Column: Verhalen
Eric van Oosterhout
Voorgelezen bij de 4 mei-herdenking in Eext.
Hoe langer je ouders er niet meer zijn, hoe meer je ze begint te missen. Elke dag wel een keer: wat zou Pa hier wel niet van hebben gezegd? Ik lees in de Volkskrant een wat warrig betoog van zo'n roeptoeter die op Facebook de wereld verklaart niet meer mee te doen aan 4 mei, omdat we `het
opkomende fascisme en moslimhaat in Nederland gewoon zijn gang laten gaan'. Geen best Nederlands en bovenal wartaal. Pa zou zijn wijze hoofd hebben geschud. Volgens mij laten we dat niet `gewoon zijn gang gaan'. En belangrijker: als er al zo'n trend is, is het des te meer noodzaak om op 4 mei
letterlijk even stil te staan. Dat hoef ik in Eext niet uit te leggen.
In dezelfde krant staat een verhaal over de Syrische stad Aleppo: `elke menselijkheid is weg'. Daar valt iedere 25 minuten 1 dode. De begeleidende foto's zijn zo mogelijk nog gruwelijker dan dit koude statistiekje. Zwaar gewonden en lijken worden weggedragen, omdat de ambulance ook is
gebombardeerd. Het zijn de `verhalen' van deze tijd. De verhalen die doen beseffen dat het vieren van de vrijheid niet zo maar een ritueel is.
Even verder staat het verhaal van Alaa, 13 jaar. Hij is met zijn gezin gevlucht uit Hama in Syrie. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, maar er woonden meer mensen dan in Amsterdam. Nu heel wat minder. "Ik ben met mijn ouders, zusje en broertje naar Nederland gekomen. Een lange
reis van twaalf dagen. Toen we in Ter Apel kwamen was ik bekaf. Vooral aan de boot denk ik liever niet terug, zo hoog waren de golven." Ik denk aan het verhaal van een juf van een asielzoekersschool. Zij vertelde mij dat ze nooit naar de verhalen van haar leerlingen vraagt, dat maakt veel te
veel los, ook bij haar. Alaa vervolgt: "Vroeger in Hama had ik een mooi leven. Ik had een fiets en een eigen kamer in ons mooie huis. Soms speelden we tot laat buiten." Jongetjes zijn met weinig tevreden: een fiets en buiten spelen. "Na de zesde klas moest ik stoppen met school, het was door
de oorlog niet veilig meer; onderweg kon ik gekidnapt worden. Hier is het veilig en hebben we als gezin een kamer, maar ik mis Syrie elke dag."
Alaa kan na de zomer hier vlakbij komen wonen. In het nieuwe asielzoekerscentrum van Gieten zullen 400 mensen komen. Allemaal op zoek naar de vrijheid. Allemaal met verhalen.
Leo Vroman schreef zo'n prachtig verhaal: `liefde in oorlogstijd'. Het is het verhaal hoe de liefde de oorlog kan overwinnen. Hij schreef vanuit de Jappenkampen elke week ontroerende liefdesbrieven aan zijn Tineke. Deze verhalen gaven hem de kracht om de oorlog te overwinnen. Na de oorlog
trouwde hij met haar en werden ze allebei op een paar maanden na 100. Hij dichtte: "Kom vanavond met verhalen hoe de oorlog is verdwenen, en herhaal ze alle malen, alle malen zal ik wenen".
Wilt u reageren op mijn weblog? Mail dan naar evoosterhout@aaenhunze.nl.