Herdenkingsrede 4 mei 2016 'Geef vrijheid door'


Publicatiedatum:
woensdag 04-05-2016
Vanavond sprak burgemeester Theo Weterings een speech uit tijdens dodenherdenking. Dit deed hij in het raadhuis in Hoofddorp. Wethouders Adam Elzakalai, Ap Reinders, Tom Horn en Marjolein Steffens - van de Water spraken dezelfde tekst in respectievelijk Zwanenburg-Halfweg, Buitenkaag,
Badhoevedorp en Nieuw-Vennep. Mieke Booij - van Elck, vicevoorzitter van de gemeenteraad, sprak in Cruquius. Gemeenteraadleden Denise Abbas, Henk Kuipers en Mariette Sedee spraken in Rijsenhout, Vijfhuizen en Weteringbrug.

'Geef vrijheid door'


Dames en heren, jongens en meisjes.

Ook op deze vierde mei, zijn we weer bij elkaar gekomen, om te herdenken en te gedenken.
Met dit jaar als thema: `Geef vrijheid door'. Een heel goed thema, want vrijheid is niet voor iedereen vanzelfsprekend.
We zien bijna elke dag de verschrikkingen van oorlog.
Op TV, op Twitter, Facebook, op andere social media, en in de krant.
We zien het nu, gisteren, vandaag en morgen.
Iedereen kan het zien, of ziet het toevallig.
Het is helaas niet iets van vandaag, of van vandaag alleen.
Oorlog, slachtoffers, vluchtelingen,leed, zijn van alle tijden.
De meest verschrikkelijke oorlog, in onze geschiedenis, was de Tweede Wereldoorlog.
Miljoenen militairen en gewone burgers, werden slachtoffer van deze oorlog.
Slachtoffer van oorlogshandelingen, maar miljoenen vonden ook de dood, door de systematische moord, op bepaalde bevolkingsgroepen.

De moord op Joden, Roma en Sinti,nhomoseksuelen, mensen met een beperking, politieke tegenstanders, en diegenen die voor de vrijheid streden.
Deze vrijheidsstrijders, echte helden, die de vrijheid omarmden, en tegen de stroom in, de vrijheid verdedigden.
Ze waren er toen, maar ook daarna, en tot de dag van vandaag.
Toen en nu, streden zij voor de vrijheid
Met soms de dood tot gevolg.
Daarom zijn wij nu hier bij elkaar, om aan hen te denken, hen te gedenken en hen te herdenken.
Mannen en vrouwen, jongens en meisjes soms.
Zoals u en ik, en zoals jullie.
Zij wilden vrijheid, en geen onderdrukking.
Wij willen vrijheid, en geen onderdrukking.
Niet alleen voor ons zelf, maar ook voor demvelen, die nu lijden onder oorlog en verdrukking.
De vele vluchtelingen; ik zei het al, we zien het bijna dagelijks.

Oorlogen en geweld in onder andere het Midden Oosten en in Afrika, maakt dat vluchtelingen hun heil zoeken in Europa.
Er zijn nu wereldwijd zestig miljoen vluchtelingen, waarvan de helft onder de achttien jaar is.
Kinderen en jongeren nog.
Nog nooit waren er zo veel mensen op de vlucht, sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog.

"Mensen, die hun eigen plaats in de wereld zijn verloren, niet langer worden beschermd door de wet, en zijn ontdaan van al hun rechten."
Zo omschreef de Joodse schrijfster Hannah Arendt, vluchtelingen.
Zij moest zelf in 1941 ook vluchten, van Europa naar Amerika.
Zij wilde toen ook de vrijheid omarmen, maar moest daar haar eigen plek voor opgeven.
Net als velen van die zestig miljoen mensen nu.
Op zoek naar vrijheid en vrede.

Dames en heren, jongens en meisjes.

