Met M25 Westland naar Duinrell
Met M25 Westland naar Duinrell 11-5-2016
Werk maken van je geloof
Eind vorig jaar won M25 Westland de KNR prijs. Daaraan was naast een bronzen beeld ook een geldprijs verbonden. Het bestuur van M25 Westland besloot een groot deel van het bedrag in de komende jaren te gebruiken om allerlei diaconale activiteiten te kunnen doen. Een deel van het bedrag is op 2
mei jl. besteed aan een dagje Duinrell voor de kinderen verbonden aan de Voedselbank Westland.
Om 9 uur vertrok de bus vanuit Naaldwijk. De hele dag konden de kinderen in Duinrell spelen. Er werden tussen de middag frietjes gegeten en om 5 uur was iedereen voldaan en moe weer terug in Naaldwijk, waar de ouders de kinderen weer op kwamen halen.
Het is voor 24 kinderen een fantastische dag geworden. Ook voor de vier M25-jongeren en zes begeleiders, die deze dag in de meivakantie mee waren. Ook werd er iemand van de KNR uitgenodigd.
Een begeleidster vertelt;
Syrische meisjes
Maaike van Ruijven, een van de begeleidsters, had drie Syrische meisjes onder haar hoede. Twee zusjes van 11 en 8 jaar, die bijna een jaar in Nederland zijn, en hun vriendinnetje van 11, die nu zes maanden in ons land is. Ze begonnen de dag wat onwennig, omdat de meisjes weinig Nederlands
spraken. Maar ze deden volgens Maaike erg hun best en al snel ontstond er een gesprek. Daarin vertelden de zusjes over hun broertjes, zusjes en ouders. Het andere meisje zei dat haar moeder nog in Syrie is en dat ze niet weet wanneer zij ook naar Nederland komt. In het park kwamen ze meerdere
honden tegen, waar ze erg bang voor waren. De begeleidster vroeg ze waarom, en hun antwoord 'in Syrie is alles bang' raakte haar.
Deze meisjes waren nog nooit in een attractiepark geweest. Ze wisten niet wat een achtbaan was en dat zoiets bestond. In het begin vonden ze het dan ook heel moeilijk. "Ja, 'moeilijk' was het woord dat de meisjes gebruikten als aanduiding voor eng of spannend. En als ze iets leuk vonden was
het 'mooi'. Een woord dat ze ook voor mij en mijn zonnebril gebruikten", vertelt Maaike. "Hoe verder de dag vorderde, hoe meer ze begonnen te kletsen. De meisjes begonnen te lachen en te genieten, ze bloeiden op en vergaten even hun zorgen. Wat ontzettend leuk en bijzonder was dat om te zien.
Ze vertrouwden me en konden even kind zijn. Toen de dag was afgelopen en we in Naaldwijk uit de bus stapten, kreeg ik van hen alle drie een dikke knuffel. Hun vader keek van een afstandje toe en schonk me een dankbare glimlach."