultuur anders. Anders is ook dat we huwelijken kennen van personen van gelijk geslacht - hoe verschillend daar verder over gedacht wordt. Maar de fascinatie
voor het mysterie blijft: dat twee een lichaam worden. Je voelt het radicale ervan. Het bijna roekeloze ook. Alsof je je schepen achter je verbrandt om voortaan je lot te knopen aan dat van een ander. For better or for worse. Met je hele hebben en houden. Tot de dood scheiding brengt.

Dat `hebben en houden' moest je misschien maar niet doen, zo bedenkt een drietal politici van een drietal politieke partijen. Als het aan hen ligt, trouw je voortaan niet in gemeenschap van goederen, tenzij je dat nadrukkelijk wel wilt. Dan moet je naar de notaris (en de rekening betalen). Zij
vinden dat het tijd wordt om van de roze wolk over het huwelijk af te komen. Het is duidelijk, hier hebben we politici van de koude grond. Zij staan met beide benen op die grond en weten dat een op de drie huwelijken strandt en dat `in gemeenschap van goederen' tot oorlog of narigheid leidt.
Politici dienen het common good van de samenleving, maar kennelijk valt het gemeenschappelijk goed van twee intiem samen-levenden daar buiten.

Met permissie, ik heb geen behoefte aan politici met hun missie het volk van een roze wolk halen. Dat een huwelijk met dat laatste niets mee te maken heeft, weet het volk zonder hen ook wel. Dat weet ook ik na jaren pastorale praktijk. Liefde en huwelijk, grandeur, moeite en pijn was de titel
van een boek van K.E.H. Oppenheimer van jaren her. Alles uitgedrukt in een titel. Van die moeite en pijn kunnen velen meepraten. Je kunt er stuk aan gaan. Je kunt het zelf stuk trekken. Je kunt met de scherven in je hand zitten en huilen. Maar zullen we daarom maar realisten worden? Grandeur,
laat het blijven staan. Juist daarom huil je als het stopt, afbreekt, doodloopt: omdat het niet een dingetje was, maar een leven. Grandeur, laat het blijven staan. En met dit woord al die huwelijken die mochten duren, de jaren door.

Misschien zegt iemand: bewaar me voor ambtenaren van de burgerlijke stand met hoogdravende verhalen. Regel het maar goed en daarmee uit. Het stadhuis is de plaats voor contracten, niet voor preken. Zo je wilt, al vind ik het armoedig en hoop ik op meer geest. Hoe dan ook, des te meer koester
ik het moment dat twee mensen `voor God' komen. Niet om het huwelijk op te pimpen of om het met idealen op te pompen. Wel om uit de sfeer van contracten in die van een verbond te komen. Om uit de sfeer van het voorbehoud in die van vertrouwen te komen. `Let op Christus', wordt daar gezegd.
Die trouwde met zijn bruidje (mensen als u en ik) niet op voorwaarden maar in gemeenschap van goederen. In dat gracieuze licht komt het huwelijk van twee kwetsbare en feilbare mensen te staan. Dat is de grandeur ervan. En daarom heb je de moed om ja te zeggen: met lijf en ziel, met je hebben
en houden.

>ds. Arjan Plaisier, scriba van de generale synode