Hoe belangrijk is vrijheid, of anders gezegd, hoe erg is onvrijheid?
De Tweede Wereldoorlog eindigde 71 jaar geleden.
Verreweg de meesten van ons, zijn van na de oorlog.
Wij kennen in ons vrije land, al langer dan zeventig jaar, geen oorlog of onderdrukking.

Hoe kunnen we dan de vrijheid doorgeven, als we niet weten, wat het betekent, als die vrijheid er niet is?
Dat kan natuurlijk door erover te lezen.
In boeken en kranten, of op Wikipedia.
Maar, het kan ook door te luisteren, naar de verhalen van diegenen, die de oorlog wel hebben meegemaakt.
Naar onze ouders en grootouders, of naar ooms, tantes, buren, vrienden, of kennissen.
Of, door te luisteren, naar de verhalen van vluchtelingen.
De verhalen van vluchtelingen, die de oversteek naar Europa hebben overleefd.
Of, van vluchtelingen, die in kampen in de regio zijn opgevangen.
Of, door oog en oor te hebben, voor die schaarse verhalen, die tot ons komen van mensen, die zijn ondergedoken in de oorlogsgebieden, en die nog niet hebben kunnen vluchten.
De verhalen van de vluchtelingen, lijken op de verhalen van onze ouders en grootouders.
Verhalen over angst, honger, dorst en kou.
Over niet de straat op durven.
Over moeten schuilen voor bommen.
Over bang zijn opgepakt te worden.
Gemarteld en vermoord te worden.
Angst voor terreur.

Dames en heren, jongens en meisjes.

Het afgelopen jaar, hebben we ook de gevolgen van terreur gezien, in de straten van steden als Parijs, Beiroet, Ankara, en Brussel.
Gepleegd door lieden, die ons de vrijheid en wijze van leven niet gunnen; die ons hun wil willen opleggen.
Dat zal hen niet lukken, omdat wij onze vrijheid omarmen, omdat wij geluisterd hebben naar de verhalen van onze ouders en grootouders.
En, omdat wij willen luisteren, naar de verhalen van vluchtelingen.
De verhalen zijn gelijk; de verhalen van toen en van nu.
En, ze maken een ding duidelijk: vrijheid is het hoogste goed dat er is.
Een goed waar iedereen recht op heeft.
Met een moeilijk woord; een universeel goed.
Niet voor niets, ontstond na de Tweede
Wereldoorlog, de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.
Rechten, die dus voor alle mensen gelden.
En, rechten waar in en na deze verschrikkelijke oorlog, voor is, en voor wordt gevochten.
Tot op de dag van vandaag.

Vandaag herdenken wij diegenen, die in die strijd het hoogste offer gaven.
Diegenen, die hun leven lieten, in de strijd voor vrijheid en gerechtigheid.
Zoals burgers en militairen tijdens de Tweede Wereldoorlog, en bij de vredesmissies daarna.

Dankzij hen, zijn wij vrij, en leven wij in een democratie.
Dankzij hen, zijn wij in staat, de vrijheid door te geven aan anderen.
Door te geven aan volgende generaties.
Door te geven aan vluchtelingen, die hier hun heil zoeken.
Die wij deelgenoot kunnen maken van onze vrijheid.
Van onze democratie.

Dames en heren.

Tot slot, wil ik een zin aanhalen uit mijn speech van vorig jaar, omdat die ook vandaag weer toepasselijk is:
"Laten we het met elkaar eens zijn, dat wie de ogen sluit voor het verleden, blind is voor de toekomst."
En, ik wil daar nu aan toevoegen: Wie zijn ogen sluit voor het heden, is ook blind voor de toekomst.
Laten we daarom samen blijven strijden, tegen onrecht, onderdrukking en onvrijheid.

En laten we helpen wat we kunnen, en wie we kunnen.
Helpen naar ons vermogen. Ieder naar eigen draagkracht.
Dan geven we de vrijheid door. Onze vrijheid.
Bevochten door hen, die het hoogste offer gaven.En die wij, nu samen gedenken.

Dank u wel.